Ποιηματικά

Η ποίηση ακίνητη μας πηγαίνει μακριά μέσα μας. Ξεγυμνώνει το λόγο και ντύνουμε εμείς τα πάντα. Πυκνώνει το σκοτάδι μέχρι κάτι μέσα μας να φωτίζει τα πάντα. Τόσο λιτή που μας πλουτίζει.

ΔΕΝ ΞΟΦΛΗΣΑΜΕ ΑΚΟΜΑ
Τίποτα  πια δεν τέλειωσε ακόμα. / Ή τίποτα δεν έχει ξεχαστεί. / Μια ανάσα σου βρισιά άφησε πίσω σου μια πόρτα με ό,τι σου 'λειπε κι εμένα.

Ήθελα ν' άλλαζε  ο κόσμος την αυλή κι εσύ να  μ' αγαπάς ακόμα. / Πίσω απ' την πόρτα ή τη βρισιά ή την ανάσα. / Να με τρως πλάι στις τρίχες του καρπού μου όταν τρέμω στ’ όνομά σου. / Κι ας μη στάθηκες ποτέ εκεί κι ας μη μάθω ποτέ πού στεκόσουν  κάθε που έλυνα  αίνιγμά σου. / Ούτε αν έκανε κρύο εκεί.

Μάλλον εγώ θέλω ν’ αλλάξω που  σ’ αγάπησα. / Ή δεν κατάφερα ποτέ μου στη ζωή μου τη ζωή σου.