Φαρμάκι μέλι
Αντίο είναι το βήμα σου
χτυπάει τις πλάκες, σβήνει
Βαριά η σιωπή σου θ’ ακουστεί
στο πρώτο το μπουρίνι
Φουρτούνα είναι τα σήμαντρα
των μοναχών ερώτων
Αφρίζει η ανάσταση της γης
στις ιαχές των κρότων
Φαρμάκι μέλι φτιάχνεται
απ’ της καρδιάς τη γύρη
Και τη βρισιά που ξέφυγε
τη βρίσκω στο ποτήρι
Κρυμμένοι δήμιοι ρήτορες
αν δούνε πως γλυτώνεις
θα σε φυτέψουνε στο χθες
στο κύτος της οθόνης
Ληστές και καρδινάλιοι
με τάξανε στο χώμα
Νικάω τα λάθη μου εκτός
που σ’ αγαπάω ακόμα
Αν δεν γλυτώσω
Στο πιο βαθύ ποτήρι μου
ο ύπνος μ’ έχει πάρει
Όλη η ζωή μου πριν πνιγεί
ψευτιά που 'χει καιρό γευτεί
πήρε χαμπάρι
Η ώρα της αλήθειας είν’ αργά
δρόμο να πάρει
Στον εαυτό μου άλλη συγνώμη δε θα δώσω
Απόψε από σένα αν δεν γλυτώσω
Στον εαυτό μου ακριβά θα το πληρώσω
Απόψε από σένα αν δεν γλυτώσω
Τα πιο μικρά μου όνειρα
μου κάνανε τη χάρη
επέστρεψαν αληθινά
Το ψέμα σου δεν φτάνει πια
δεν με τουμπάρει
Η ώρα της αλήθειας είν’ αργά
δρόμο να πάρει
Να 'σουν δυο φορές
Όταν με σκοτώσεις από έρωτα
Στα μάτια σου μαχαίρι ένα γεια σου
Θα φεύγεις γι' άλλα βράδια αξημέρωτα
Τι θα 'μαι να σταθώ στα βήματά σου
Να
’σουν δυο ποτήρια να σε πιω
Να
’σουν δυο χαρές να μοιραστώ
Να
’σουν δυο ζωές να ορκιστώ
Να
’σουν δυο
λεπτά ξανά εδώ
Όταν με σκοτώσεις από έρωτα
Εγώ δε θα ρωτήσω τι σου φταίω
Οι δυο μας δυο πουκάμισα ασιδέρωτα
Ακόμα σ’ αγαπάω θα σου λέω
Πάρε το βήμα μου
Πάρε το βήμα μου και δες / ποιος σε πονάει ακόμα
Ταξίδια κι ουρανούς αν θες / ξεκίνα από το χώμα
Πάρε το βήμα μου και δες / τι φως κρατάει η μέρα
Ποια όνειρα περνούν το χθες / για να κοιτάς πιο πέρα
Κάθε που κάνω βήμα μπρος μου σε θυμάμαι
κάθε που αφήνω βήμα πίσω σε φοβάμαι
Πάρε το βήμα μου και δες / το λάθος που δε ζούσες
Ζωή είναι μόνο οι στιγμές / που δεν τις συναντούσες
Πάρε το βήμα μου και δες / ο δρόμος τι σου λέει
Το ποίμα φτιάχνει τις φωνές / με σκόνη που αναπνέει
7/5/24
Μόνο δρόμο
Μια νύχτα απ' τα παλιά δεν ξημερώνει βιαστικά
νησιά που ακόμα θες γλεντούν τον ύπνο σου από χθες
του ονείρου ναυαγός καυγά θα στήσεις με το φως
κατάδικος ξυπνάς δεν έχεις κύμα να πατάς
Ποιος θα κοιμηθεί αν έχει δρόμο να χαθεί
μόλις γεννηθεί δεν έχει τι να θυμηθεί
και τίποτα να φοβηθεί
Αν γίνεις ποταμός θα βρεις τη θάλασσα γαμπρός
ιππότης του αφρού και πορθητής του αλατιού
με χείλη σφραγιστά θα χαιρετάς τη Ναυσικά
με δάφνες θα στεφθείς απ' όλα όσα νικηθείς
μ’ απ’ τον Βάκχο ούτε σταλιά / φούντο πάμε κι ούτε γεια
Το οινόπνευμα στο πνεύμα / κάνει νεύμα γι' άλλο ρεύμα
νεύμα ρεύμα για μπροστά
μα ο φτωχός πάντα χρωστά / τού 'κλεψαν και τη μιλιά
Βάρδα, νου, βάρδα φουρνέλο
Βάρδα πέσε, ρε μπουρδέλο
Κι αν δεν ξέρεις πού θα πας
θα στο πει αυτό ο παπάς
Για τη μπάλα πέρνα πύλες / για να χτίζουν άλλοι βίλες
και το δρόμο των παιδιών / τον λασπώνει το γκαζόν.
Απ’ τα δεκαπέντε βλάκας / και στην πιάτσα «Σύρμα ο τράκας»
Κι αν μπορώ να ζήσω αλλιώς
δεν θα είμαι εγώ αυτός / Θα ’μαι άλλος ευτυχώς
Στα νερά σου περπατώ
είν' ο δρόμος μου βουτιά στα χαμένα
Δε σε ξεχνώ
Όλοι μου μιλούν για σένα
Για σένα χίλια βήματα
τα μέτρησα στα κύματα
και πνίγηκα στη μακρινή ματιά σου
Για σένα χίλια βήματα
και χίλια δυο στοιχήματα
θα χάσω να βρεθώ στα όνειρά σου
Δε σε ξεχνώ / κι ας μου βγει κακό
κι ας μου λέν’ από καιρό
να βιαστώ απ’ το μυαλό να σε βγάλω
Δε σε ξεχνώ
Δεν αντέχω τίποτ’ άλλο
Μόνο ταξίδι μου, εσύ
Το βήμα πονάει και φωτίζει μπροστά σου
μία λέξη μου, στάσου
μα εσύ τραβάς, με ξεχνάς
Αφού θα στεγνώσει, μην το δεις το μαχαίρι
πια κανείς δε θα ξέρει
αν ζω για σένα όπου πας
Τα λόγια σου φύλα
του ανέμου σου μίλα
ρώτα ποιου λεν τα μάτια
μόνο ταξίδι μου εσύ
Σε βλέπω μ’ αρνιέσαι σαν το λάθος που έχεις
τ’ αγαπάς και το αντέχεις
μα δεν το κάνεις ξανά
Κανένα σου αντίο δε βουλιάζει το πλοίο
της καρδιάς το βιβλίο
δεν το ‘χει γράψει η καρδιά
Πάλι καλά
Δε με βαραίνει πια το χέρι σου στον ώμο
απόψε λείπεις όσο κι ο ο μπελάς
Αργομασάω μια βρισιά σου για το δρόμο
που θέλεις πάντα πίσω να τραβάς
Πάλι καλά που απόψε θύμα δε θα βρεις
Πάλι καλά τα ίδια λόγια δε θ’ ακούσω
Πάλι καλά που απόψε θα με σεβαστείς
Κι ο δικαστής θα μετανιώσει κι ο ληστής
Δε με βαραίνεις όσο η τσάντα που με ζώνει
ρωτάει πόσα βήματα μετράει
γεμάτη ρούχα πεταμένα απ’ το μπαλκόνι
και σκόνη απ’ τα βράδια που ξεχνάει
Πάλι καλά που απόψε...
Πάλι καλά με το σακάκι μου στον ώμο
κι ένα γαμώτο τρύπιο στη ματιά
Πάλι καλά που ξημερώνομαι στο δρόμο
κι όπου κοιτάξω γύρω είναι μπροστά
Πάλι καλά που απόψε...
Ας είχα δεύτερη ζωή
Πληρώσω δεν πληρώσω / ποτέ δε θα γλυτώσω
Σε πίνω δε σε πίνω / στεγνός εγώ θα μείνω
Μεθύσω δε μεθύσω / εσένα θα ζητήσω
Αυτά που δεν ξεχνάμε / θα μείνουν να χρωστάμε
Ας είχα δεύτερη ζωή / μαζί σου να τη χάσω
Ας είχα δεύτερη ζωή / παντού να τη μοιράσω
Κερδίζω δεν κερδίζω / κοντά σου θα γυρίζω
Σου φτάνω δε σου φτάνω / θα ζω πριν να πεθάνω
Ανάψω δεν ανάψω / το χθες δε θα το κάψω
Ζωή αλλού ταμένη / αγάπη ’ναι κλεμμένη
2/12/23
Δε φτανει
Δε φτάνει που όλο πίνω στην υγειά σου
δε φτάνει που γελάω τον εαυτό μου
Δε φτάνει που όλο αλλάζω τ’ όνομά σου
δε φτάνει για να βγεις απ' το μυαλό μου
Δε φτάνει που πιστεύω θα γυρίσεις
δε φτάνει αυτό να σβήσω που σε χάνω
Δε φτάνει που πιστεύω θα γυρίσεις
δε φτάνει ούτε να ζήσω ή να πεθάνω
Δε φτάνει το κακό που έχω μάθει
δε φτάνει τη ματιά σου να μισήσω
Σε ψάχνω στου καφέ το κατακάθι
και φτάνει αυτό να σε ξαναζητήσω
Πέντε δάχτυλα
Την τελευταία ρουφηξιά
ποιος θέλει να φυσήξει
καπνός ο χρόνος που γλιστρά
στην πόρτα που θ’ αγγίξει
Το τελευταίο “Έχε γεια”
ποιος θα ’θελε ν’ ακούσει
όταν το ξέρει πια καλά
πως δε θα ξανακούσει
Πέντε δάχτυλα κρυμμένα
στην παλάμη μου σφιχτά
μία μούντζα που για μένα
θα την έκανα γροθιά
Το τελευταίο του ποτό
ποιος θέλει να τελειώσει
Σαν το παγάκι αυτό το “Γεια”
στο στόμα μου θα λιώσει
Το τελευταίο το λεπτό
την ώρα θα ζορίσει
κι ας μην το δω το πρωινό
θα ’ρθεί να το νικήσει
Ερωτοσκόπιο
Σου φταίει το μάτι / θα πεις για κάτι
κι εκεί θα νοιώσεις φταίνε πιο πολλά
Διαβάζεις τ’ άστρα / να ρίξεις κάστρα
που όμως η καρδιά σου τα κρατά
Οι έρωτες παλεύουν με τα χρόνια σου
κι εσύ με όσα λάθη δε θυμάσαι
Ονόματα κρυμμένα στα πνευμόνια σου
φωνάζουν όταν δίπλα τους θες να ’σαι
Σου φταίει η γάτα / που σπάει τα πιάτα
Μα ψάξε τι στη σπάει πιο πολύ
Στο τέρμα φτάνει / μες στο φλιτζάνι
σκιά στο κατακάθι το φιλί
Ακούς το χρόνο
Ξημέρωσε κι ακούς το γεια που σφράγισε το στόμα
του φάρου ακούς το ασημί που κυματίζει ακόμα
Της θάλασσας ακούς το φως που ανοίγει τα πανιά σου
να βρεις τα βράχια που ακούς φοράς τα γιορτινά σου
Παλεύεις με το φόβο σου μη σε προλάβει ο χρόνος
ο άνθρωπος δε φτιάχτηκε να ζει να σβήνει μόνος
Τα λόγια που δεν άντεξαν στο βήμα σου θυμήσου
και φώτισε τον άνεμο που βγαίνει απ΄ τη φωνή σου
Να δεις τη σκόνη που σκορπάς και της καρδιάς τα φύλλα
κι αν θες να μάθεις τα σωστά στον εαυτό σου μίλα
Τρελοί κι ερωτευμένοι
Το δίχτυ της υπομονής
τα όνειρα σου αρπάζει
Τόση σκουριά της μηχανής
χρεώθηκε στο γκάζι
Σειρήνα είναι αυτό που υμνεί
το ψέμα σου, αντάρτη
Ό,τι ποθούσες θα σε βρει
δεμένο στο κατάρτι
Αιχμάλωτοι το χθες γλεντούν / μα όχι νικημένοι
αυτοί που ακόμα πολεμούν / τρελοί κι ερωτευμένοι
Της μάνας σου φυλαχτό
ζωή θα ξαναδώσει
Τον έρωτα κερνάει γλυκό
μα δε θα σε γλυτώσει
Ό,τι ταξίδεψα
Ποιος μου χτυπάει / και με ξυπνάει
καιρό παλεύω πια να μη σ’ ονειρευτώ
Εσύ αν είσαι, / τον κάβο λύσε
Θα σου ανοίξω και σαν αύριο θα σ’ αποχαιρετώ
Ό,τι ταξίδεψα είσαι εσύ
ό,τι από σένα λείπει
Του πέλαγου το θαλασσί
μες στων ματιών τη λύπη
Ποιος μου ζητάει / να σ’ αγαπάει
Κανέναν άλλο από μένα δε μπορώ
Εσύ αν είσαι, / τον κάβο λύσε
Αφού σε σκέφτηκα, σε πρόλαβα και σ’ αποχαιρετώ
Μη χάνεις τα φτερά σου
Μη χάνεις τα φτερά σου
το δρόμο στη ματιά
Τα χρόνια σου φαντάσου
το κύμα στο χορό
ταμπούρλο δανεικό
κι αδέσποτο σκοπό
Καινούργια ρούχα φόρα
στα ίδια χείλη τώρα
Καινούργια λόγια βάλε
πριν έρθει το φινάλε
Μη χάνεις τα φτερά σου
τα λένε και ζωή
Με αλήθεια ξελογιάσου
τη λένε και χορό
ταμπούρλο δανεικό
κι αδέσποτο σκοπό
Μη χάνεις τα φτερά σου
ν’ αλλάξεις τον καιρό
Αυτή ’ναι η σειρά σου
στον πρώτο σου χορό
ταμπούρλο δανεικό
κι αδέσποτο σκοπό
1/10/23
Έτσι πλανεύομαι
Στα βήματά σου βρίσκω
φωτιά στον ουρανίσκο
Ποτήρια πρωινά ξεμέναν
και τ’ άφηνα γεμάτα για κανέναν
Έτσι πλανεύομαι / δρόμο ονειρεύομαι
Μ' ό,τι μπερδεύομαι / ζω κι ερωτεύομαι
Τα όνειρα συντρίβουν
σκιές θεών που σκύβουν
Οι νίκες δε μας περιμέναν
κι αφήσαν τον αιώνα για κανέναν
29/9/23
Μακάο – Λισαβόνα
Ψάχνω στη Λισαβόνα σου το Μακάο
χάνομαι στο μουσώνα που έχω πιει
Κάθε μου βήμα φάντος που σου χρωστάω
κάθε μου ανάσα λόγια που είχες πει
Σ’ έντυσε το φεγγάρι / ξανά με ασήμι
πώς σε μετράει με βέλη / κι αιώνων μνήμη
‘Ο,τι από σένα ίσως με περιμένει
μία σκιά στο πάτωμα χαραγμένη
Χόρεψες μ’ ό,τι αξίζει να μου χαρίσεις
πάνω σου τον ιδρώτα μου δεν ξεχνάς
Για τη Μπραζίλια ψάχνεις ακόμα ειδήσεις
να ’μουν μακριά σου εκεί και να με κοιτάς
27/9/23
Εξόδιος χρησμός
Σκιές ηρώων - προσευχές την πόλη σου δε σώσαν
ναυάγια τα πλούτη σου, πληγές του ωκεανού
Περιδιαβαίνεις όνειρα που άλλοι σου φορτώσαν
και ψάχνεις δρόμους να κρυφτείς σε φρούρια του νου
Ουρλιάζουν έξω πορθητές παλιών παραμυθιών σου
ανύψωσαν τα όπλα τους μ’ ανάσες του καπνού
Σε τοίχους πρόβαλαν μορφές των δεκαετιών σου
και μουσικές ζωγράφισαν στο πέραμα του νου
Με ανέμους σου νυχτερινούς
τα χρόνια ξεμακραίνουν
Σηκώνει άγκυρα ο νους
γι’ αυτά που πίσω μένουν
Θα φράξουν δράκοι τα νερά, το φως του ποταμού σου
εαρινές ζητούν οσμές, το δάκρυ του βουνού
Από τα ίχνη των σκιών θα βρουν τους θησαυρούς σου
θα βάλουν στις φαρέτρες τους ό,τι έχεις μες στον νου
Οι ραψωδοί δεν έχουν πια εικόνες να πουλήσουν
και δεν τολμούν οι ρήτορες στην αγορά να βγουν
Μόνο τα μάτια τόλμησαν στη μέρα να μιλήσουν
και μάθαμε όσα αρνήθηκαν τα χείλη μας να πουν
19/9/23
Βαρύ κομμάτι δύσκολο
Καλό ταξίδι ανέμισε / η μαύρη σου ζακέτα
κι όσα θυμόσουν στόλισαν / με δάκρυα τα πέτα
Δεν τόλμησες να στριμωχτείς / στην τρίτη καραβέλα
Αρμένιζε η τέταρτη / εντός σου, Ισαβέλα
Βαρύ κομμάτι δύσκολο
κοντά σου να μη ζήσω
Μα πιο βαρύ, πιο δύσκολο
ξανά μη σ’ αγαπήσω
Καλό ταξίδι διάβασα / στα ρούχα που τυλίγω
Ακόμα δεν κατάλαβα / αν μπόρεσα να φύγω
Απ’ τ’ όνειρό μου πιάστηκα / να σβήνω τις ποινές μου
Ό,τι κακό φαντάστηκα / το λιώσαν οι γροθιές μου
Βαρύ κομμάτι δύσκολο
κοντά σου να μη ζήσω
Μα πιο βαρύ, πιο δύσκολο
ξανά μη σ’ αγαπήσω
Καλό ταξίδι φώναζαν / τα φώτα στο λιμάνι
την ώρα που δαγκώνανε / το μήλο σου οι νάνοι
Σκηνές μπροστά μου προσεχώς / το τζάμι μου θαμπώνουν
επτά γυναίκες βιαστικές / με τη βροχή μαλώνουν
18/9/23
Ανάθημα
Σκιές παλιές μου γύρισαν
απ’ τον ορίζοντά μου
Στο βήμα μου ψιθύρισαν
“Τη φλόγα πιες της άμμου”
Τον όρκο τους τον τήρησαν
ξανάριξαν τα τείχη
την ήττα πανηγύρισαν
στου λιονταριού το νύχι
Ποτέ δεν ήταν μάθημα / του ανθρώπου η απορία
Για ποιους θεούς ανάθημα / σμιλεύεται η Ιστορία
Κακοί φαντάζουν οιωνοί
οι πέρσικες σαΐτες
χωρίς καμιά περγαμηνή
θα ’ρθούν ψευδοπροφήτες
Τη Ρώμη δείχνουν οι καπνοί
από τις Καρχηδόνες
θα δουν μυρμήγκια οι ουρανοί
αιώνων λεγεώνες
18/9/23
Ποιο λάθος φαινότανε
Σ’ αγκαλιά φυλακίστηκε
κι από τότε ορκίστηκε
να μην ελευθερωθεί
Είπε ξαναγεννήθηκε
και γι’ αυτό τιμωρήθηκε
έρωτες να φοβηθεί
Πες μου ποιο λάθος μου, λάθος φαινότανε
Πες μου ποιος λάθευε και δεν τ' αρνιότανε
Το πρωί καταράστηκε
τα φιλιά που δεν πιάστηκε
να τα κλέβει από παιδί
Σε ναούς εξορίστηκε
των νησιών που ορκίστηκε
κάποτε μην ξαναδεί
Η μνήμη στο βήμα
Με το σακάκι μου στον ώμο
κι ένα γαμώτο στη ματιά
Καινούργιο χάραμα στο δρόμο
φινάλε πάλι από παλιά
Αν βρω το μαγικό ραβδί
θ' αλλάξω τον καθρέφτη
στα λάθη που ’χω από παιδί
το βλέμμα μου μην πέφτει
Παλεύει η μνήμη μου το βήμα
μπρος-πίσω πάει το σχοινί
Βαραίνει πάνω μου το κρίμα
δε βρίσκει αέρα το πανί
16/9/23
Νυχτερινό δευτερόλεπτο
Δεν τη φοβάμαι τη βραδιά κι ας μην προλάβω
τις σάλπιγγες, Ιεριχώ, δε συγκρατώ
Αφού γυρεύω να καώ τσιγάρο ανάβω
αφού γυρεύω να πνιγώ θα βρω ποτό
Κανείς δεν έφτασε μακριά
χωρίς ανέμους και πανιά
Κανείς δε βρήκε την Ιθάκη που ’χε ήδη
χωρίς να κλάψει που τελειώνει το ταξίδι
Πώς ν’ ακουστούν τα λόγια που ’πεσαν στο χώμα
Μια ανάσα σου στο τζάμι λέει πιο πολλά
Στα χείλη σου κάτι από χθες γελάει ακόμα
γυμνό με τόσα ρούχα από του βασιλιά
Βρες
Έρωτα μου ψεύτη χρησμέ
σαν και την πατρίδα των ξένων
Νύχτα που δε σβήνει ποτέ
απ’ τα μάτια των ηττημένων
Βρες / Τίμιες χαρές πειρατών
Βρες / Κρύπτες με πνοές ποιητών
Βρες / Όνειρα φωνές ταπεινών
Βρες / Σύννεφα
γροθιές ουρανών
Άκου των βυθών ιαχές
Άκου το γαλάζιο που πνίγει
Άκου των σπαθιών μυρωδιές
απ’ τη μάχη που σε τυλίγει
Πάλι σε θυμάμαι
Πάλι σε θυμάμαι / πλέω στο Αιγαίο
πρόσφυγάς σου να ΄μαι / μέσα σου να κλαίω
Πάλι σε θυμάμαι / μάτωσα στη Ρώμη
μονομάχος να ’μαι / που δε χάνει ακόμη
Πάλι σε σε θυμάμαι / εξορία στη Γάζα
Όνειρα φυλάμε / σε σπασμένα βάζα
Κάθε που βλέπω αυτό τον κόσμο που αρνήθηκα
θα βρίσκω λόγο που για σένανε γεννήθηκα
Όσο σε βλέπω που κι εσύ τα ίδια μίσησες
θα ζωγραφίζω τον αέρα που μου φύσησες
Πάλι σε θυμάμαι / θάλασσα δική μου
Για Μαρόκο πάμε / πλοίο της ερήμου
Πάλι σε θυμάμαι / σκάλα στη ματιά σου
Σύννεφα μετράμε / για τα βήματά σου
Πάλι σε θυμάμαι / χάνομαι σε δρόμους
για ερωτευμένους / και για παρανόμους
Κορμί που λείπει
Ποιος διψά για φιλί / ποιος χορός τον καλεί
ποιο γυαλί δίνει φώτα και σπάει
Ρίξε μία βρισιά / βάλε βήμα μπροστά
ξέχνα φρένα, το γκάζι μιλάει
Θα ’ρθεί κορμί / θ’ απλώσει τη στιγμή / στου χρόνου τη ρωγμή
στον ήλιο που γελάει
Θα ’ρθεί ματιά / θα φέρει πυρκαγιά / θα σφίξει τη γροθιά
θα βρει για ποιον ξεσπάει
Δεν περνάει η βραδιά / αν δε το 'πε η φωτιά
στους καπνούς της η βάρκα σου πλέει
Πιάσε άλλο σταθμό / στης καρδιάς το ρυθμό
να χορέψεις μ’ αυτό που σου φταίει
Δεν πειράζει
Έγραφε το τζάμι "Γεια χαρά"
είπα φταίει η ζωή που όλα τ' αλλάζει
κοίτα να 'σαι μάτια μου καλά
έφυγες κρυφά μα δεν πειράζει
Δεν πειράζει
Εγώ θα σ' αγαπώ
κι ας μου κάνει κακό
Εγώ θα σ' αγαπώ
κι ας με πειράζει
Δεν πειράζει
Έγραψα στο τζάμι "Σ' αγαπώ"
κι άρχισε το χθες να με δικάζει
Ξέρω πως δεν έφταιξα εγώ
έφταιξε η ζωή που όλα τ' αλλάζει
Είναι φίλοι
Δικό σου χρώμα με τυλίγει
κρυφά με βάφει με βρισιές
σαν βήχας που δε λέει να φύγει
με καίει σαν βιαστικός καφές
Με πνίγει κάτι λίγο-λίγο
δικό μου μοιάζει και παλιό
που δεν αντέχω να το κρύβω
ούτε αντέχω να το πω
Είναι χρόνια που με πίνουν
είναι φίλοι που ξεχνούν
είναι δρόμοι που δεν κλείνουν
είναι λάθη που γυρνούν
Κραγιόν με γράμματα φωνάζει
απ' τον καθρέφτη με κοιτά
πρωί και βράδυ με δικάζει
μα την ποινή δε μου μετρά
Με πνίγει κάτι που θα ζήσω
δικό μου μοιάζει και παλιό
που δεν αντέχω να το φτύσω
ούτε αντέχω να το πιω
Είναι χρόνια που με πίνουν
είναι φίλοι που ξεχνούν
είναι δρόμοι που δεν κλείνουν
είναι λάθη που γυρνούν
Καμιά φορά
Δε φτάνουν τα χτυπήματα στην πλάτη
απ' όσους θα χαθούν πριν τους καλέσεις
Δε φτάνει η νύχτα που δεν κλείνει μάτι
Δε φτάνει σ' άλλη μέρα να χωρέσεις
Καμιά φορά ο δρόμος θα θυμώσει
Καμιά φορά θα λέει να μην τον πάρεις
Mε ποιαν αγάπη βρες ποιος θα γλιτώσει
Και ύστερα θα βρεις τι να ρισκάρεις
Δε φτάνει κάθε μέρα το γαμώτο
που κέρδισες κι ακόμα το κερδίζεις
Δε φτάνει μήπως έρθει το μπουρλότο
δε φτάνει να σε πείσει να ελπίζεις
Σε ζητάω ακόμα
Εσένα ψάχνω μια ζωή
δε σε βρήκα σε σώμα
και σε ψάχνω ακόμα
με τα μάτια στο χώμα
Σε θέλω / σε ζητάω ακόμα
Σα λέξη που δε βρήκε το στόμα
σταγόνα που δεν τρέχει στο σώμα
σε ζητάω ακόμα
Σ’ όσους καθρέφτες έσπαγα τη μούντζα μου σκορπούσα.
Και μες στα καθρεφτάκια τους τα λάθη μου ζητούσα.
Σε όσους με κορόιδευαν εγώ χαμογελούσα.
Κι αν είχα δεύτερη ζωή ούτε αυτή θα ζούσα.
Για σένα διάλεξα καιρό
που φυσάει ακόμα
και λυγάει το σώμα
μακριά από το στρώμα
Μόνο τα μάτια σου
Μόνο τα μάτια σου μου ΄λειψαν / στο θαλασσί τ’ ουρανού
για χάρη τους εξορίστηκα / μες στου βυθού μου το νου
Μόνο τα μάτια σου μου ᾿λειψαν / φτιαγμένα από το νερό
και η φωτιά σου στο βλέμμα τους / μ' έψησε μες στον πηλό
Μόνο τα μάτια σου μου ᾿λειψαν / κύματα ερώτων βουνά
βλέμμα γαλάζιο του πέλαγου / στα κόκκινά του νερά
Το φεγγάρι σκορπάει
τη λάμψη στο χώμα
Συννεφιά στο νερό
και στα μάτια σου χρώμα
Μόνο τα μάτια σου μου ᾿λειψαν / δάσος κρυμμένου λυγμού
Η Άρτεμίς σου με στόχευσε / με βέλη άλλου θεού
Μόνο τα μάτια σου μου 'λειψαν / δίδυμες μπλε πινελιές
μία ζωή ένα γκράφιτι / γκρίζες στον τοίχο μορφές
Μόνο τα μάτια σου μου ᾿λειψαν / λόγια σκληρά σιωπηλά
όμορφα λάθη προμήνυαν / να 'χει μετάνοια η καρδιά
Δε νύχτωσε από χθες
Μία στιγμή και μια ματιά θα ξεσκεπάσουν τη φωτιά,
με της αλήθειας τα παιδιά ξανά θα την ενώσουν
Θα φτάσουν όνειρα παλιά και θα φωτίσουν τη βραδιά
τη σκοτεινή σου αμμουδιά με ανάσες θα φουντώσουν.
Ποτέ δε νύχτωσε από χθες / δεν έχεις πιει αυτό που θες
μέχρι τις άλλες τις χρονιές εσένα περιμένει.
Δε σε ξεχνάει το φιλί / μάσκα φοράει και θα 'ρθεί
ψάχνει για πάθος που θα βρει σ' αγάπη προδομένη.
Κανείς δεν έσβησε ποτέ της απουσίας το λεκέ
νύχτα απ' τους δρόμους του καφέ στου ξενυχτιού τη ζάλη.
Δε φτάνει μόνο μια ψυχή να μετρηθεί στην ενοχή
που βγαίνει πίσω απ' την ευχή "Θ' ανταμωθούμε πάλι"
Βαρέθηκα
Βαρέθηκα να φεύγεις μακριά μου
γυρνάς μετά στον τόπο του αισθήματος
Βαρέθηκα να βάφεις τη σκιά μου
στο χρώμα του δικού σου αμαρτήματος
Βαρέθηκα να φεύγεις από μένα
Και ύστερα να ψάχνεις πάλι εμένα
Βρέθηκα να ζεις κοντά σ' εμένα / χωρίς εμένα
Βαρέθηκα μην έρθεις να φοβάμαι
δε θέλω να πονάω που δεν ξεχάστηκα
Βαρέθηκα εμένα να λυπάμαι
να χαίρομαι που γύρισες κουράστηκα
Φαίνεται χρωστάγαμε πολλά
φίλε και πληρώνουμε ακόμα
Από των ερώτων τα φτερά
ρέστοι στης αγρύπνιας μας το στρώμα
Στην αγάπη και το κράτος
μόνο οι καλοί χρωστάνε
Όσοι κάνουνε το λάθος
φανερά να περπατάνε
Χρόνια μας εικόνα από παλιά
μια πικρή ταινία μάς τυλίγει
Δεν αλλάζει δρόμο η καρδιά
πάντα θα την κλέβουνε στο ζύγι
Αυτός που κατρακύλησε
μα βγήκε απ' το βυθό του
στον άλλο κόσμο μίλησε
και φτιάχνει ένα δικό του
Σκίζει το χαρτί
Πού χρωστάει τι
Όποιος δε χρωστάει κάτι
πρώτος να το πει
Όποιος δε χρωστάει κάπου
νά 'ρθει να το πει
Αυτός που δεν ξεχάστηκε
τους φίλους δεν ξεχνάει
Βρήκε το αντίο, πιάστηκε
μ' αυτό ξαναγυρνάει
με όνειρα παλεύει
Στον ώμο σου μετρήθηκε
Η μέρα να φανεί
Τα πιο όμορφα λόγια / μες στα χείλη κρυμμένα
παλεύουν πνιγμένα / ν' αρνηθούν τη σιωπή
Μισή καληνύχτα / σαν κλειδί μες στην τσέπη
την ώρα δε βλέπει / να σχολάσει η γιορτή
Βράζει το αίμα / στο ίδιο ψέμα
στην ίδια φυλακή
Απόψε ας τολμήσουμε / την πόρτα μας μην κλείσουμε
Για να 'χει η μέρα ένα λόγο να φανεί
Τα χέρια ανεμίζεις / ψάχνεις τον Οδυσσέα
σκιά στη σημαία / που 'ναι δίχως ιστό
Γυρεύεις αλήθειες / σ' ένα πέπλο που υφαίνεις
ξηλώνεις και μένεις / κάθε βράδυ εδώ
Χαλάλι σου τα βήματα
Δε σε ξεχνώ / κι ας με λένε τρελό
στα παλιά μας περπατώ
κι είν' ο δρόμος μου βουτιά στα χαμένα
Δε σε ξεχνώ / όλα μου μιλούν για σένα
Χαλάλι σου τα βήματα
Που σ΄ έφεραν ξανά στα όνειρά μου
Περπάτησα στα κύματα
να σ' έχω σα σταγόνα στα μαλλιά μου
Δε σε ξεχνώ / Κι ας μου κάνει κακό
Κι ας μου λέν’ από καιρό
Να βιαστώ απ’ το μυαλό να σε βγάλω
Δε σε ξεχνώ / κι ας μην το αντέχω άλλο
Ο κόσμος άλλαξε
Όμορφες μέρες που ζούσα φοβόμουνα
μες στο σιέλ των ματιών σου πλανιόμουνα
Με 'βλεπαν όλοι εκτός από σένανε
μ' άνεμους έσβηνες όσους σε θέλανε
Ο κόσμος άλλαξε, ίδια τα ποίματα
σου ξαναδίνουν τα πρώτα σου βήματα
Ο κόσμος άλλαξε, ίδια τα κρίματα
με ξαναπνίγουν στα μέσα μου κύματα
Βλέμμα μου ασπρόμαυρη γη στα ουράνια
χρώμα σκιάς των νερών επιφάνεια
Αν με πινέλα νικούσα το τέρας μου
θα 'βαφα ροκ τις χρονιές της μητέρας μου
Μόνο γι' αυτό
Μόνο η θάλασσα χωρίζει τα μαλλιά μου απ' την ανάσα σου
μόνο ο ιδρώτας σε ζωγράφισε στο χρόνο
Ένα λαχάνιασμα προδίδει πόσο έπνιξες την κάψα σου
πόσο το σώμα σου χαρά για λίγο μόνο
Μόνο γι' αυτή την αδικία σου γεννήθηκα
Μόνο γι' αυτό, για να λυπάμαι που σ' αγάπησα
Μόνο γι' αυτό ποτέ δεν έμαθα αν σ' αρνήθηκα
μόνο γι' αυτό να μ' αγαπήσεις δε σε άφησα
Μόνο τα λάθη μου χωρίζουν την αλήθεια από το βλέμμα σου
κρύβεις το έργο βγαίνεις μπρος απ' την αυλαία
Το χειροκρότημα ξυπνάει τους χτύπους που 'λειπαν στο αίμα σου
τα φώτα καίνε τη σκιά την τελευταία
Έφτασα, μαμά
-Πάρε με όταν φτάσεις
-Πάμε κι όπου βγει
-Πάρε με αν φτάσεις
κι όπου βγει – δε βγει
Δε σε πήρα μα,
έφτασα, μαμά
Μη με ψάχνεις άλλο τώρα
ήταν η κακιά η χώρα
Στου χρυσού το νύχι
τραίνα από χαρτί
Ζούμε από τύχη
και
υπομονή
4/3/23
Ήρθε το κλάμα σου για δεύτερη φορά
λες και το ήξερε, πως δε μπορώ ν’ αντέξω
Ήρθες με σκότωσες, μα έκανα ξανά
το ίδιο λάθος, πάλι να σε συγχωρέσω
Σε ξαναδέχτηκα με μάτια στη σκιά
όπως τον Ήλιο μία νύχτα που τελειώνει
Κι όμως το ήξερα, δε βγάζει πουθενά
αυτός ο δρόμος, που το βήμα τον λερώνει
Ποιος θα με σώσει απ' τη δεύτερη φορά
Τα πίσω χρόνια μου στο ζάρι θα τα κλέψω
Τα ίδια λάθη μου βαμμένα με φωτιά
Μπορώ και δεύτερη φορά να τα χορέψω
Όποιος δεν πέθανε ποτέ του, να το πει
κι όποιος δεν έζησε ποτέ του, μη μιλήσει
Είναι η ώρα που απόφαση σωστή
κανείς δεν παίρνει πριν τη μοίρα του δε βρίσει
Πες μου τι φταίει που η πόρτα η κλειστή
κάποτε ήτανε μια νύχτα φωτισμένη
Η αγκαλιά περνάει στο σώμα μια κλωστή
που θα σε πνίξει αν της πεις να περιμένει
Καμιά φορά οι ώρες μου με κρύβουν
εκεί που δεν αντέχω μέσα να ’μαι
Εμένα δεν αντέχω να θυμάμαι
εκεί που άλλες πόρτες δεν ανοίγουν
Απ' το βήμα μου / βγες
τη χαρά σου ακολούθα / και βρες
Βάλε φώτα και / δες
βάζω εγώ τα δυνατά μου / από χθες
Καμιά φορά θα λείπουνε οι φίλοι
κι εγώ με τις σκιές τους θα παλεύω
Απ’ τ’ όνειρο χαμόγελα θα κλέβω
κι ονόματα που σκούπισα απ' τα χείλη
Κι αν ψάχνω ένα κορμί να 'χω πατρίδα
δεν ξέρω από πού στο δρόμο βγήκα
Θα πω, στο κατακάθι βρήκα γλύκα
αν δω μες στον καφέ μου καταιγίδα
Αν με θυμηθείς ξανά
Άλλη μια βδομάδα πέρασε χωρίς εσένα
Το σπίτι ανάσα κάποιας άλλης εποχής
Μου φέρνουν την εικόνα σου ποτήρια μου σπασμένα
σε ήπια γιόρτασα / και αν με θυμηθείς
Αν με θυμηθείς ξανά
να πεις καλά περνάει
Αν με θυμηθείς ξανά
να πεις είναι καλά
Αν με θυμηθείς ξανά
να πεις το ξεπερνάει
Αν με θυμηθείς ξανά
ν’ αλλάξεις κλειδαριά
Λείπουν τα κλειδιά σου / που όλο χάντριζες στη σκάλα
κι οι φίλοι λείπουν, οι σκιές τους καταγής
Δυο βήματα στα σύννεφα τα όνειρα απ' το γάλα
σε ήπια σ' έζησα / και αν με θυμηθείς
Όλα για...
Πώς ήθελα στα ίδια να μη βγω
να ζούσα όπου αλλού ξανά δεν πήγα
Κι απ' όλα όσα έζησα εδώ
να ζω εκεί όσο μπορώ πιο λίγα
Όλα για μια Νίκη, μια Χαρά, Ελευθερία
Όλα για μια Ζωή, μιαν Αρετή, μια Ευτυχία
Όλα για μιαν Αγάπη, μια Ειρήνη, μια Σοφία
Όλα για ένα τίποτα, για μία τιμωρία
Πώς ήθελα να λείπω από καιρό
και όσα λείπουνε να βρω, όχι εσένα
Όσα άντεξα να μην ονειρευτώ
στα μάτια σου να μην τα δω γραμμένα
Πώς ήθελα όσα χάνω να καούν
και μη χορεύουνε στη στάχτη μαγεμένα
Τα λάθη μου να μην ξαναγραφτούν
στο χρέος που φορτώθηκα για σένα
Το φιλί γεννιέται πρώτο
Φουσκάλα απ΄ το φλιτζάνι
σκασμένη στην καρδιά μου φτάνει
Φιλί θα μεταλάβει / χωρίς να καταλάβει
πού πάει το βυθισμένο μου καράβι
Το φιλί γεννιέται πρώτο
και πεθαίνει τελευταίο
Με φιλί γινόμαστε ένα
Με φιλί γίναμε δύο
Με φιλί μου λες αντίο
κι αν με δίψασες δε φταίω
Προδίδουν την ψευτιά σου
τα σύννεφα μες στη ματιά σου
Σιωπή κι ώρα καλή σου / μη βρω μες στη φωνή σου
πού πάει το βαμμένο το φιλί σου
Πάλι καλά
Αγάπες μου, με βάρυνε του ιδρώτα μια σταγόνα
ενότητα και πάλη μας και πάλι ποιον αγώνα
Δεν οδηγεί η πορεία πια, ζορίζει στα σαράντα
Προπύλαια Σταδίου και στο Σύνταγμα όπως πάντα
Πάλι καλά / με το σακάκι μου στον ώμο
Πάλι καλά / μ’ ένα γαμώτο στη γουλιά
Πάλι καλά / που ξημερώνομαι στο δρόμο
Πάλι καλά / που ’χω μπροστά μου μια ματιά
Είδα σ' ακτές χορεύανε τη σάλσα με μεράκι
κνίτες που τα κονόμησαν και γίναν Δαμανάκη
Φοράμε κυριακάτικα και πάμε στα μπαράκια
εκεί που άλλοι απ’ τη δουλειά πνίγουνε τα φαρμάκια
Ήρθε το πρωί
Ήρθε το πρωί / όνειρα να δει
Θα σε τρελάνει / ξέρει τι κάνει
Πάνω από φωτιές πηδάει / από τον καπνό μεθάει
Πάτησε τις στάχτες με θυμό / σήκωσε τη σκόνη για χορό
Ήρθε το πρωί / σου 'ταξε φιλί
Θα σε τρελάνει / ξέρει τι κάνει
Μ' άνθη λησμονιάς τ' Άι Γιάννη/ κάψε Ανατολή στεφάνι
Ξόρκι που δεν πιάνει ο ψαλμός / βλέμμα της οχιάς ο χωρισμός
Ήρθε το πρωί / βρέχει το γυαλί
Θα σε τρελάνει / ξέρει τι κάνει
Φώτα σαν πουλιά πετάνε / τ' ουρανού σκιές σκορπάνε
Βούλιαξε στο μέλλον ο καιρός / ψάχνει όσα πνίγει ο βυθός
Ήρθε το πρωί / φέγγει το κελί
Θα σε τρελάνει / ξέρει τι κάνει
Μη μου πεις πως φτάνει
Δε φτάνει που όλο πίνω στην υγειά σου
δε φτάνει που ξεχνάω τον εαυτό μου
Δε φτάνουν οι βρισιές μου στ' όνομά σου
δε φτάνουν για να βγεις απ' το μυαλό μου
Και μη μου πεις πως φτάνει
φτάνει όσα πήρες να ξεχάσω
Ούτε αυτό δε φτάνει
ούτε αυτό δε φτάνει να σε φτάσω
Δε φτάνει το κακό που μου 'χεις κάνει
δε φτάνειν να χαθώ, δε θα μπορέσω
Δε φτάνει που σχεδόν μ' έχεις τρελάνει
δε φτάνει για να μη σε συγχωρέσω
Καλή αρχή
Τα ζόρικα λόγια / μες στα χείλη κρυμμένα
βαθιά ποτισμένα / στου κραγιόν τη σιωπή
Μισή καληνύχτα / σαν αλήθεια που μένει
ξανά νυχτωμένη / στων ματιών τη ντροπή
Βράζει το αίμα / στο ίδιο ψέμα
στην ίδια φυλακή
Απόψε ας μη μιλήσουμε
απόψε ας χωρίσουμε
Αυτό τουλάχιστον θα είναι μια καλή αρχή
Δυο λόγια ανεμίζεις / που όσο μοιάζουν ωραία
θυμίζουν σημαία / της ψευτιάς φερετζέ
Κι ότι 'ναι αλήθεια / απ' της βραδιάς το καμίνι
μονάχο θα μείνει / στων ματιών σου το μπλε
Ξημέρωμα με Νίκη
Ξημέρωμα με νίκη μπρος στο χρόνο
μετά καφές, φιλί για τη δουλειά
Αγάπησα αυτό που είσαι μόνο
ο κόσμος σου μου άλλαξε πολλά
Ζωή μου με μια νίκη, εσένα πλάι
μου διώχνει όσα ακούω για κακό
Η ανάσα σου όσα πόθησα ξυπνάει
Από το περσινό νησί
σκιά μπρος στη ματιά σου
Όμως ποτέ δεν πρόσεξες
πώς έσβηνα κοντά σου
...
Κάτω απ' τα μάτια σου έμεινα
ατμός από ιδρώτα
Τότε η ντροπή σε γέλασε
χαμήλωσες τα φώτα
...
Άμα σε τρόμαξα πολύ
ποτέ δε θ' αγαπήσεις
Ποτέ δεν είδες τη ζωή
ούτε θα ξαναζήσεις
...
Μία καρδιά ζωγράφισα
στον τοίχο τον κρυφό σου
Μα της φουρτούνας η απειλή
θα διώξει τ' όνειρό σου
...
Ίσως κι εσύ ερωτευθείς
με τα φτερά σπασμένα
Τότε θα νοιώσεις όμορφα
πώς πέθαινα για σένα
Καινούργιο δρόμο απόψε θα χαράξω
εκεί θα ψάξω όσα έχουνε χαθεί
Στο χρώμα των ματιών σου θα τον βάψω
σαν όνειρο στης θάλασσας το γκρι
Στο κύμα των μαλλιών σου χθες θα κλάψω
να πλύνω όσα λόγια σου 'χω πει
Δεν έφτασα στο δύσκολο, για σένα να πεθάνω
κι ας βρέθηκαν τόσες στιγμές που 'θελα να το κάνω
Διάλεξα το πιο δύσκολο, το διάλεξα για σένα
το δύσκολο, το πιο όμορφο, να ζω μόνο για σένα
Απόψε λέω να σβήσω όλα τα φώτα
να στείλω χνώτα στον καθρέφτη τ' ουρανού
των άστρων σου ν' ακολουθώ τη ρότα
μ' ορίζοντα το μοβ του πρωινού
Σαν άνεμος θα πλανηθώ όπως πρώτα
σε πέλαγα που μάγευαν τον νου
Ας ήταν να μη μ' αγαπάς
Θα με ξαπλώσει, θα μ' έχει σταγόνα στη γη
Δε φοβάμαι τον έρωτα / ξέρω θα με σηκώσει
Και θα με σώσει. Θα δώσει στα μάτια ζωή
Ας ήταν να μη μ' αγαπάς / Θα πέθαινα μονάχα
Δε φοβάμαι τον έρωτα / ξέρω πως θα με ψάξει
θα με διδάξει να τρέχω να βάζω φωνές
Δε φοβάμαι τον έρωτα / ξέρω θα με φυλάξει
και θα μου στάξει την τάξη να σβήνω φωτιές
Ας ήταν να μη μ' αγαπάς / Θα πέθαινα μονάχα
Δε φοβάμαι τον έρωτα / ξέρω θα με τυφλώσει
μα κι αν νυχτώσει το δρόμο μπροστά θα σε δω
Δε φοβάμαι τον έρωτα / ξέρω θα με γλιτώσει
θα ημερώσει την όση αγάπη δε ζω
Ας ήταν να μη μ' αγαπάς / Θα πέθαινα μονάχα
24/12/21
Ποτέ δε σήκωνες ψηλά τα χέρια
για τόσες που 'χες νοιώσει απειλές
Τα τέντωνες σα ν' άγγιζες τ' αστέρια
που άφηναν στα μάτια σου σκιές
και τρίζαν στου μυαλού σου τις γραμμές
τα ρώταγες πού πάνε φωτισμένα
αν φτάνουν ή τραβάνε για το χθες
Ποτέ δεν αποπήρες τα στραβά σου
τους έδειχνες να μην ξαναφανούν
Δεν έσβησες το δρόμο από μπροστά σου
τον έστρωσες χωρίς να του στρωθείς
Μ' αρέσουν οι γυναίκες στη βροχή
που τρέχουνε σαν να τις αγαπάνε
Μουσκεύουν κάθε ανδρός τους εποχή
αγγίζουν το μαχαίρι και πονάνε
Ποτέ δεν ήταν τ' άδικο στα ίσα μοιρασμένο
Το κρύβει με τα μπράτσα του ο άντρας ματωμένο
Οι άντρες δεν αρέσουν στις βροχές
ψιχάλες και θεούς βρίζουν και πάνε
Στα δόντια τρίζουν πλήθους ιαχές
χαϊδεύουν το μαχαίρι και διψάνε
Δάκρυα θα σου στάξω
Τα μάτια μας δακρύζουνε προτού μας πουν αιτία
πως πλήρωσαν νομίζουνε έτσι την αμαρτία
Όποιον χαρά δε γεύεται το γέλιο θα τον πνίξει
κι όποιος δεν ονειρεύεται ποτέ δε θα ξυπνήσει
Είπα και θα φτάσω δίπλα σου ξανά
Νύχτες θα σου τάξω δάκρυα θα σου στάξω
κι άστρα στα μαλλιά
Τα μάτια όταν ανοίγουμε δεν ξέρουμε το λόγο
Πες μου γιατί τα κλείνουμε μονάχοι δίχως λόγο
Όποιον χαρά δε γεύεται το γέλιο θα τον πνίξει
κι όποιος δεν ονειρεύεται ποτέ δε θα ξυπνήσει
στο χθεσινό σου χρώμα
Σ΄ όποιο ταξίδι κι αν χαθείς
το αίμα καίει ακόμα
τα κυριακάτικά σου
κι ας σε ζηλέψει η πόλη
Μαζί στον Άδη πάνε όλοι
και άγιοι και διαόλοι
Άσε στο χθες σημείωμα
για όσα δεν θα κάνεις
Του εαυτού σου ομοίωμα
δε θα 'σαι κι όταν χάνεις
Μην τσακωθείς με την καρδιά
δεν παύει να χτυπάει
Πάντα με βλέμματα στραβά
ο Έρως κυβερνάει
Όσο θυμόμαστε έρωτες
Οι πρώτοι μας οι έρωτες
ήτανε μ’ ασχημούλες
Μας χνώτιζαν στα τζάμια τους
μα δε μας γίναν δούλες
Ποτίζει τα μπαλκόνια της, γελάει η γειτονιά
και λέει πως κρατάει, ναι, γνωστά μας μυστικά
Οι πιο σκληροί μας έρωτες
ήταν με πιο μεγάλες
Μας βάλανε μηδενικά
γιατί ᾿τανε δασκάλες
Οι ποιο όμορφοι μας έρωτες
ήτανε ψευταράδες
Πιστεύαμε θα κράταγαν
σαν κινητού μονάδες
Στα πήλινα χείλη
Σε μια χρονιά σου από παλιά / όταν σου λείπαν τα φιλιά
Όπως στεγνώνει ο πηλός / κι αλλάζει πάλι δέρμα
Φάνηκες κι ήθελα μπελά / δε μου ᾿φτανες για μια αγκαλιά
Ικέτης άλλης ο καιρός / που νόμιζα για τέρμα
Ας ήσουν πάντα ένα παιδί / ήρθε το τέλος σου γι’ αρχή
Απ’ των ματιών σου όλο το γκρι / τα κύματα κεντάω
Δρομάκια μου άναψαν κρυφά / τα βράδια που χρωστάω
Ανοίγω βήμα πριν με δει / πατρίδα δίχως το κλειδί
Μες στ’ άνεμου την προσφυγιά / θα βρω για πού τραβάω
Ίσως με τίποτα δε θες / ερώτων σύννεφα από χθες
Δυο ιερείς καιν το βωμό / θυσία στο ελάφι
Όλα ήταν μέσα σου σπονδές / πόσες πατήσαμε ακτές
Ύβρις μου αν είπα να πνιγώ / σ’ ό,τι μας πήγε στράφι
ΣΠΡΩΞΙΑ
Ξημέρωσε, ξανάβρισες το χρόνο
που μέτρησες χωρίς να δεις μπροστά
Χωρίς καφέ πρωί, με ψύχρα μόνο
και όσους δε σου ρίξαν μια ματιά
Ζωή ᾿ναι μια σπρωξιά σε ξένα μέρη
με κύκλους του Βαγκ Γκογκ σε φόντο μπλε
Εικόνα σου που ακόμα δε σε ξέρει
ζηλεύεις όποιον νιώθεις εμιγκρέ
Ζωή σου είναι ανθρώποι που δεν είδες
ζωή σου ό,τι σώζουν οι ακτές
κι αν πνίγει αυτή η Μεσόγειος ελπίδες
φυλάξου, μη σου πνίξει αυτό που θες
Τσουνάμι στο κατάστρωμα
Το μπολερό των ματιών
- Ανέμισε το κύμα / λευκή σημαία, τι κρίμα
- γλιστράει το μπολερό / κι αρχίζει το χορό
- Στα χείλη φτάνουν μνήμες / σπασμένα λόγια, ρίμες
- κι οι λέξεις ξεφυσούν / καιρούς που ακολουθούν
- Ποιος δένει σε λιμάνια / με θύελλες φουστάνια
- Σε ποιον θα ορκιστεί / στα χίλια αν μοιραστεί
- Ποιος κέρδισε πολέμους / χτυπώντας μόνο ανέμους
- και ποιος θα τον νοιαστεί / προτού θυσιαστεί
- Ο Ήλιος χαιρετάει / τη νύχτα προσκυνάει
- σκιά του μπολερό / το μαύρο νυφικό
- Στο δάκρυ αναμνήσεις / που θέλεις να μισήσεις
- μα πάντα θ’ αγαπάς / παντού αλλού κι αν πας
Χτυπάει η χρονιά της πληρωμής
μια καμπάνα πουλημένη
Στις καταλήψεις της οργής
η Γκράβα είναι ταμένη
Ο μαθητής λόγο θα δει
στο ναό βαθιά κλεισμένο
και ως το τέμπλο γκρεμιστεί
τον βρήκα εστεμμένο
Στο χρόνο νέος της αυγής
πλύθηκε με ιδρώτα από τον ώμο
Ανέμισε μαντήλι αλλαγής
και φώτισε σκιές με άλλο δρόμο
Τώρα χειμώνας άλλη μια
στον κύκλο των κλεφτών μας
Μα θα μοιράσουμε ξανά
πληγές των ιερών μας
Έφερε ο άνεμος ξανά
κύματα μ’ αναμνήσεις
Το χθες όπως μοιρολογά
το αύριο θα ζήσεις
Ήθελα να ’βρισκα καιρό
Να ’χα μυαλό και πριν χαθώ
το τέλος να φιλοσοφήσω
Ήθελα να ’βρισκα καιρό
Λίγο στον τοίχο πριν χτυπήσω
πριν τη ζωή μου αδικήσω
Να ’χα Σοφία να μιλήσω
Να ᾿χα ένα κύμα ν’ αρπαχτώ
ξανά στα πόδια σου να βγω
Τα μάτια σου να συναντήσω
να ᾿χα Σοφία να μιλήσω
Χρόνια πάνε / μας ξεχνάνε
γι’ άλλα πρωινά
Νοσταλγία / και σοφία
μας τραβούν μπροστά
Ήθελα κάπου να πιαστώ
Να ’ταν χαρά να τη νοιαστώ
Στα χείλη σου να τη χαρίσω
Ήθελα κάπου να πιαστώ
Λίγο στον τοίχο πριν χτυπήσω
Πριν τη ζωή μου αδικήσω
Να ’χα Σοφία να μιλήσω
Τούτη η άνοιξη πια
Τούτη η άνοιξη πια / πώς περνά στα κρυφά
με το Πάσχα στη μνήμη
Μ’ όλα τ’ άνθη πενθεί / χίλια χρώματα γκρι
στων τειχών μας το ασήμι
Αγαπιόμαστε μα / δε φιλιόμαστε πια
δε βλεπόμαστε στα όνειρά μας
Κι αν βρεθούμε μαζί / θα το ζούμε ως εχθροί
εγκλεισμένοι αθώοι στα δεσμά μας
Τούτη η άνοιξη πια / ψάχνει χρόνια μετά
κι ίσως να μας θυμάται
Σ’ ένα σπίτι σιωπή / του θανάτου ωδή
στη χαρά που λυπάται
Έτσι γελάς
Τις τελευταίες μου στιγμές δίπλωσα στο χαρτί μου, ένα φιλί ζωγράφισα κι έφυγα απ’ τη ζωή μου.
Τα πιο ελαφρά μου βήματα στη ράχη του θανάτου άγγιξαν την ανάσταση μεσάνυχτα Σαββάτου
Τα όνειρα βαρέθηκαν κι έφυγαν απ’ τον ύπνο. Με τον Ιούδα ζώστηκαν στον τελευταίο δείπνο
Όνειρα που προδόθηκαν και φύγαν απ' το στρώμα. Όσοι ακόμα ξενυχτούν τα βλέπουν δίχως χρώμα
Δυο χείλη που δε μάτωσαν, ποτέ μη φιληθούνε. Κι όσοι ποτέ δεν ξύπνησαν ας μην ονειρευτούνε
Το τζάμι χτύπαγαν πουλιά με τα φτερά βρεγμένα και οι οθόνες ούρλιαζαν πως είναι οπλισμένα
Στο συρματόπλεγμα κορμιά που έχασαν πατρίδες. Δάκρυ ποτέ δε έσταξαν τίτλοι σ' εφημερίδες
Ό,τι γυαλίζει απ’ τα σπαθιά στου πόλεμου τα μάτια είναι το χρήμα στη σκιά, η αλήθεια στην πραμάτεια
Ό,τι γυαλίζει στο κραγιόν και στου γκρεμού τα χείλη είναι τα λόγια τα φτηνά όσων ντυθήκαν φίλοι
Ό,τι γυαλίζει απ’ την αυλή είναι παλιά σχολεία. Εικόνες πάνω στο γυαλί δείξαν ζωή ταινία
Των ουρανών συνθήματα χτυπήσαν οι γροθιές μου μετρώντας τα αιτήματα απ' τις παλιές χρονιές μου
ΑΝ ΑΠΟ ΣΕΝΑ ΠΡΟΔΟΘΩ
Τα πιο μεγάλα λόγια σου / τα σκόρπισα στο χώμα
Έψαχνα πατρίδα / σ’ άγνωστο κορμί
Όπου κι αν είσαι / όπου κι αν είμαι / με σένα είμαι
Όσα μου μείναν όνειρα / τα φόρτωσα στην πλάτη
Έψαχνα πατρίδα / σ’ άγνωστο κορμί
Σ΄ εσένα μιλάω
Του έρωτα ψάχνω παγίδα
Εσένα ζητάω / σ’ εσένα μιλάω
Γυρεύω η μέρα να φέρει
Τώρα που αλλάζει
Ξέχνα αυτό που θες / την αλήθεια πες
Πες δεν είσαι εδώ / βγες απ’ το χορό
Κάθε που δε φταις / την εικόνα καις
Δαιμονική
Έξω απ' την πόρτα σου όλα συνωμοτούν
Πόρτα ανοιχτή ποτέ που δεν την πέρασες
Ναυάγιο μοιάζεις που δε βρήκε ύφαλο
Πόσο μικρό νησί η εξορία αυτή
Έξω απ' την πόρτα σου όλα πετροβολούν
Εγώ μια λέξη
Μην πεις ποτέ πως κάποτε το φόβο σου είχα αγγίξει
Μόνο τον κόσμο ολόκληρο δεν άλλαξα για σένα
Κρύψου στο κύμα μην πνιγείς
Μην πεις ποτέ πως κάποτε δυο ουρανούς κρατούσα
Το σπίτι σπουργίτι
Έβαλε τα κομμάτια της να χτίσουν ένα σπίτι
Νόμιζε πως μεγάλωνε και γέμιζε το σπίτι
Πως τα κομμάτια φύγανε και φτιάξαν άλλο σπίτι
ΠΟΣΟ ΑΡΝΗΘΗΚΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ
Στις μύτες βάδισα το τελευταίο εδάφιο
Πόσο αρνήθηκα τα μάτια σου
Ποιο ποίημα φλόγισε και χόρεψε στα μαύρα σου
Αν ζω ακόμα
Αν ζω ακόμα / στις μέρες που 'πεσε η παντιέρα
Ζω ακόμα / αυτό δεν το χρωστάω
Αν ζω ακόμα / στις νύχτες που ήπιαν τη ματιά μου
Μη με σώσεις / εγώ δε στο ζητάω
Αν σου 'κλεινε η μέρα σου τα μάτια
Αν όπου πριν ακούμπαγες ματώνεις
Όποιος πει δεν ξεχνά / με τα χείλη στεγνά
Παίρνω άλλο δρόμο / έναν άλλο νόμο / ένα άλλο σώμα
Τα πρέπει και δεν πρέπει
Ποια πρέπει, ποια δεν πρέπει
Πες ποιο βήμα μπροστά / σ' οδηγάει σωστά
Παίρνω άλλο δρόμο / έναν άλλο νόμο / ένα άλλο σώμα
Ξανά βλέπω γράφεις / “Είμ' εδώ”, στον καθρέφτη
Ξανά μη μου λείψεις / στο μυαλό μου ανέβα
Θανάσιμα λάθη / τα δικά σου θα κάνω
Ξανά δε θ' ακούσεις / το “Μην κλαις” της αβύσσου
Ξανά μη με χάσεις / κι ό,τι σου ΄λειψε σβήσε
Θανάσιμα λάθη / τα δικά σου θα κάνω
ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΣΑΣ ΘΥΜΑΤΑΙ
Ποιος θυμάται πως ήσουν εδώ
Και ξημέρωνε πάλι ο χορός
Σ΄ όποιον λείπεις του φταίω
Κάντε βήμα σας λέω
Ποιος θυμάται πως ήσουν εσύ
Και ημέρωνε πάλι ο καιρός
Θα ΄ρθει στιγμή θα λες θα ξαναγεννηθώ
Θα ΄ρθει στιγμή που θ' απαιτήσει το γιατί
Θα 'ρθει στιγμή με την αλήθεια στη γροθιά
Θα 'ρθει στιγμή που ένα πόντο θα υψωθείς
Όσοι δεν αγωνίζονται ας μην τα δουν ακόμα
Δυο χείλη που δε σφίχτηκαν ποτέ μη φιληθούνε
κι όσοι ποτέ δεν ξύπνησαν ας μην ονειρευτούνε
Ό,τι γυαλίζει απ’ τα σπαθιά στου πόλεμου τα μάτια
είναι το χρήμα στη σκιά. η αλήθεια στην πραμάτεια.
Ό,τι προδίδει τη σπρωξιά απ' του γκρεμού τα χείλη
είναι τα λόγια τα φτηνά όσων ντυθήκαν φίλοι.
Το τζάμι χτύπαγαν πουλιά με τα φτερά βρεγμένα
και οι οθόνες ούρλιαζαν πως είναι οπλισμένα
στο συρματόπλεγμα κορμιά που έχασαν πατρίδες
δάκρυ ποτέ δε έσταξαν τίτλοι σ' εφημερίδες
Τις τελευταίες μου στιγμές δίπλωσα στο χαρτί μου
ένα φιλί ζωγράφισα κι έφυγα απ’ τη ζωή μου.
Των ουρανών συνθήματα χτυπήσαν οι γροθιές μου
μετρήσαν τα αιτήματα απ' τις παλιές χρονιές μου
ανάσα στο ποτήρι μου σε πίνω και σε κλαίω
Ο πόνος ανατολικός φυσάει στην αυλή μου
την πόρτα έχω ανοιχτή μπροστά από το φιλί μου
Όποιος τσιπουρομεθύσει / πάει σ' ανατολή και δύση
Όποια γλώσσα θα τη λύσει / σ' όλους θα σε τραγουδήσει
Ποιος Απηλιώτης πρόσφυγας ήρθε για να μου φύγει
έρωτας είναι η ζωή όταν σου μοιάζει λίγη
Σε πήρε από τα χείλη μου ένα βαγόνι εν τέλει
η Γερμανία όνειρο σε βρίζει που σε θέλει
Μικρά Πολυτεχνεία Δεκαετίες
Μαζευτήκαμε και μόνο θυμηθήκαμε
Γονείς μας που ταράξαμε / τσιγάρα που ανάψαμε
πατώματα που κάψαμε / Με σέικ του εξήντα
Χρονάκια μας που κλάψαμε / και λόγια που φωνάξαμε
για όνειρα που γράψαμε / σε τοίχους του εβδομήντα
Παράξενα βρεθήκαμε / στα ξύλινα θρανία
μπροστά μας ξαναβρήκαμε / μικρά Πολυτεχνεία
Και κάποιοι που λουφάξανε / χαμένοι που αράξανε
μόνο για αυτά που αρπάξανε / είχανε τα προσόντα
Με ήττες τους διδάξαμε / Και ζουν μ’ ό,τι τους τάξαμε
σκουπίδια που πετάξαμε / στους κάδους του ογδόντα
Δε χάσαμε δε χάσανε / κι ας μοιάζουν ειρωνεία
Ποτέ δε μας ξεχάσανε / μικρά Πολυτεχνεία
Τα χρόνια δεν τα σβήσαμε / μας φτάνει που τα ζήσαμε
κι αν πούμε πως νικήσαμε / οι νύχτες τους αιτία
Τα ρέστα δε ζητήσαμε / κεράσαμε, τ’ αφήσαμε
πάμε γι αλλού, αργήσαμε / ψάξε δεκαετία
Ματιές μας πίσω μοιάζουνε / ασπρόμαυρη ταινία
το δρόμο μας χαράζουνε / μικρά Πολυτεχνεία
Σαν ανάσα που χρωστάς
Πλάτη γυρνάς / στην κάθε μέρα / στη δουλειά
Πατρίδα το κορμί σου ζητά
Όσο με ξεχνάς / τόσο θα πονάς
Με κλειστά τα μάτια σου εμένα θα κοιτάς
Μπρος σου αν θέλεις να σταθώ / Ψάξε χώμα και νερό
Στη σκιά σου θα κρυφτώ
Στη σιωπή σου σαν ποτό
Θα ’μαι κάπνα που φυσάς
Σαν ανάσα που χρωστάς
Πάλι γυρνάς / στους πέντε δρόμους / βιαστικά
Καθρέφτες η γροθιά σου ζητά
Όσο δε μιλάς / τόσο θα μεθάς
Με άλλους πριν τα χείλη σου εμένα θα φιλάς
Μπρος σου αν θέλεις να σταθώ / Ψάξε χώμα και νερό
Άλλη μια δεύτερη φορά
Όποιον χαρά δε γεύεται
το γέλιο θα τον πνίξει
κι όποιος δεν ονειρεύεται
ποτέ δε θα ξυπνήσει
Μπρος σου αν θέλεις να σταθώ / Βρες μου χώμα και νερό
Στην καλημέρα σου αν με θες
της πόρτας σου να είμαι η σκιά
«Πέθανα για σένα», πες
και γεννήσου για τους δυο μας ξανά
άλλη μια δεύτερη φορά
Έτσι λέω να φτάσω / δίπλα σου ξανά
δάκρυα να σου στάξω / κι άστρα στα μαλλιά
Τα μάτια όταν ανοίγουμε
δεν ξέρουμε το λόγο
Γιατί όμως να τα κλείνουμε
μονάχοι δίχως λόγο
ΣΠΑΣΜΕΝΑ ΠΟΤΗΡΙΑ
Σπασμένα ποτήρια πιο πίσω απ' τα βράδια
μισές δυο συγνώμες πρωινές από μένα
μισά δυο φιλιά μας χαρακιές από σένα
μισά δυο ταξίδια σε κορμιά νικημένα
Σπασμένα ποτήρια πιο πίσω απ' τα βράδια
Σεπτέμβρηδες φτάνουν, καινούργια ρημάδια
Σπασμένα ποτήρια και χρόνια πιωμένα
νησιά μες στα μάτια οι σιωπές που πονάνε
νησιά ψάχνουν πάλι οι κουβέντες και πάνε
νησιά που βαριές καληνύχτες φυλάνε
Σπασμένα ποτήρια και χρόνια πιωμένα
Σεπτέμβρηδες φτάνουν μ' αντίο πιο ξένα
Ποιος απ' τους δυο μας κράταγε τον Αύγουστο μαχαίρι
κανείς μας δεν το ξέρει.
Δε θέλω να θυμάσαι αυτό το Καλοκαίρι
ΑΝΑΠΤΗΡΑΣ ΤΑΞΙΔΙΩΝ
Πώς μας γέμισαν / με δίψα οι κρυφές / αγάπες μας παλιές
Αγάπες που σημάδευαν ονείρων καραβιές
Μας αρμένισαν / σταγόνες σιωπηλές / κι ανάσες βιαστικές
Ανάσες που γεννούσανε ανατολών σιωπές
Ό,τι άφησες / ένας αναπτήρας ταξιδιών
κι ένα κάψιμο / από το σημάδι των χειλιών
Αρνηθήκαμε / και κρύψαμε βαθιά / το ψέμα μας ξανά
Το ψέμα που μας ένωσε για άλλη μια φορά
Φοβηθήκαμε / να μπούμε στη φωτιά / που άναβε η ματιά
Ματιά που μας μαχαίρωνε χρονιές δεκαεπτά
Ήταν αγάπη σου κι αυτή
μία βολτούλα στη γιορτή
μικρή της στάχτης διαδρομή
βαθιά σ' ένα κουτάκι μπύρας
Κι όπως σου γύρεψα φωτιά
είδαμε αργά και χωριστά
πως τέλειωσε κι ο αναπτήρας
ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΒΑΡΚΑ (Ο τελευταίος μονάχος)
Πώς ξανοίχτηκε
στο πέραμα του ονείρου
κι ανάστησε γλυκά
ταξίδια παιδικά
για το μηδέν του απείρου
Μόνος ρίχτηκε
σε πέλαγα θανάτου
και νίκησε διωγμούς
εχθρούς και χωρισμούς
που κρύβαν τα νησιά του
Ψυχή και βάρκα αράξανε
στων φίλων τη μαρίνα
Αυτών που δεν κοιτάξανε
της αμμουδιάς τα κρίνα
Ψυχή και βάρκα τρίξανε
πριν λύσουν τα σχοινιά τους
οι φίλοι όμως δε ρίξανε
ματιά στα όνειρά τους
Πού ταξίδεψε
ο τελευταίος μονάχος
Τον χτύπησε κρυφά
τον τράβηξε βαθιά
έρως θαλασσομάχος
Πώς παγίδεψε
τα όνειρα στο πιόμα
Στεγνώσανε κι αυτά
μαζί με τα ποτά
που στάξανε στο χώμα
ΘΕΛΩ ΤΑΓΚΟ
Ανάσα από ταγκό / μεθά κι ακροπατάει
ιδρώνει και λυγάει / στο άσπρο σου μακό
Ανάσα από ταγκό / νικιέται βλαστημάει
στη θάλασσα πετάει / πανί κι αερικό
Χορεύω με τον Διάβολο ταγκό
Να το χορέψουν οι σκιές μας πάνω στο μωσαϊκό
Χορεύω με τον διάβολο ταγκό
Να σ' ανασάνω / κι ας πεθάνω
κι ας κερνάς θανατικό
Χορεύω με τον Διάβολο ταγκό
Ανάσα από ταγκό / σ’ ένα κραγιόν κρυμμένη
γλυκά απαγορευμένη / κλεμμένο μερτικό
Ανάσα από ταγκό / σκοτώνει κι ανασταίνει
ξηλώνει και υφαίνει / ξανά το νυφικό
ΤΕΛΟΣ της ΑΡΧΗΣ
Παιδιά που αντέχουν
και τη φωτιά και την αγάπη που δεν έχουν
Στη νύχτα πάνε
κι όσα σε πείραξαν, για σένανε κερνάνε
Παιδιά που αντέχουν
μία ζωή, ποτέ τους πίσω της δεν τρέχουν
κι απ’ τ’ όνειρό τους
μπορούν για σένανε να δώσουν τον καπνό τους
Παιδιά μου, παιδιά μας
στερνή ανάσταση του γέρου έρωτά μας
Παιδιά σου, παιδιά μας
ό,τι ωραίο έχει ακόμα η καρδιά μας
Ποιος το κρατάει
κι ό,τι σε πνίγει
απ’ τη δουλειά κι από τη μέρα έχει ξεφύγει
Παιδιά που αράζουν
απ’ τους μπαμπάδες ό,τι έχει λείψει μοιάζουν
Τους αγαπάνε
μ’ όλα της θάλασσας τα νεύρα που περνάνε
ΑΝ ΣΕ ΣΚΟΤΩΣΩ
Στο πιο βαθύ ποτήρι σου
Ο ύπνος σ’ έχει πάρει
Και τ’ όνειρό σου πριν πνιγεί
ψευτιά που ’χει καιρό γευτεί
Πήρε χαμπάρι
Η ώρα της αλήθειας είν’ αργά
Δρόμο να πάρει
Στον εαυτό μου άλλη συγνώμη δε θα δώσω
Απόψε αν δεν έρθω να σε σώσω
Στον εαυτό μου ακριβά θα το πληρώσω
Απόψε άλλη μια φορά / αν σε σκοτώσω
Τα πιο μικρά σου όνειρα
Δε σου ’καναν τη χάρη
Δε γίνανε αληθινά
Το ψέμα μου σε καίει ξανά
Σε κουμαντάρει
Η ώρα της αλήθειας είν’ αργά
Δρόμο να πάρει
ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ ΜΕ ΤΟ ΧΑΣΙΜΟ
Είναι ωραίο ν’ αρμενίζεις όπου σ’ έδιωξαν
Τόσο ωραίο να πονάς και να το κρύβεις
Αυτό είναι αγάπη, να ξεχνάς ό,τι δε σου έδωσαν
κι όλα τα ζόρια με χαρά να τ’ ανταμείβεις
Σαν περισσεύεις απ’ τους άλλους είσαι κέρασμα
στου πανικού το κοφτερό σπασμένο νύχι
Όμως ιδέα είναι να ψάχνεις κι άλλο πέρασμα
να πασπατεύεις τα παλιά μικρά σου τείχη
Είναι τα όνειρα αθώα πριν σ’ αγγίξουνε
μετά ζητάς και τιμωρείς τις προσδοκίες
Όμορφες θάλασσες θα θέλουν να σε πνίξουνε
γιατί δε φταίξαν στις δικές σου μαλακίες
Άμυνα είναι να γκρεμίζεις ό,τι μπόρεσε
να πολεμήσει με τις λίγες αντοχές σου
Φίλους να ψάχνεις να βαδίσουν σ’ ό,τι χώρεσε
στη λίγη αγάπη που σκορπάει τις ενοχές σου
Έρωτες ίδιοι με ρεσάλτα που ερέθισαν
μια εφηβεία που παλεύει να φωνάξει
Είν’ η ανάσα του ξινού φιλιού που μέθυσαν
όσα δε μπόρεσε το λάθος να διδάξει
Κουβέντα μην ανοίγεις με παλιά
άστα να φύγουν, δεν πληγώνουν κάναν άλλο
ΣΕ ΘΕΛΩ Σ' ΑΝΑΣΑΙΝΩ
Ήρθες μπροστά μου μια στιγμή
με μία δίψα στο κορμί
που απαιτεί / να κρυφτούν τα φώτα
Φόρεσες ρούχα γιορτινά
να σε γελάσουνε ξανά
με δανεικά / όνειρα για ιδρώτα
Σε θέλω μάγισσά μου
μεθάς τη μοναξιά μου
Σε θέλω σ' ανασαίνω
Ταξίδι μου χαμένο
Σε θέλω μάγισσά μου
Σε θέλω μακριά μου
Έφτασες πάλι με παλιές
χρονιές χαμένες εκδρομές
και μολυβιές / στο αργό σου βήμα
Ήρθες παρέα μου εδώ
για να παλέψεις να σωθώ
κι αν νικηθώ / να 'σαι συ το θύμα
ΕΛΑ ΜΟΥ ΞΑΝΑ
Τα μάτια μου τα μάλωσα
μην σε ξανακοιτάξουν
Όμως μπροστά σου πάγωσα
εικόνα μην αλλάξουν
Τους φίλους μου παράτησα
για σένα μη μιλήσουν
Τα λόγια μου όμως κράτησα
μη σε κατηγορήσουν
Πόσο μέθυσα όσα έχασα
Όμως αυτά τα ξέχασα
Με πονάει που δε μπόρεσα,
στην αγκαλιά σου τη μικρή δε χώρεσα
Απ' τα μαλλιά σου ζήτησα
μακριά μου μην μπλεχτούνε
στα βράδια που ξενύχτησα
να μην ξημερωθούνε
Τις μέρες παρακάλεσα
αντίο να μας γράψουν
Τα χείλη σου όμως κάλεσα
για να με ξανακάψουν
ΔΥΣΚΟΛΗ ΛΕΞΗ
Ό,τι κι αν έγινε κανείς δε θα πληρώσει.
Κανείς δεν έφτασε τις νύχτες τις σπουδαίες
Φτιάξαμε όμορφα τα λάθη, τις παρέες
Αρρωστήσαμε όμορφα από αγάπη και ιδέες
Αγάπη, δύσκολη λέξη στα μάτια
Δύσκολο μία να τη δείξεις
δύσκολο δύο να την πεις
και χίλιες δύο να την κρύψεις
Και άλλες χίλιες να την πιεις.
Αγάπη, δύσκολη λέξη στα μάτια
Ό,τι κι αν έγινε κανείς δε μας χρωστάει
Όσοι κι αν φύγαμε κανείς δε θα γυρίσει
Είναι τα πρόσωπα στραμμένα στο μεθύσι
Ζαλιστήκαμε όμορφα η λέξη πριν μας πείσει
ΑΝ ΣΕ ΘΕΛΩ ΤΟΣΟ
Πάλι όλα στον αέρα / σαν κάθε μέρα
Πώς ήθελα να σ’ έχω, να πονάω
και να μπορώ ξανά απ’ την αρχή να σε ζητάω
Μακάρι να ’ξερα αν σε θέλω τόσο
τ' όνειρο άφησα μισό / μη σ’ ανταμώσω
όνειρο που 'θελα να φύ/γει, να γλυτώσω
Μακάρι να ‘ξερα αν σε θέλω τόσο
Πάλι στ’ άντεξε και ζήτα / άλλη μια ήττα
που ήθελα να ρίξω σ’ ό,τι αφήνω
κι όλο το φταίξιμο στο δάκρυ σου να πλύνω
ΔΕ ΘΑ ΣΕ ΓΝΩΡΙΣΩ
Λόγια ανάβω, λόγια σβήνω
όμως σε άσχετους εγώ / λόγια δε μοίρασα.
Πόρτα κλείνω, εδώ θα μείνω
γιατί ποτέ σ' αγάπης μοιρασιά / εγώ δε γύρισα
Δε θα σε γνωρίσω, δε θα με γνωρίσεις
δε θα πούμε λόγια γλυκά
Δε θα 'ναι ποτέ ξανά.
όμως κρυφά απ’ τους άλλους εγώ δεν ψιθύρισα.
Βράδια βρίζω / ξεφυλλίζω
όμως ποτέ στα χρόνια τα παλιά εγώ δε γύρισα
Σημάδεψα τον έρωτα και σκότωσα εσένα
Η αγάπη μεθάει, μοναχή ξενυχτάει
για κορμί που σκορπάει
σ' αλλουνού αγκαλιά
Η αγάπη σε βρίζει, μην ξανάρθεις σ' ορκίζει
μοναχή αρμενίζει
στων ματιών τα βαθιά
Τον έρωτα σημάδεψα
και σκότωσα εσένα
Μ' ένα φιλί που μάζεψα
μην το χαράξει ψέμα
Χθες το βράδυ σ’ ονειρεύτηκα
μα αυτό το έργο το ‘χω ξαναδεί
κι όχι ευχαριστώ δε θέλω
σαν το ζητιάνο να ζητώ
αγάπη στο καπέλο
Με τα λόγια που πνίγει μες στα χείλη που ανοίγει
δεν τολμάει να φύγει
Η αγάπη πονά
Σε νησιά που αύριο φτάνει, τις πληγές που θα γειάνει
τα καλά που ‘χει κάνει
η αγάπη ξεχνά
Καμιά φορά κι εγώ θα την πατήσω
θα ψάχνω αμαρτίες να ξεχάσω
Αγάπες που με διώξαν θα ζητήσω
στους δρόμους του έρωτά μου θα βαδίσω
τα λάθη μου σε άλλους να μοιράσω
Τι να χρωστάω / τι να ξεχνάω
Τι να πληρώσω / τι να γλυτώσω
Αγάπη είναι ένας δρόμος όλο λάθη
Κι αλίμονό του σ' όποιον δεν το μάθει
Απόψε κάποιος να πληρώσει τα σπασμένα
και όλα τ’ άλλα από μένα κερασμένα
Θαρθεί φορά μονάχος να χορέψω
με ιδρώτα μου το πάτωμα θα καίω
Θα πω, "Σε ποιο θεό πια να πιστέψω!
Για ποια νησιά να φύγω, να κουρσέψω
τα λόγια που 'χα πνίξει στο Αιγαίο"
ΑΚΟΜΑ
Σε βρήκα στην αρχή / γιατί έψαχνα ζωή
αυτό που γυρεύω ακόμα / και δε βρήκα σε σώμα
Σε ήθελα πολύ / γιατί 'θελα αναπνοή
Αυτό που δε βρήκα σε σώμα / και σε θέλω ακόμα
Σ' αγαπάω / σαν τιμωρία που ζητάω
Σαν τιμωρία που δε γνώρισα ακόμα
σ΄ αγαπάω ακόμα
Σε πόνεσα καιρό / γιατί πλήγωνα κι εγώ
αυτά που πονάω ακόμα / Μακριά από το σώμα
Σε ζόρισα βαθιά / γιατί 'σουνα ζόρι-φωτιά
Αυτό που δε βρήκα σε σώμα / με ζορίζει ακόμα
Μου τα 'λεγες Γιώργο, εκείνους τους χρόνους
που άφησα μόνους με κάβα χαρά
Οι δόξες αγγίζουν καρδιές και τις σκίζουν
ζωή δεν χαρίζουν, θα κάψουν φτερά
Μου τα 'λεγες Νίκο, οι φίλοι θα μείνουν
τις ώρες που ξύνουν πληγές οι διωγμοί
Ψηλά κι αν ανέβεις τα φύλλα σου κλέβεις
σκληρά παζαρεύεις του χθες την τιμή
Μου τα 'λεγες Πάνο, οι γάμοι περνάνε
μου τα 'πες ρουφιάνε και δε σε ξεχνώ
Καλές οι δουλειές μου απ' έξω χαρές μου
και μέσα οι σιωπές μου, πιο μέσα κενό
Οι φίλοι μου όσα χάνω
οι φίλοι μου όσα πέρασα
Οι φίλοι μου όσα χάνω
κι όσα δεν ξεπέρασα
Μου τα 'λεγες Κώστα, δεν θα 'ναι ωραία
αν μείνουν παρέα τα χρόνια εκεί
Οι φίλοι περνάνε, ποτέ δεν ξεχνάνε
αυτούς που πουλάνε φτηνά τη φυγή
Μου τα 'λεγες Τάκη κι εγώ θα πονέσω
αν μόνος μου πέσω πιασμένος γερά
Τα βράδια στρωμένα ποτέ μεθυσμένα
μονάχα σφιγμένα ταξίδια μικρά
Δεν άκουγα Μήτσο, οι φίλοι πεθαίνουν
μακριά κι ανασταίνουν τα χρόνια κρυφά
Οι μνήμες κρατάνε ανάσες που πάνε
σ' αυτούς που γυρνάνε να μείνουν κοντά
ΣΑΡΑΝΤΑ ΠΡΩΙΝΑ
Μείνε καλή μου αναποδιά
μη σε νικήσω ακόμα
πρώτα να ζήσει η καρδιά
και ύστερα το σώμα
Μέτρησα σαράντα χρόνια
σαράντα πρωινά
σαράντα ατέλειωτα φιλιά, συμπόνια.
Σαράντα χρόνια αρμένιζα
χωρίς πανί κι αέρα
σαράντα χρόνια γκρέμιζα
του Έρωτα τη φοβέρα
Έρωτα κράτα / τα καλά μαντάτα
κράτα για το τέλος / το γλυκό σου βέλος
Μείνε γλυκιά μου προσμονή
κι ας έρθουν όλα εντάξει
Ό,τι καλό και να φανεί
τ’ όνειρο μην αλλάξει
Μέτρησα σαράντα ελπίδες
σαράντα μου εχθρούς
Σαράντα μέτρησε ο νους μου ασπίδες
Σαράντα χρόνια αγνάντευα
τα φώτα στο λιμάνι
τον Έρωτά μου μάζευα
ταξίδι να μην κάνει
ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ ΦΙΛΩΝ
Τέλειωσε ο καφές στης Ηλιούπολης το χθες
κυλούν τα χρόνια στου Υμηττού τις παρυφές
Ένοχη εκδρομή απ' του σχολειού την αποχή
ως την πλατεία στου φρικιού την αντοχή
Έρωτα αδαή, Πολυτεχνείου μου βουή
απ' της Μαρίας τη φωτιά έχω καεί
Στέγνωσε η πληγή, Άγια Μαρίνα μ' οδηγεί
κι η εκπομπή στου χωρισμού μου τη σιγή
Ούτε ένα δάκρυ στα παλιά / και ούτε μια κουβέντα
κι όσα μας λείπουνε φιλιά / καινούργια φαλιμέντα
Φίλη λησμονιά θα μετρηθείς με τη χρονιά
όποιος ξεχνάει θα θυμάται πιο πολλά.
Οι καθηγητές πρώτοι ονείρων μας κριτές
όπου αγαπήσαμε μισήσαμε που λες
Στέλιο ΑΕΚτζή, πλάι στον Φώτη το γκολτζή
Δημήτρη Αντώνη στο Τορίνο ποιος μπορεί
Όποιος μένει εκεί ή όποιος θέλει φυλακή
σε ξενιτιά δυο συνοικίες παρεκεί
Το λέει πρώτα η καρδιά / πριν να το πουν τα χείλη
θα φύγει πρώτα αυτή η βραδιά / και ύστερα οι φίλοι
Καφενείου γουλιές, πρέφα στου Μήτσου τις βρισιές
και στου Αλέκου ο αριστερός μεζές
Από τη φωτιά, στου Λεωνίδα τη ματιά
αργοκερνώντας τα ουίσκια τα φτηνά
Να στάξεις Νίκο και σε μας / του χωρισμού σου αίμα
Εμείς σε φτάσαμε αργά / ποτέ δεν κάναμε παιδιά
κι ακόμα ψάχνουμε άλλης χρονιάς το θέμα
ΒΑΡΙΑ ΜΟΛΥΒΙΑ
Θεριά ανήμερα / τα λόγια σου σήμερα
Εγώ δεν είμαι θάλασσα
μαζί σου ν' αγριέψω
Κι αν είσαι θάλασσα εσύ
αντίο θα σου γνέψω
Να ταξιδέψω άργησα
μέσα στα όνειρά μου
Χίλιες φορές ναυάγησα
στα χίλια τα ποτά μου
μήπως σ' αγγίξω μάγισσα
μες στα ναυάγιά μου
Βαριά στην καρδιά μολυβιά
θα τραβήξει η βραδιά
που κλείνει την πόρτα και φεύγει μαζί σου
Βαριά στην καρδιά μολυβιά
και για πάντα βαριά
μια καρδιά θα χτυπάει για σένα θυμήσου
Θεριά ανήμερα / τα λόγια σου σήμερα
Εγώ δεν έχω όνειρο
στα πόδια του να πέσω
κι αν έχεις όνειρο εσύ
μέσα δε θα χωρέσω
Χίλιες φορές μοιράστηκα
στα χίλια τα φιλιά σου
να σ' αγαπήσω βιάστηκα
και πνίγηκα βαθιά σου
να χάνομαι κουράστηκα
μέσα στα πέλαγά σου
ΜΙΑ ΖΩΗ
Ήταν η πιο άγρια χρονιά
όλα τα στραβά μας ήρθαν φέτος
Λάθη κατακάθια στην καρδιά
πρωινές σιωπές, καφές μας σκέτος
Μια ζωή τα όνειρα μακριά
κι έμεινε άλλη μια να τα ζητάμε
Όμως δε βρεθήκαμε ξανά
μείναμε μακριά να μη χρωστάμε
Είπαμε να πάρει αυτή η χρονιά
δρόμο για ν' αλλάξει τον καιρό μας
Άντεξε δεν πήγε πουθενά
μοίρασε το κρίμα και στους δυο μας
Νύχτες τα ταξίδια μακρινές μας
όνειρα ναυάγια βαθιά
Σημαδέψαν όλες τις χρονιές μας
όνειρα ναυάγια βαθιά
Μείναν τα ταξίδια μακριά μας
όνειρα ναυάγια βαθιά μας
ΑΛΗΤΙΣΣΑ
Έφυγ' η αγάπη αλήτισσα
κι έκλαψα όσο είχε κλάψει
Απόψε πάλι ζήτησα
κερί η ζωή μου να τ' ανάψει
Γιατί αλήτεψες / γιατί με πίστεψες
γιατί δεν φέρθηκες καλά
Αλήτισσα που πρόδωσες αλήτη
τώρα που σ' έχασα κατάλαβα
τι πα' να πει να ψάχνεις άλλο σπίτι
Η αγάπη δύσκολο πολύ
στην πόρτα να 'σαι όταν βγαίνει
δύσκολο όμως πιο πολύ
να νοιώθεις πως σε περιμένει
ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΓΙΑ ΔΥΟ
Φίλε σου τηλεφωνώ / να σου πω ότι κι εγώ / όσο κι εσύ την αγαπώ.
Φίλοι τόσο καιρό / κερδισμένοι κι οι δυο
ή χαμένοι κι οι δυο / από τον ίδιο εχθρό / μια γυναίκα για δυο
Και πώς θα βγούμε απ' αυτό
το δύσκολο χορό
οι δύο μας μ' εναν εχθρό
μια γυναίκα για δυο
Φίλε ήρθα να σε βρω / για να δεις ότι κι εγώ / ούτε να κλάψω δε μπορώ.
Φίλε κάνω σταυρό / δε φταις εσύ ούτε 'γω / κι εγώ ξανά θα πνιγώ /
στο δικό της βυθό / μια γυναίκα για δυο
Τ' όνειρό μας κοινό / μας κοιμίζει και τους δυο
με έναν ωραίο εχθρό / μια γυναίκα για δυο
Φίλε κάνω σταυρό / να φύγω δεν το μπορώ
αν χάνεις, χάνω κι εγώ / μια γυναίκα για δυο
Ζαλισμένοι κι οι δυο / μέσα στον ίδιο χορό
μ' έναν ωραίο εχθρό / μια γυναίκα για δυο
Μικρό κοινό μυστικό / μοιράζαμε το κακό
Στα δυο τον ίδιο εχθρό / μια γυναίκα για δυο
Φίλε χαμένοι κι οι δυο / από τον ίδιο εχθρό
έναν ωραίο εχθρό / μια γυναίκα για δυο
ΠΑΛΙ ΩΡΑΙΟΙ
Δρόμο ζεις κι όταν τον χάσεις
κοίτα να τον προσπεράσεις
Όταν τέλειωσε η ελπίδα
τότε βρήκα φως και είδα
Δεν τελειώνει η χασούρα
και τελειώνει η σκοτούρα
Στην αγάπη τελευταίοι
πάλι θα 'μαστε ωραίοι
Δεν πα να 'μαστε δικέ μου
οι χαμένοι του πολέμου
Όταν πια ο δρόμος κλείσει
διώξε τον να βρεις τη λύση
Ό,τι χάνεις δεν μετράει
ξέχνα το και σε ξεχνάει
Περασμένα μεγαλεία
μην τα κλαις, βάλε τελεία
ΕΛΑ ΝΑ ΚΑΟΥΜΕ
Σαν τσιγάρου καύτρα η βραδιά
κάθε ανάσα χτύπος στην καρδιά
μας καίει μια ματιά μας κλεφτή
κι όσο είναι καυτή
ας καεί κι αυτή
Οι παλιές μας οι χρονιές περνούν
μας πληγώνουν κι έρωτα ξανά κερνούν
Αγάπη αγάπη μπορείς
να τα δώσεις όλα
να τα πάρεις όλα
να μας δώσεις κέρασμα ζωής
Έλα να καούμε
να παραδοθούμε
και να μοιραστούμε
άλλη μια ζωή
Έλα να καούμε
κι ότι ονειρευτούμε
να το μοιραστούμε
σ' άλλη μια ζωή
Μες στα μάτια χαρακιά στιγμής
και στο μπράτσο το σημάδι της τιμής
Αγάπη σαν χώρα μπορείς
να μας σμίξεις όλους
να μας διώξεις όλους
να μας δώσεις κέρασμα ζωής
ΜΠΑΛΑΝΤΑ
Δε θ' ανοίξω πανιά / αν δεν έρθεις κοντά
Δε θα βρω το νησί / αν δεν είσαι μαζί
Το πικρό του καφέ / δεν περνάει ποτέ
δεν αράζει ο καημός / πίκρα ο γυρισμός
Δεν υπάρχει πόνος π' άντεξα μόνος
μόνος δεν περνάει ούτε ο χρόνος
Το ταξίδι ηρεμεί / το γερμένο κορμί
Του φιλιού η στιγμή / οριζόντων γραμμή
Να φυσήξεις Νοτιά / στα δικά μας πανιά
και η πίκρα η παλιά /καλοτάξιδη πια
Όμορφη βραδιά γλυκά που περνάει
όμορφη βραδιά γλυκά θα πονάει
Χρεωμένη πόλη
Είσαι μια πόλη πνιγμένων δανεικών
Μια πόλη με κομμένη την ανάσα
Τα βράδια σειρήνες φτηνών συναγερμών
Ουρλιάζουν και σε πιάνουνε στα πράσα
Εδώ δεν πληρώνει κανείς
Εδώ μόνο λόγια χρωστάμε
ελπίδα ποτέ μη φανείς
σε δρόμους που δεν τους πατάμε
Είσαι μια πόλη του βιαστικού καφέ
Πρωί σε κυνηγούν οι λεπτοδείκτες
Τα βράδια παλεύεις πάνω στον καναπέ
με ρεπορτάζ που κρύβουνε τις νύχτες.
Είσαι μια πόλη κακών προγνωστικών
Μια πόλη μια τεράστια κερκίδα
Με δόσεις το μέλλον πιστωτικό παρόν
σε χάσανε στην πρώτη τους παρτίδα
ΜΟΝΟ ΤΑ ΛΑΘΗ ΜΟΥ ΘΥΜΑΜΑΙ
Μια βραδιά ακόμα αν λείψεις
Άλλη μια πληγή θ’ ανοίξεις
Στο γκρεμό σου θα με ρίξεις
Την ευθύνη πώς να κρύψεις
Θα σε κυνηγούν οι τύψεις
Μόνο τα λάθη μου θυμάμαι
Κι εσένα που 'χασα φοβάμαι
Σημασία αν δε μου δώσεις
Μια φορά αν δε με νοιώσεις
Αν δεν έρθεις να με σώσεις
Να το δεις θα με σκοτώσεις
Ακριβά θα το πληρώσεις
Μια βραδιά ακόμα αν λείψεις
Θα με φαν οι καταχρήσεις
Μες στον Άδη θα με ρίξεις
Για την Κόλαση θα στρίψεις
Θα σε κυνηγούν οι τύψεις
ΔΕ ΦΤΑΝΕΙ
Δε φτάσαν τα ποτά και οι καφέδες
που κέρασα πρωί την κούρασή μου
Κι αν σβήσαν της καρδιάς μου τους λεκέδες
δε φτάσανε για την καλύτερή μου
Ούτε αυτά δε φτάσαν
Δε φτάνει η βροχή που σε τραβάει
στο τζάμι μπρος να ψάχνεις τη μορφή σου
στα χνώτα ένα χαμόγελο που σκάει
δε έφτασε για την καλύτερή σου
Ούτε αυτό δε φτάνει
Και μη μου πεις πως φτάνει
Φτάνει πια να μην ξαναβρεθούμε
Ούτε αυτό δε φτάνει
ούτε αυτό δε φτάνει να σωθούμε
ούτε αυτό δε φτάνει
Δε φτάνεις ούτ' εσύ και να γυρνούσες
δε φτάνεις να ξυπνήσεις τη ζωή μου
Δε φτάνουν ούτε αυτά που μου στερούσες
δε φτάνουνε για την καλύτερή μου
Ούτε αυτά δε φτάνουν
Και μη μου πεις πως φτάνει
Φτάνει πια να μην ξαναβρεθούμε
Ούτε αυτό δε φτάνει
ούτε αυτό δε φτάνει να σωθούμε
Δε φτάνουν οι παλιοί καλοί μας φίλοι
που μοίραζαν τις νύχτες τους μαζί μας
Δε φτάνουνε τα ιδρωμένα χείλη
δε φτάνουνε για την καλύτερή μας
Ούτε αυτά δε φτάνουν
Δε φτάνει το κρυφό μας το παιχνίδι
μας κέρδισε κι ακόμη μας κερδίζει
Δε φτάνει ούτε το τέλος που ’ρθε ήδη
Κανείς δε θα πειστεί για να ελπίζει
Ούτε αυτό δε φτάνει
Πάρε μπρος
Μόνο τα πρώτα όνειρά σου δεν ταξίδεψαν
Όλα τα επόμενα δραπέτευσαν σ’ αφήσαν
Τα φυλαχτά σου γίναν σφαίρες σε παγίδεψαν
στους εφιάλτες σου στον τοίχο σαν αφίσα
Σφίξε τα χέρια μ’ ό,τι πόνεσες και φίλα το
Σφίξε τα δόντια δυνατά για ν’ αγαπήσεις
Σφίξε τη βίδα στου μυαλού σου το ποδήλατο
Σφίξε στο διάολο τον κλοιό να τον τσιμπήσεις
Πάρε μπρος κάνε το βήμα
Πάρε μπρος δεν είσαι θύμα
Ακολούθα τη ματιά σου
Ήρθε η ώρα η δικιά σου
Μόνο οι πρώτες οι αγάπες δε γυρίζουνε
η Πηνελόπη Οδυσσέα δεν έχει άλλο
Οι στρατιώτες παίρνουν άδειες και βρίζουνε
καρδιά μου πάλι στο στρατώνα θα σε βάλω
Σφίξε στα βλέφαρα τους δρόμους που δε σ’ είδανε
Σφίξε τα δόντια σου την πόρτα πριν ανοίξεις
Σφίξε στα χείλη όσα λόγια δεν ξεφύγανε
Σφίξε τον πόνο στο λαιμό σου να τον πνίξεις
Τη Δευτέρα πληρώνω το σπίτι
Τρίτη Πέμπτη ο φόρος θαρθεί
Την Τετάρτη εισφορά σκάει μύτη
Κι ό,τι άλλο την Παρασκευή
Τίποτα δε λέω / για τα Σαββατιάτικα
Τα λεφτά μου κλαίω / πάλι Κυριακάτικα
Σπάω επιταγές / τα κερατιάτικα
Λες και θα φορέ/σω γαμπριάτικα
Το πρωί όλο σκάω λεφτά
Μεσημέρι το σκάω από σένα
Και τ’ απόγεμα τράκα ξανά
Για να βρω να πληρώσω κι εμένα.
(ΡΕΦΡΕΝ)
Τρελάρας ανασταίνομαι
κανείς δε μου τη λέει
Πιο λογικός τρελαίνομαι
με τόσα που ’χω χρέη.
Μπαίνει ο μήνας πριν απ’ το μισθό μου
Και θα φύγει μετά κι απ' αυτόν
Αποφεύγω και τον εαυτό μου
Όλο κάτι χρωστάω και σ’ αυτόν
Γιατί μένω πες μου / σπίτι Σαββατιάτικα
Τέλειωσε ο καφές μου / πάλι Κυριακάτικα
Φρέσκα χρέη και / μαζί μπαγιάτικα
Τα ομόλογα / πρωταπριλιάτικα
Άμα έχω στην τσέπη λεφτά
τα χρωστάω μας ποιος θα το μάθει
Κάθε βράδυ χρεώνω ποτά
Ακριβά να πληρώσω τα λάθη
ΚΙ ΑΝ ΕΙΧΑ ΔΕΥΤΕΡΗ ΖΩΗ
Σ’ έχω ανάγκη πιο πολύ
από το πρώτο το φιλί
το τελευταίο τσιγάρο.
Γι’ αυτό δε θέλω να τελειώσεις.
Γι’ αυτό δε θα ’ρθω το πρωί
Θα μείνω εδώ νυν και αεί
Ούτε τηλέφωνο θα πάρω
Δε θέλω να το μετανιώσεις
Σ’ όσους καθρέφτες έσπαγα / τη μούντζα μου σκορπούσα
Και μες στα καθρεφτάκια τους τα λάθη μου ζητούσα
Σε όσους με κορόιδευαν εγώ χαμογελούσα
Κι αν είχα δεύτερη ζωή ούτε αυτή θα ζούσα
Ποιος χρωστάει πιο πολλά
Ποιος πονάει και δε μιλά
Δεν έχει σημασία
Δε θέλω να τίποτα να δώσεις
Θα μείνω εδώ στα χαμηλά
Απ’ τη συγνώμη σου μακριά
Αν θέλεις πες το τιμωρία
Δε θέλω να με ξανασώσεις
Στην αγκαλιά σου θα κλειστώ
και στη φωτιά θα μείνω
Απ’ τον καπνό σου θα πιαστώ
θ’ ανέβω και ας τσακιστώ
Εγώ εδώ θα μείνω
Θα πω ένα γεια στο Χάρο
στην αγκαλιά σου θα κλειστώ
σε λίγο που θα σβήνω
μαζί μ’ αυτό μου το τσιγάρο
Κι ας πάω κατά διαόλου
δε θα λυπηθώ καθόλου
Ο πόνος θέλει υπομονή
κι ότι πονάει ξενύχτι
Ψυχή μου, βάλε μια φωνή
όταν με δεις στο δίχτυ
Η πόλη στόμα ανοιχτό
μα πόρτα δεν ανοίγει
Απ’ το φεγγάρι θα πιαστώ
θ’ ανέβω και ας κρεμαστώ
ο ορίζοντας δεν πνίγει
Θα ψάξω το νησί μου
σε μιαν ακτή του να θαφτώ
καλή ζωή και λίγη
Ας γίνω ανάμνησή μου
Κι ας πάω κατά διαόλου
δε θα λυπηθώ καθόλου
Όλες οι θάλασσες ψιθύριζαν για σένα
με χίλιες λέξεις κάθε μια τους στον αφρό
Όλες οι ελπίδες μου στον πάτο ανασαίναν
Τις νύχτες που 'λειπες ζητούσα να πνιγώ
Και όμως σύρθηκα κοντά σου
να βρω μια ακόμα μαχαιριά σου
κι ας τσακωθώ με το Θεό.
Χτύπησα κι άνοιξες, φαντάσου
την τελευταία αγκαλιά σου
στ' αγκάθι της να καρφωθώ
Όλα τα σύννεφα βαφτήκανε για σένα
στ' άψυχο κόκκινο απ' τις φλέβες μου κρασί
κι όμως τα χείλη μου απ' τα χείλη σου βυζαίναν
το πιο γλυκό σου δηλητήριο φιλί
Μου ήρθε χθες σαν περσινός
απλήρωτος λογαριασμός
κι είπε πως με μισούσε.
Της θύμισα τι έταξε
Πως φταίω εγώ μου πέταξε
τα ρέστα μου ζητούσε.
Το είπε λέει ο Πρόδρομος
πως έρχεται η κρίση
Κι ο χωρισμός μονόδρομος
Στο λέω, έχει λαλήσει
Το γράφουν τα σημάδια της στ’ αμαρτωλά σεντόνια
Αυτήν η κρίση τη βαράει από τον πριν αιώνα.
Αν ειν’ η σχέση μας γιαπί
και φταίει το επιτόκιο
θα πάρω βάρκα με κουπί
να φτάσω ως το Τόκυο
Μου ήρθε χθες με το καρνέ
Γεμάτο λόγια βερεσέ
Για να μου τα χρεώσει
Εγώ την ευχαρίστησα
Μα δεν αλλαξοπίστησα
Και θα μου το πληρώσει
Βρήκε την η ευκαιρία της
Πάλι να ξεπορτίσει
Κι όλη την αμαρτία της
τη φόρτωσε στην κρίση
Το γράφουν τα σημάδια της στ’ αμαρτωλά σεντόνια
Αυτήν η κρίση τη βαράει από τον πριν αιώνα.
Αν ειν’ η σχέση μας γιαπί
και φταίει το επιτόκιο
θα πάρω βάρκα με κουπί
να φτάσω ως το Τόκυο
ΑΠ’ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΤΩΝ ΣΒΗΣΜΕΝΩΝ ΜΟΥ ΛΕΞΕΩΝ
Πού πήγε και τελείωσε κι αυτό το καλοκαίρι
Βαρύ ξενύχτι κάλεσε το αντίο με το χέρι
Ποιος έσβηνε τη ρότα μας ποιος πρόλαβε να ξέρει
Πού πήγε και μας γέλασε κι αυτό το καλοκαίρι
Εγώ Βοριάς μες στον καιρό που βρήκα στ’ όνειρό μου
απ’ του κορμιού σου αρπάχτηκα το πιο οργισμένο κύμα
Ικέτης μες στα μάτια σου να δω τον εαυτό μου
να κλέβει απ’ τα χείλη σου σταλιά κρασάκι χύμα
Πού πήγε και τελείωσε και φέτος η Ικαρία
Ελένη, μια βδομάδα σου χτίζει ξανά την Τροία
Κι ας την αλώσει άλλη μια καινούργια ιστορία
Πού πήγε και μας γέλασε και φέτος η Ικαρία
Αϊράκι
Το ποτό μου δεν το πνίγω
το πολύ πάντα είναι λίγο
Σε χορεύω, βήμα ανοίγω
στην αρχή μου καταλήγω
Έρωτά μου μελτεμάκι
Αχ, μου κάρφωσες το βέλος
Κι αν τελειώνεις Αϊράκι
σε διαβάζω απ’ το τέλος
Όνειρό μου τα βουνά σου
ξύπνημα τα κύματά σου
Κάθε αύριο τα παιδιά σου
κι ένας όρκος κάθε γεια σου
Ήρεμος Βοριάς
Ποτέ δεν τρέχω στο βυθό / Όχι πως τρέμω μη χαθώ
Κι αν δε σε σκέφτομαι μην πεις πως τάχα θέλω άλλα
Κι όσο δε βιάζομαι να ’ρθώ / Δεν είναι μη σε θυμηθώ
Μην πεις ποτέ πως πέταξα στους φίλαθλους τη μπάλα
Ποτέ δε χάθηκα ποτέ / φταίει μονάχα που με ψάχνεις
Βιασύνη λένε τον ιστό της πιο κακής αράχνης
Άμα με βρεις θα ’δες αλλού
Με τη λοξή / αριστερή ματιά του φεγγαριού
Πάντα γυρεύω την αιώρα μου / για τον αέρα μου
Πάντα παντού φτάνω στην ώρα μου / Όχι στη μέρα μου
Αν είμαι δίπλα σου μην ψάχνεις για καμία αμφιβολία
Δες πότε ξεφυσάει στα μάτια σου Βοριάς από την Ικαρία
-Ο ήρεμος πολύχρονος Βοριάς από την Ικαρία-
Κλείνε τα μάτια να μ’ ακούς / Μέσ’ απ’ τους χάρτες τους παλιούς
Και στα ταξίδια στις γραμμές που σφίγγουν οι παλάμες
Εγώ σε βλέπω στους καπνούς / Κι όλο στολίζω ουρανούς
Ανακατεύω συννεφιές στους Ρήγες και τις Ντάμες
Ποτέ δε χάθηκα ποτέ / φταίει μονάχα που με ψάχνεις
Βιασύνη λένε τον ιστό της πιο κακής αράχνης
Πες θα με βρεις αν δεις αλλού
Στη σκοτεινή / αριστερή μεριά του φεγγαριού
Πριν χαθούμε ξανά
Κλάψε με / με το ψέμα σου φτιάξε με
Και στο Διάολο τάξε με
πριν χαθούμε ξανά
Μπήκαμε / σ ένα σπίτι, καήκαμε
μ’ ένα δάκρυ πλυθήκαμε
πριν χαθούμε ξανά
Φώναξέ μου ένα ταξί
Δε θα φύγουμε μαζί
Φτύσε με / απ’ τα μάγια σου λύσε με
με κατάρες σου ντύσε με
πριν χαθούμε ξανά
Θέσαμε / όρια κι έξω πέσαμε
σ’ όνειρο δε χωρέσαμε
πριν χαθούμε ξανά
ΠΡΙΝ ΜΟΥ ΦΥΓΕΙΣ ΞΑΝΑ
θα φορέσω καινούργια φτερά
Αν μου φύγεις ξανά θα γελάω με μένανε
που σε πήρα πολύ σοβαρά
Αν μου φύγεις ξανά θα χορεύω στο βήμα σου
σ' ό,τι αφήνεις θα βάζω φωτιά
Κάπου να 'βρω στεριά δε με πνίγει το κύμα σου
κι ας με καίει τ' ουρανού η ματιά
Πριν να φύγεις ξανά
να το μάθεις καλά
η παλιά μαχαιριά δεν πονάει
Αν μου φύγεις ξανά
να προσέξεις καλά
είναι κόλπο παλιό, δεν περνάει
Αν μου φύγεις ξανά θα γλεντήσω στη στάχτη μου
με αλήτες θεούς συντροφιά
Μ' ανοιγμένα πανιά θα σταθώ στο κατάρτι μου
ν' ακουμπήσω τ' αστέρια ξανά
Αν μου φύγεις ξανά δε ζητάω το τώρα σου
Το "Για πάντα", κρατάει μια στιγμή
Αν μου φύγεις ξανά τα ποτέ μου για δώρα σου
Δυο μινόρε απαιτούν οι διωγμοί
Πατρίδα η στάχτη στις ψυχές των άλλων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου