ΝΑΙ ΣΤΙΣ ΜΑΘΗΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ

Από το 2007, τέτοιες μέρες.
Πρόκειται για ιβέντς που παράγουν πολιτισμό. Ας προβληματιστούμε με τα κάτωθι:

Αποτελεί ή δεν αποτελεί καθαρή αντιπολεμική πράξη ο βηματισμός με εθνικά εμβατήρια για υπόκρουση πιπινίων με μίνια κι εμείς οι λιγούρηδες από κάτω να τους πετάμε κέρματα; Οι άλλοι που πετάνε στις σκυλούδες λουλούδια κάνουν κάτι διαφορετικό; Και πληρώνουν και τα κέρατά τους στο τέλος.

Ίσως βέβαια αυτό το χάπενινγκ της παρέλασης, των μινίων και των κερμάτων αγγίζει τα όρια της εθνικής προσβολής. Εντάξει, ας μην ακούγονται εμβατήρια από τα μεγάφωνα. Μια Βίσση, ένας Ρέμος ή κι ένας Μπουγάς διαθέτουν κάλλιστα ρυθμικά τραγούδια που θα μπορούσαν να χρησιμοποιούνται.

Μετά την παρέλαση οι κοπέλες είναι ελεύθερες και τις καμακώνουμε στην πλατεία. Εκεί και τότε έχουμε άφθονη ποικιλία, άπειρα περιθώρια επιλογής και σωστή κρίση, αφού προηγήθηκε η «πασαρέλα» στη λεωφόρο.

Πολλές φορές μάλιστα εκεί, οι τσατσές-μαμάδες δίπλα μου, ναι μεν δεν μου δανείζουν κέρματα, αλλά χωρίς να με κοιτούν με κατατοπίζουν ευκρινώς για την πραμάτεια τους: «Η κόρη μου, η κόρη μου!» Όλα παρουσία του πελάτου. Αύριο θα τις βάλουν σ’ ένα τάλεντ σόου, σ’ ένα καλλιστείο, ρε παιδί μου. Στις παρελάσεις προπονούνται θαυμάσια.

Τι καλύτερο έχει να κάνει ένας Δήμαρχος τέτοιες μέρες; Εγώ ποτέ δεν αξιώθηκα να περνούν από μπροστά μου χιλιάδες μαθήτριες (με μίνια) και να στρίβουν μάλιστα το κεφάλι τους για να τις δω και ανφάς.