Αληθινό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο ή δικτατορία. Διαλέγεις και παίρνεις

Σήμερα στην Ελλάδα επαληθεύεται η δοξασία του Ουμπέρτο Έκο ότι πρέπει να είναι βλάκας κάποιος που θέλει να επιβάλλει δικτατορία με τανκς, αφού υπάρχουν τα τηλεοπτικά κανάλια.

Πράγματι, σ’ αυτό τον τόπο γίνεται κάτι όταν το δείχνει η τηλεόραση. Αν δεν το δείξουν τα κανάλια δεν έγινε. Με τα κανάλια τους οι ιδιοκτήτες του πλούτου γίνονται και ιδιοκτήτες του λαού, που πιστεύει μόνο κάτι που λέει η τηλεόραση. Είναι ουσιαστικά αδύνατον να φτάσει στ’ αυτιά του κάτι άλλο από αλλού.

Ο λαός δεν είναι βλάκας, απλώς φέρει τη βλακεία της άνοιας. Δεν γνωρίζει ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη του κάνει κακό, δεν γνωρίζει ότι υπέστη ανυπολόγιστες στο χώρο και στο χρόνο καταστροφές η χώρα με τις πυρκαγιές, καταστροφές που δεν θα θεραπευθούν ποτέ.

Ο λαός νομίζει ότι η οικονομία της χώρας είναι στα καλύτερά της κι ας μην έχει κανείς γύρω του λεφτά να ξοδέψει. Τα πιστεύει αυτά γιατί μόνο αυτά ξέρει, με βάση αυτά κρίνει, με βάση αυτά ψηφίζει.

Γιατί όμως τα κανάλια μεταδίδουν ό,τι τους πει το αφεντικό και η κυβέρνηση; Η απάντηση γνωστή, αλλά ξεχασμένη. Επειδή δεν υπάρχει ανεξάρτητη αρχή να τα ελέγχει αν τηρούν τους όρους λειτουργίας τους και παίζουν το ρόλο τους στο πλαίσιο της δημοκρατίας και όχι της κυβερνητικής βούλησης.

Το “εν ενεργεία” Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης που έχουμε και πληρώνουμε φτιάχτηκε επί ΣΥΡΙΖΑ κατ’ εντολήν Μητσοτάκη, ώστε επιτέλους στη διάσκεψη προέδρων Βουλής να σώσει να συναινέσει η ΝΔ και να εξασφαλιστεί η αυξημένη πλειοψηφία να φτιαχτεί, προσοχή, με ανθρώπους που εκείνη ήθελε, ώστε να κάνει τον δεύτερο διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες, αφού ο πρώτος, τον οποίο διοργάνωσε το αρμόδιο υπουργείο “καταρρίφθηκε” από το Συμβούλιο της Επικρατείας.

Η πολιτική ηγεσία της χώρας, με Παππά αρμόδιο υπουργό και Τσίπρα πρωθυπουργό δεν μπόρεσε να δει πέρα από τη μύτη της. Άρον-άρον να γίνει ο δεύτερος διαγωνισμός, “Να γραφτούμε στην ιστορία ότι κάτι σπουδαίο κάναμε”, να δοθούν άδειες στους ήδη καναλάρχες συν τον Σαββίδη και τον Μαρινάκη να πληρώσουν κάτι. Όσα όμως πλήρωσαν για την πρώτη μόνο δόση, τα πήραν πολλαπλά πίσω, κονόμησαν τα κέρατά τους με τις άπειρες λίστες τύπου Πέτσα και τη νύφη την πλήρωσε η ίδια η Δημοκρατία.

Τι κέρδισε ο λαός; Τι κέρδισε η οικονομία; Τι κέρδισε η Δημοκρατία;

Για να τελεστεί οπωσδήποτε αυτό το μακρόσυρτο τίποτα, ένας διαγωνισμός για 5 τηλεοπτικά κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας, που έτσι κι αλλιώς λειτουργούσαν ή θα επαναλειτουργούσε το ΜΕΓΚΑ, φορτωθήκαμε ένα ανύπαρκτο νεοδημοκρατικό ραδιοτηλεοπτικό συμβούλιο (ΕΣΡ) επί ΣΥΡΙΖΑ. Οι ευνοϊκές για τους εργαζομένους τους προϋποθέσεις ανατράπηκαν, δεν συζητάμε τίποτα θετικό.

Κάτω από άλλες συνθήκες με τη σημερινή ενημέρωση που μας πετάνε στα μούτρα τα κανάλια θα είχαν κλείσει από τα πρόστιμα του ΕΣΡ ή και θα είχαν βάλει λουκέτο για καιρό. Έχει αυτό το δικαίωμα η ανεξάρτητη αρχή, αρκεί να είναι ανεξάρτητη.

Ο πολιτικός δεν είναι διαχειριστής, μάνατζερ. Αυτό είναι δουλειά υπαλλήλου. Ο αιρετός διαχειρίζεται μέρος της εξουσίας που πηγάζει από το λαό, δεν διεκπεραιώνει, παράγει πραγματικότητα και προνοεί. Αν οι τότε υπεύθυνοι δεν προνόησαν ότι με την άτακτη υποχώρηση για ένα βίτσιο θα μας επιβληθεί η λεγόμενη τηλεοπτική δικτατορία δεν είναι άτομα άξια να τα θυμάμαι. Είναι αδιανόητο να μην κατάλαβαν ότι η σύνθεση μιας φυσιολογικής ανεξάρτητης αρχής είναι μεγαλύτερη κατάκτηση από την τέλεση ενός διαγωνισμού τηλεοπτικών αδειών. Μέχρι να την έχεις αυτή την αρχή όπως ορίζει το Σύνταγμα μη σώσεις να κάνεις διαγωνισμό. Τι είχαμε το χάσαμε!...

Και όμως χάσαμε. Η ενημέρωση στην Ελλάδα είναι προπαγάνδα που νοθεύει τη λαϊκή βούληση. Χάνουμε τη Δημοκρατία. Ίσως σε λίγο θα είναι πολύ αργά.