Η ΑΝΑΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΩΝ

Ένας άνθρωπος του πνεύματος δολοφονήθηκε και μου ζάλισε τη μέρα και τον έρωτα.

Η εικοσάχρονη αμαξάρα μου, μια βδομάδα πριν είχε καταργήσει οικειοθελώς την υδροπνευματική ανάρτηση και με χτύπαγε φιλικά στην πλάτη μέχρι Παναγίας κι εχθρικά στη μέση μέχρι τους γλουτούς. Στις ανηφόρες είχε αρχίσει και να βήχει, ίσως από αμηχανία ή το κάπνισμα της εξάτμισης. Έκαιγε λάδια, αλλά όπως αποδείχτηκε είχε ακόμα αρκετά για να με φτάσει ως το πρώτο ραντεβού.

Πήρα μια ασπιρίνη για τσίχλα και τη μάσαγα πεντακόσια μέτρα, ενώ άκουγα για τρίτη φορά από το ραδιόφωνο ότι το θύμα είχε σημαντική παρουσία στην πνευματική ζωή του τόπου.

Πολύ πρωί και με πολύ πονοκέφαλο ξεκίνησα την αναζήτηση. Μου την είχε φορτώσει το προηγούμενο βράδυ με sms κάποιος. Δεν πολυθυμάμαι ούτε τώρα ποιος. Την ώρα που μου ανέθετε την υπόθεση έπαιρνα δουλειά για το σπίτι. Βρισκόμουν χωμένος σ' ένα μπαρ, ανάμεσα στα στήθη μιας κοκκινομάλλας και το δέκατο ποτήρι που περιείχε πνεύμα του οίνου.

Ποτέ δε μοιάζει πνευματική μια αναζήτηση δολοφόνου. Είναι σα να ψάχνεις τις τσέπες σου για κλειδιά, αλλά δεν έχεις φτάσει ακόμα σπίτι σου, επειδή είσαι τύφλα στο μεθύσι και δε μπορείς να βρεις πού έχεις παρκάρει. Πρόκειται δηλαδή για ένα ψαχούλεμα χωρίς καθόλου πνευματικές διαστάσεις. Ο πνευματικός βίος μου άλλωστε τελείωνε στα sos των θρησκευτικών του σχολείου, λίγο πριν τις εξετάσεις.

Η γραμματέας μου με είχε ξυπνήσει χαράματα και μ' ενημέρωσε τηλεφωνικά και χοντρικά για το θύμα. Αυτός ήταν ο πνευματικός πατέρας του νόμου που κανονίζει τα ποσοστά από πνευματικά δικαιώματα. «Κριτικό, αλλά και αντισυμβατικό πνεύμα αντιλογίας», μου διάβασε από απόκομμα εφημερίδας η μικρά, για να μου πουλήσει πνεύμα, όπως κάνει κάθε γυναίκα που αλλάζει πάνω από πέντε κουβέντες μαζί μου ή ρούχα.

Απ’ ό,τι και ν’ άκουσα το μόνο που κατάλαβα ήταν ότι ο πνευματικός μόχθος για την προστασία της πνευματικής ιδιοκτησίας, δημιουργεί εχθρούς και κάνει κακό όχι τόσο στην πνευματική, όσο στη σωματική υγεία.

Το ραντεβού με το πρόσωπο-κλειδι ήταν στο κυλικείο του Πνευματικού Κέντρου. Την είδα από τριάντα μέτρα μακριά γιατί το σήμα αναγνώρισης ήταν πολύ εντυπωσιακό. Διάβαζε ή μάλλον έκανε πως διάβαζε κρατώντας ανάποδα «Το σπίτι των πνευμάτων» της Ισαβέλλας Αλλιέντε, όπως είδα μετά που το άφησε στο τραπέζι. Βρισκόταν ακόμα στη δεύτερη σελίδα και είμαι βέβαιος ότι στη δέκατη θα έφτανε μετά από χρόνια αν το πετύχαινε στην τουαλέτα του σπιτιού της και είχε δυσκοίλια. Για την ώρα είχε πνευματική διάρροια.

«Να πάρεις ένα πικρό καφέ, ντετέκτιβ. Θα σου χρειαστεί στο τέλος», μου είπε η τύπισσα, που αποδεικνυόταν έτσι και ελαφρώς πνευματώδης. Εγώ όμως είμαι οινοπνευματώδης και παράγγειλα ένα ουίσκι με δεκατέσσερα παγάκια.

Μετά από ώρα η συζήτηση είχε φτάσει να θυμίζει κάτι από «Τα μεγάλα πνεύματα συναντιόνται». Εμείς αποτελούσαμε την εξαίρεση που επιβεβαιώνει κι αυτό τον κανόνα. Ξεκίνησα το γνωστό κόλπο του «κορόιδου». Άρχισα να την κερνάω το ένα μετά το άλλο τα «Μπέιλι». Δε θα έφτανα πουθενά και η τσέπη μου θα άδειαζε τελείως αν την πνευματικότητα του λόγου της δεν έσωνε να τη χαλάσει το οινόπνευμα μέσα της που επιτέλους άρχισε να μιλάει: «Ο πνευματικός μου μού είπε να αισθάνομαι ένοχη για το θάνατο του εραστή μου.»

Έκανε και πνευματοθεραπεία με επίκληση πνευμάτων το κορίτσι και καλά να πάθει.
«Εραστής σου λοιπόν ήταν κι αυτός;»

Η τύπισσα τα ’χασε μ’ αυτό που διαπίστωσε ότι της ξέφυγε και άρχισε ν’ ανεβάζει τον τόνο της φωνής της στο πνεύμα της εποχής των τσακωμών. Εγώ πάντα τα μπέρδευα με τους τόνους και τα πνεύματα, γι’ αυτό δεν έπεσα στην παγίδα και συνέχισα ατάραχος.

Τα κακά πνεύματα όμως κυκλοφορούσαν νευρικά μέσα της. Έβαλε μπρος να με βρίζει και παραλίγο να χαλάσει η πνευματική μου διαύγεια της στιγμής. Θα της άστραφτα κάνα χαστούκι, αλλά ευτυχώς έχω φίλαθλο πνεύμα γι’ αυτό της πέταξα ένα «Κι αν είχε κλέψει την πνευματική εργασία κάποιου που τον εκδικήθηκε;»

Η ερώτηση μου ήταν άσχετη, πούλαγα πνεύμα, αλλά τι να κάνω; Έπρεπε οπωσδήποτε να ηρεμήσουν τα πνεύματα. Δεν ήθελα να εφαρμόσω πάνω της πνευματική χειραγώγηση, ήθελα απλώς να την πείσω να συνεργαστεί, γιατί μόνο με συλλογικό πνεύμα θα φτάναμε παρακάτω.

Το πνεύμα συνεργασίας όμως, άφαντο. Εκείνη πάλευε να με πείσει ότι ήταν μια αθώα παιδίσκη πνευματικά ερωτευμένη με το μακαρίτη και με πέθανε στην επίδειξη ανύπαρκτής πνευματικής της ρώμης που τελικά κάμφθηκε.

Αφού είδε η δικιά μου ότι δε σκαμπάζω από πνευματικά ερεθίσματα, άρχισε να μου κάνει κουνήματα μπας και τη γλιτώσει. Ευτυχώς ήμουν πτώμα, έτοιμος να παραδώσω πνεύμα από την κούραση. «Το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής, μωρό μου», της είπα και εφαρμόζοντας το γράμμα και όχι το πνεύμα του νόμου τη συνέλαβα για τη δολοφονία του αφεντικού της. Όπως φαίνεται, η γκόμενα ήταν από κείνες που μπαίνουν στην ερωτική πράξη με ομαδικό πνεύμα.

Έτσι τελείωσε αυτή η έρευνά μου του Αγίου Πνεύματος ανήμερα. Η ύποπτη την πάτησε όταν μου πέταξε μια κουβέντα που την πρόδωσε. Η μόνη έκφρασή της που δεν ταίριαζε στο πνεύμα της συζήτησής μας ήταν «Ο πνεύμονας πρασίνου». Πώς ήξερε ότι εκεί βρέθηκε το πτώμα;