ΑΣΤΥΝΟΜΟΣ ΓΑΤΙΝΗΣ: Απόδραση, Μούτσο

Η ζωή μου στο σπίτι ήταν ανυπόφορη.
Ο μπεκρούλιακας ο γιος μου ζητούσε επιμόνως
ν’ αλλάξει φροντιστήριο για να παρακολουθεί,
έλεγε, πιο ευχάριστα τα μαθήματα.

Κι αυτό δεν ήταν τίποτα μπροστά στην άλλη ξεφτίλα μου:

Ο πιστός μου σκύλος με κορόιδευε με γκριμάτσες


Η Θώδη με φόβιζε.


Η γυναίκα μου με τρέλαινε από τότε που άρχισε
να το παίζει διανοούμενη γκόμενα.


Η κόρη μου ονειρευόταν ότι είναι βασίλισσα ομορφιάς.


Η σκέψη μου πουθενά. Σκεφτόμουν πού
θα μπορούσα να τη βρω, αλλά αυτή ήταν χαμένη
στα δροσερά παιδικά μου χρόνια.

Τα παγωτά που τρώγαμε εμείς ήταν τουλάχιστον ηθικά σωστά.


Τα σημερινά παγωτά όμως που χώνουν ελπίζω
μόνο στο στόμα τους οι νέοι…


Ήθελα να πάω σ’ ένα νησί ν’ απομονωθώ,
αλλά ο καπετάνιος δε μου γέμιζε το μάτι.


Θυμήθηκα το καθαρό ξενοδοχείο που με περίμενε και υπέκυψα στην πρόκληση.

Έτσι, τελικά πήρα ένα πλοίο για να εξαφανιστώ από προσώπου Γης,
με βρήκε η γκαντεμιά μου. Πέσαμε, μούτσο. Πέσαμε στο ντόκο,
ρε στόκο, γαμώ το κέρατό σου, στραβούλιακα!


Κι επειδή όλα τ' ανάποδα έρχονται μαζί,
όταν πήγα στο ξενοδοχείο σα βρεγμένη γάτα,
είδα έκπληκτος σε άφτυστα ελληνικά
ότι για κάποιο ανεξήγητο λόγο
o Λέτσος ακόμα δε μπορούσε να δεχτεί κόσμο,
άρα ούτε κι εμένα, όπως πολύ σωστά υπέθεσα.