ΑΣΤΥΝΟΜΟΣ ΓΑΤΙΝΗΣ: ΑΠΑΝΤΩ ΣΤΟ ΓΙΟ ΜΟΥ

Πήγαινα το γιο μου στον Εθνικό Κήπο
και με το που βλέπει το Μέγαρο Μαξίμου,
με ρώτησε: «Γιατί, μπαμπά, ορκίζεται μια κυβέρνηση;»

Τι να του ΄λεγα;
«Για να την πιστέψουν, αγόρι μου», του απάντησα.
Όλο δύσκολες ερωτήσεις μου έκανε το κωλόπαιδο.
«Μπαμπά, γιατί αλλάζουνε όνομα στον ΟΤΕ;»
«Τι να σου πω, παιδί μου, ίσως για να καταλάβουμε
ότι για μας είναι ακόμα ένας τέως.

Με μπέρδευε και με τα ελληνικά που, λόγω επαγγέλματος,
δεν τα είχα ποτέ στο φόρτε. Είχα κι όλας υπηρετήσει
τη στρατιωτική μου θητεία στα ΜΑΤ
κι έτσι δεν πήγα φαντάρος για να καταλάβω
τι σημαίνει η έκφραση που ακόμα
και τώρα μου φέρνει γέλια: «Άδεια λοχείας».
Άκου έκφραση! Θα πεις, τι να καταλάβω,
αφού μέχρι να μπω στο σώμα νόμιζα ότι «ΜΑΤ»
είναι το επώνυμο του «ΡΟΥΑ».
Γι’ αυτό τη μοναδική φορά που έπαιξα σκάκι φορούσα κράνος.

Τι κράνος, όλη τη στολή φόραγα. Ήταν στο Φάληρο
που έχει ακόμα μια τεράστια σκακιέρα στην παραλία.

Μας είχαν πάει εκεί, ολόκληρη διμοιρία
για να πλακώσουμε πέντ-έξι οικολόγριες
που φωνάζανε για τους φοίνικες που έκοβε το τραμ.
Δεν δείραμε κανέναν εκείνο το βράδυ, γι’ αυτό απ’ την τσαντίλα μου
μόλις έχασα στο σκάκι πλάκωσα με το ρόπαλο
τον καραγκιόζη το Γάλλο αντίπαλο,
μόλις μου πέταξε στα μούτρα το βρωμερό όνομά του: «Ρουά Ματ».
Μετά με κοίταζε σα να μ’ είχαν μαζέψει απ’ τα λάχανα.

Και το κωλόπαιδο επέμενε:
«Μπαμπά, νομίζω ότι το ντοπάρισμα στην πόλη
έχει προχωρήσει πολύ. Γιατί η μαμά τηγανίζει με ορυκτέλαια;»
Εδώ τα δύσκολα. Γάτος ο μικρός.
Αυτή η ερώτηση μου ήρθε κατακέφαλα.

Το αστυνομικό μου δαιμόνιο όμως καραδοκούσε
και βρήκε κι αυτή την απάντηση.
«Τα ορυκτέλαια τα πίνουμε για να δουλέψει η μηχανή του τίγρη
που πάντα εμείς οι Έλληνες κρύβαμε μέσα μας, γιε μου»,
του είπα με ηθικόν ακμαιότατον, όπως ο Κώστας
που σήκωνε όλα τα βάρη της χώρας χωρίς ντόπα.

Αλλά ο μικρός, ασύδοτος ανακριτής.
«Και γιατί κρύβουμε την τίγρη μέσα μας, καλέ μπαμπά;»
«Για να μη μας φάει, ρε. Γι’ αυτό.
Και γι’ αυτό τη λέμε γαμώτο, ρε γαμώ το κέρατό μου.»

Δεν ήτανε βέβαια ποτέ τρομερό αυτό το γαμώτο.
Ήτανε λίγο μικρότερο, μια χαψιά, δηλαδή.

Αλλά ο γιος μου είχε φάει γλιστρίδα.
«Τότε, ο συμμαθητής μου ο Τσίπρας, μπαμπά,
είναι καθαρός και δεν παίρνει ορυκτέλαιο.»
«Τι εννοείς, γιόκα μου;»
«Εννοώ, ότι ο Αλέξης δεν παίρνει ορυκτέλαιο,
γιατί την τίγρη του δεν μπορεί να την κρύψει.
Την έχει απέξω και θέλει να την προσεγγίσει.
Εκείνη δεν ξέρω τι θέλει.»

«Με μπερδεύεις παιδί μου, πώς το είπες αυτό;»
«Αμάν, ρε πατέρα, όλο ερωτήσεις κάνεις.»
Τότε κατάλαβα καλά, αλλά δεν ήξερα τι.
Και να σκεφτεί κανείς ότι στο Δημοτικό
μου λέγανε ότι θυμίζω τον Αϊνστάιν. Δεν ξέρω τι εννοούσαν.