Από μικρός αντιμετώπιζα τα θρησκευτικά ασκώντας δημιουργική κριτική

Από 6/5/2013

Πάντα απορούσα γιατί εκλεκτός λαός του Θεού ήταν οι Εβραίοι και όχι οι Έλληνες. Μου είπαν επειδή ο Θεός έδωσε σ’ αυτούς τις δέκα εντολές. Αυτό όμως δεν ήταν αρκετό για να ικανοποιήσει τα αιτήματα της φιλομάθειάς μου.

Και γιατί δεν τις έδινε στους Έλληνες; Ο πατέρας ενός συμμαθητή μου με έκανε να καταλάβω ότι οι Έλληνες δεν θα δέχονταν τις εντολές επειδή μία έλεγε ού μοιχεύσεις. Και ο Θεός παζάρια δε σήκωνε. Ή όλες ή τίποτα. Οι Ιταλοί δεν ήθελαν τις εντολές λόγω του «Ού ψευδομαρτυρήσεις», οι Σέρβοι δεν ήθελαν το «Ού κλέψεις» και πήγαινε έτσι η δουλειά μέχρι που βρέθηκαν οι Εβραίοι που τις δέχτηκαν τις δέκα εντολές. Γιατί τις δέχτηκαν όμως, αφού οι Εβραίοι τις καταπατούσαν όλες; Επειδή ο Θεός είδε και απόειδε με τις τόσες αρνήσεις και φοβούμενος ότι θα του έμεναν στο χέρι τους τις έδωσε τσάμπα μέσω του Μωυσή χαραγμένες πάνω σε δύο πλάκες. Ο Εβραίος μόνο στο τσάμπα δε μπορεί να πει όχι. Οι απορίες μου όμως δεν σταμάτησαν εκεί.

Αφού οι αμαρτίες είναι άπειρες, γιατί ο Θεός έδωσε στο Μωυσή μόνο δέκα εντολές; «Επειδή, ρε μαλάκα», μου απάντησε ο γιος του ιδιοκτήτη της μάντρας οικοδομών της γειτονιάς, «επειδή αν για κάθε αμαρτία ο Θεός χάραζε μια εντολή, τότε θα χρειαζόταν ο Μωυσής να κατεβάσει ένα ολόκληρο νταμάρι». Πράγματι, σκέφτηκα, πώς θα το κουβαλούσε ολόκληρο νταμάρι, αφού τότε δεν υπήρχαν φορτηγά; Θα έλεγε λοιπόν κι αυτός όχι και άντε πάλι από την αρχή να ψάχνει ο Θεός ένα λαό να δεχτεί τις δέκα εντολές. Σημειώνω εδώ ότι αν δεν δεχόταν κανείς αυτές τις εντολές τότε ο φόνος, η κλοπή, η μοιχεία, η ψευδομαρτυρία και τα υπόλοιπα ου θα ήταν νόμιμα. Ευτυχώς που τώρα απαγορεύονται.

Όλα πήγαιναν καλά μέχρι που κάποτε άκουσα στην τηλεόραση τις δέκα εντολές του Θεού που κουβάλαγε ο Μωυσής να τις λένε «Μωσαϊκό νόμο». Δεν ήξερα ότι «Μωσαϊκός» έβγαινε από το «Μωσέ» και συμπέρανα ότι ο Θεός απογοητευμένος από τις τόσες αρνήσεις λαών να πάρουν τις εντολές του, έφτασε στο σημείο να τις λουστράρει κιόλας να τις κάνει από σκέτη πέτρα μωσαϊκό. Από τότε και από συνήθεια, όταν έμπαινα σε σπίτι ή δημόσια υπηρεσία, κοιτούσα μηχανικά και διερευνητικά το μωσαϊκό μήπως διακρίνω κάνα νόμο ανάμεσα στα χαλίκια.

Δεν απόρησα ποτέ γιατί ο Θεός έκανε στήλη άλατος τη γυναίκα του Λοτ, γιατί ήμουν σίγουρος ότι αυτή είχε λυσσάξει που ο άντρας της έπαιζε συνέχεια ΛΟΤΤΟ εξού και το όνομα που του έδωσαν. Η γυναίκα του δεν ήξερε τι να κάνει για να κόψει ο άντρας της τον τζόγο και αμελούσε το μοναδικό συζυγικό της καθήκον που μικρός νόμιζα ήταν το μαγείρεμα. Πιθανόν να του έκανε τα φαγητά αλμυρά σκέτη λύσσα. Ο Λοτ από τότε όταν έβλεπε ή θυμόταν τη γυναίκα του το μυαλό του πήγαινε σε μια στήλη άλατος. Όταν βέβαια την είδε στην πραγματικότητα έτσι, τότε ο Λοτ έμεινε στήλη ανάλατος.

Μεγαλώνοντας άρχισα να καταλαβαίνω ειδήσεις και μου γεννήθηκαν και άλλες απορίες. Γιατί, ας πούμε ο Κίσινγκερ έμπλεκε τους Ισραηλινούς σε πολέμους και λοιπούς μπελάδες με Άραβες;
«Επειδή είναι Εβραίος», μου είπε ο πατέρας μου. Δεν τον πίστεψα, αλλά μετά συμπέρανα ότι ο Κίσινγκερ πιστός Εβραίος τηρούσε και την εντολή που ήθελε το καλό του πλησίον του και όχι των Ισραηλινών που ήταν μακριά από την Αμερική. Μετά από χρόνια μια γκόμενά μου, ομογενής εξ Αμερικής, μου εξέφρασε ως απορία της γιατί τον Κίσινγκερ τον λέμε τον Κίσινγκερ και όχι Κίσιντζερ, όπως είναι το όνομά του. «Για να μη μας καταλαβαίνει ότι μιλάμε γι' αυτόν και μας κάνει κι εμάς καμιά νίλα», της απάντησα και καθάρισα με αυτήν. (Την απέλυσα γιατί με κορόιδευαν οι σύντροφοί μου που τα είχα με Αμερικάνα)

Δεν καθάρισα όμως με την Παλαιά Διαθήκη, γιατί με τα τόσα που είδα να κάνουν οι Ισραηλίτες στους Παλαιστίνιους συμπέρανα ότι είναι άθεοι και εφεύραν το Θεό για να τυραννιούνται οι άλλοι. Πράγματι ο 40ετής πόλεμος στην Ευρώπη ήταν εσωθρησκευτικός, βάλε και τις Σταυροφορίες, βάλε τους ιερούς πολέμους και άστα να πάνε.