Η αγωνία του όργανου πριν το πρόστιμο

Γιατρέ μου, δεν ξέρω γιατί πρέπει να μοιράζω πρόστιμα στους αμάσκωτους. Για την καταπολέμηση της πανδημίας; Αφού ούτε εγώ φοράω μάσκα κι είμαι και ανεμβολίαστος. Μήπως το κάνω για να μειωθεί το πρωτογενές έλλειμμα του προϋπολογισμού; Τότε να με πάρουν στο υπουργείο Οικονομικών να μου δώσουν κι ένα μισθό της προκοπής. Για την ώρα όταν κοπανάω 300 € σ' ένα γκαρσόνι ή κατοστάρικο σε συνταξιούχο που δεν έκανε εμβόλιο, μου 'ρχεται να βάλω το χέρι στην τσέπη μου να τους τα δώσω εγώ. Αλλά δε βρίσκω και πολλά έκεί μέσα. Έτσι, δεν κόβω πρόστιμα, αλλά δεν πιάνω το πλάνο μου, χίλια ευρά τη βδομάδα και θα έχω κράτηση μισθού. Όχι στο κρατητήριο. 

Γιατρέ μου, είμαι λεβέντης ειδικός φρουρός ή άνδρας των ΜΑΤ ή ΕΚΑΜ, μπερδεύομαι υπαρξιακά, το θέμα μου όμως δεν είναι αυτό. Κάτι έχω πάθει τελευταία και δεν μπορώ να δείρω κανέναν στις διαδηλώσεις, γιατί θυμάμαι ότι παίρνω χαμηλότερο μισθό από αυτούς. Αν τους δείρω, σκέφτομαι, θα τους δείξουν τα κανάλια και θα τους συμπαθήσει ο υπόλοιπος κόσμος, καθοριστικό βήμα για να πάρουν αύξηση στο μισθό τους, ενώ ο δικός μου θα μείνει καθηλωμένος. Αυτό όμως δεν είναι το χειρότερο. Δεν μπορώ πια να κάνω συλλήψεις. Όταν βλέπω ένα γκαζάκια στο δρόμο, αντί να τον πιάσω και να του βάλω χειροπέδες, λέω «τρεχάτε ποδαράκια μου» και δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω, μη με δει και μπλέξω. Κάτι μέσα μου λέει ότι αν τον συλλάβω με το που θα φτάσει στο τμήμα, αντί να μπει στο κρατητήριο θα μας κάψει όλους ζωντανούς. Είδα στον ύπνο μου ότι είχα συλλάβει ένα μπουκαδόρο, τον πήγα στο κρατητήριο και μετά από μια ώρα διαπίστωσα ότι την είχε κοπανήσει από το τμήμα και μας είχε βουτήξει και το κλιματιστικό. Κι έφαγα διοικητική καμπάνα.

Γιατρέ μου, είμαι άντρακλας αστυνομικός, αλλά δε μπορώ να πιάσω δολοφόνο, γιατί έχω δύο παιδάκια να ταΐσω. Γιατρέ μου, κάτι μέσα μου μ’ εμποδίζει να πιάσω πλούσιους που κάνουν όλες τις αυθαιρεσίες του κόσμου για να τα κονομήσουν. Δεν ξέρω, φοβάμαι ότι έτσι θα ρίξω το δείκτη ανάπτυξης της οικονομίας της χώρας μας. Πάω να πιάσω έναν κουκουλοφόρο και φοβάμαι, όχι μόνο ότι μπορεί να είναι συνάδελφός μου, αλλά αισθάνομαι ότι χωρίς κουκουλοφόρους δεν θα ξαναγίνουν διαδηλώσεις, ώστε να δικαιολογώ το μισθό μου και θα με βάλουν να πιάνω κλέφτες, κάτι κακό για τη ρευστότητα στην αγορά. Γιατρέ μου, γου-δού, γαργαλάω και δέρνω έλεγα, όμως δε μπορώ να συλλάβω ούτε βιαστές, γιατί ακούω μέσα μου μια φωνή που μου λέει, «Μακριά από το δικό σου κώλο.»

Είδα στον ύπνο μου ότι συνέλαβα δύο χουλιγκάνους και αυτοί βγάλανε τα σίδερα από το παράθυρο του κελιού τους μαζί με είκοσι τούβλα από τον τοίχο και τα πήγανε στο γήπεδο. Φεύγοντας σπάσανε και τα τζάμια του αστυνομικού τμήματος. Δε μπορώ να συλλάβω ούτε χουλιγκάνους. Είμαι καλά γιατρέ μου; Δε μπορώ να συλλάβω ούτε κακούς, ούτε κακούς. Τις πουτάνες και τα κλεφτρόνια τ’ αφήνω να κυκλοφορούν ελεύθερα τα δόλια. Διστάζω να συλλάβω έξυπνους, ντρέπομαι να συλλάβω βλάκες. Φοβάμαι να συλλάβω ρουφιάνους, μαφιόζους και λαθρέμπορους. Παλιά, γιατρέ μου, ξέσπαγα συλλαμβάνοντας κακόμοιρα πρεζόνια και αλλοδαπούς. Δε μου κάνει πια καρδιά να συλλάβω ούτε αυτούς.

Μου ήρθε να παραιτηθώ από το σώμα και το πνεύμα της Αστυνομίας, γιατρέ μου. Πήγα να το πω στον διοικητή μου, αλλά μου 'παν ότι κάποιοι τον συνέλαβαν και μου έφυγε αυτό που μου ήρθε, έτσι δε μπορώ ούτε να παραιτηθώ, ούτε φυσικά και να μείνω. Ζήτησα από συναδέλφους μου να με συλλάβουν κι εμένα, μπας και γλιτώσω, αλλά εκείνοι σφύριζαν αδιάφορα φοβούμενοι μην έχω κάνα καλό δικηγόρο και μπλέξουνε άσχημα κι αυτοί. Δε μπορώ ούτε να κάτσω ούτε να φύγω. Τι να κάνω γιατρέ μου; Το μαλάκα; Κάτι πιο δύσκολο δεν έχεις, να βάλουμε και λίγο ιδρώτα μπας και χάσουμε κάνα κιλό;