Λίγα χουντικά θυμάμαι

Σαν και πέρσι τέτοια μέρα

Κάποιοι υποστήριζαν τη Χούντα ένεκα του ρητού: “Χούντα είναι θα κεράσει”.

Εκείνο το βράδυ απαγορευμένα τραγούδια έσκιζαν ουρανούς και τοίχους. Έφταναν στ' αυτιά των ήσυχων πολιτών που δεν διαμαρτυρήθηκαν για διατάραξη κοινής ησυχίας. Όσο πιο βαθιά νύχτωνε τόσο πιο δυνατά από κάπου ακούγονταν 10-12 τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη κι επαναλαμβάνονταν ξανά και ξανά μέχρι το πρωί. Ο πατέρα μου αναρωτήθηκε, "Ποιος είναι;" και είπε, "Μπράβο του, αλλά θα τον πιάσουν και τι έχει να πάθει". Μετά έντρομος θυμήθηκε ότι στο αυτοκίνητό του είχε κασετόφωνο με τέσσερα κανάλια και ταινία ατέρμονη. Έτρεξε και τράβηξε την κασέτα που είχε ξεχάσει μέσα πριν βγει, κλειδώσει την πόρτα και τρέξει βιαστικά στο σπίτι, πιο γρήγορα από τον ήχο της μουσικής που ίσα-ίσα άκουγε και νόμιζε ότι ήταν πρόσφατη ανάμνηση της διαδρομής του από τη δουλειά.

Επί Χούντας είχαμε πρέσβη των ΗΠΑ έναν Τά-σκα που σύσσωμο το έθνος υποδέχτηκε στο αεροδρόμιο Ελληνικού με, “Τά-Σκα-ΤάΣκα-Τα σκατά”.

Μου έλεγε ο παππούς μου ότι μέχρι το 1967 άντεχε και αγόραζε αυτή την εφημερίδα, έπαιρνε από το περίπτερο και μία Ακρόπολη και την τύλιγε μέσα για να μη φαίνεται. Όταν έφευγε από το περίπτερο όμως πήγαινε εκεί ένας χαφιές και ρώταγε τον περιπτερά τι αγόρασε ο παππούς μου. Έτσι, σύντροφοι ήρθε η χούντα. Γιατί ο λαός πίστευε ότι η αριστερά, ΕΔΑ τότε, θα τα κατάφερνε να υπερασπίζεται τη δημοκρατία.

Δε θυμάμαι καλά. Κάποιος μου είπε εδώ και χρόνια ότι τα μεγάλα τηλεοπτικά λάιφ-στάιλ σουξέ της δικτακτορίας ήταν κάτι αμερικάνικες εκπομπές άλλων δεκαετιών, τις οποίες μετέφερε εδώ κάποιος. Μου είπαν ότι επρόκειτο για ένα ζιγκολό εκδότριας επί δημοκρατίας προ του '67, όταν έκανε συνεχή φεστιβάλ μοντέρνας μουσικής. Παράσημά του τα δώρα που του έκανε η κυρία, μεταξύ των οποίων κι ένα Μίνι Κούπερ, βασιλιάς έξω από την καφετέρια. Επί Χούντας η κυρία έκλεισε την εφημερίδες της, το ζιγκολάκι έγινε συνοδός της δικτατορίας και μετά χάθηκε, μέχρι να το ξαναφέρει στην επιφάνεια ο ιδιοκτήτης του ΑΝΤ-1 και μετά ο ιδιοκτήτης του STARχίδια μας. Όποιος θυμηθεί το όνομα ας μας το στείλει, παρακαλώ.

Από μικρός αναρωτιόμουν γιατί λένε στρατιωτική δικτατορία. Δεν ήξερα ότι υπάρχει και η οικονομική δικτατορία, η πολιτιστική δικτατορία, η μνημονιακή δικτατορία της λιτότητας, η δικτατορία των αγορών, η τηλεοπτική δικτατορία, η ενημερωτική δικτατορία της προπαγάνδας συστημικών ΜΜΕ... Θεωρώ ατυχή μετάφραση τη δικτατορία του προλεταριάτου.

Άκου πράματα, μωρέ!... Σε λίγο οι κουλτουριαραίοι θα πούνε και τον Άνθιμο χουντικό. Αν είναι ποτέ ΔουΝουΤούν. Βέβαια, τα ράσα δεν κάνουν τον δημοκράτη και από τη δικτατορία μας έμειναν τα ράσα. Σχεδόν όλοι οι ανώτατοι κληρικοί, αναφωνούν στους ουρανούς: “Εντάξει, στην κατοχή ήμαστε με τους κατακτητές και στη χούντα με τους Χουντικούς. Σε περιόδους δημοκρατίας όμως ορκίζουμε τους δημοκράτες αν και πάλι υποστηρίζουμε τους φασίστες.”