ΣΤΟ ΚΟΣΚΙΝΟ

Ποιοι ασχολούνται έγκυρα με το αν κάποια τηλεοπτικά και ειδικά ενημερωτικά δίκτυα, υποστηρίζουν την τρομοκρατική πολιτική της ισραηλινής κυβέρνησης; Οι συντάκτες αρμόδιοι για τη Μέση Ανατολή. Αυτοί θα ενημερώσουν πώς κάποια οικονομικά "εθνικά" λόμπι επηρεάζουν την ενημέρωση και τις προεκλογικές εκστρατείες υποψηφίων προέδρων των ΗΠΑ. Αυτοί θα πουν στον κόσμο και για το πώς φέρονται οι στρατοί επιτιθέμενων χωρών στους πολεμικούς ανταποκριτές. Αυτό γίνεται παντού, εκτός από μία χώρα, όπου όλοι ασχολούνται με όλα. Ποια είναι αυτή η χώρα;

Στην Ελλάδα κερδίσαμε μια διεθνή πατέντα, κάποιοι ν’ ασχολούνται μόνο με τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα και με τα έντυπα. Έχουμε ακόμα και σε ταυτότητες εφημερίδων βαρύγδουπα “ρεπορτάζ ΜΜΕ”, σε τηλεοπτικά περιοδικά “ελεύθερο τηλεοπτικό ρεπορτάζ”, είχαμε και “ραδιοφωνικό ρεπορτάζ”. Αυτό έδειχνε μεταξύ πολλών άλλων και το γενικότερο επίπεδο των πελατών κάθε μέσου.

Φυσικά έτσι το κοινό δεν προσλαμβάνει είδηση, ούτε αξιολόγηση ειδήσεων, αλλά περιστατικά για το εσωτερικό κάποιων ΜΜΕ. Στη χώρα μας έχουμε ολόκληρη τηλεοπτική ζώνη, τα “μεσημεριανάδικα”, με ανθρώπους που μεταδίδουν αποσπάσματα από πρόγραμμα άλλων καναλιών και συζητούν για τους συντελεστές τους, λες κι αυτό έχει κάποια σχέση με τη ζωή των θεατών τους.

Το αν οι εργαζόμενοι ενός ραδιοφωνικού σταθμού εκφράζουν γνώμη για τη διεύθυνσή τους, αυτό έχει αποδέκτη την ιδιοκτησία, αφού οποιοδήποτε άλλος ή άλλη δεν έχει καμία αρμοδιότητα, ούτε δυνατότητα να κάνει κάτι.

Όταν ακούω μια είδηση κρίνω με βάση αυτήν τα πράγματα, μπορώ να κρίνω κι αυτόν που μου την παρουσιάζει για τον τρόπο που το κάνει, μπορώ να έχω γνώμη για την εγκυρότητα της πληροφόρησης. Δεν είναι δική μου δουλειά να παραπονιέμαι για το πώς στήνεται ή τροποποιείται ένα πρόγραμμα. Κρίνω ακόμα και με βάση τη μουσική αν αξίζει μια εκπομπή να την παρακολουθώ ή όχι, δε μπορώ ν’ απαιτώ να παίζει αυτό που αρέσει σ’ εμένα.

Κάποτε τα ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά σίριαλ, όπως και οι διαφημίσεις, μεταδίδονταν “ζωντανά”. Φαντάζομαι πόσο αστείο ήταν να δέχονται οι υπεύθυνοι του μέσου απαιτήσεις για την υπόθεση του έργου. Κάπου εκεί βρισκόμαστε στην Ελλάδα.

Το υποτιθέμενο ρεπορτάζ ΜΜΕ μας έκανε όλους ρεπόρτερ και σχολιαστές, ενώ έχουμε σπουδαιότερα ν’ ασχολούμαστε. Αν κάποιοι δεν θέλουν ν’ ασχολούμαστε πώς αναδιανέμουν τον πλούτο από την τσέπη μας σε φορολογικούς παραδείσους καλά να πάθουμε. Καλό θα είναι να περνάμε από κόσκινο τα προεκλογικά προγράμματα, όχι καναλιών, αλλά κυβερνητικών κομμάτων.

Αυτά που γράφω δημοσιοποιούνται σε προσωπικό ημερολόγιο κι έχουν αποδέκτες λίγους -ες που τυχαίνει να παρακολουθούν. Καμία ανάρτηση δεν είναι ΜΜΕ που επιτρέπει στον συντάκτη της να παίρνει τόσο ψηλά τον αμανέ. Κανένας ακροατής – θεατής – αναγνώστης δεν είναι ιδιοκτήτης ΜΜΕ.