Από 30/5/08
Το γονιδιακό ντόπινγκ είχε ρημάξει την πόλη.Τα ποντίκια όπου μας πετύχαιναν μας πλάκωναν στο ξύλο.
Εμείς διαμαρτυρόμασταν, αλλά πού!
Κοτόπουλα είχαν ανακατευτεί με γουρούνια
για να είναι πιο νόστιμο το σουβλάκι κοτόπουλο.
Και οι ξανθιές με γονιδιακό φύτεμα φαιών κυττάρων
είχαν γίνει γάτες με πέταλα.
Για να μην πολυλογώ, θα πω το τέλος της ιστορίας:
Εγώ και ο συνάδελφός μου ο Γάτακας που τον λέγαμε
και Χατζημιαμιάου γιατί μιλούσε χαρακτηριστικά αργά
ήμασταν μπροστά στην τελική σύλληψη.
Ξαφνικά όλα χάλασαν. Ο Χατζημιαμιάου δίπλα μου
έφαγε ερήμην ένα πιάτο με ψάρι πειρατή στο κεφάλι.
Και μάλιστα όχι όλο το ψάρι, αλλά μόνο το ψαροκόκαλο.
Το ψάρι το είχα φάει εγώ πριν γιατί ένοιωθα μια λιγούρα.
Τελευταία του λόγια πριν λιποθυμίσει:
«Αν δεν τα καταφέρω, Γατίνη, θέλω να λάβεις
υπό την προστασία σου την πρώην γυναίκα μου
και τα παιδιά της που έκανε μ’ εκείνο τον ψάρακλα
τον Μπαρμπούνογλου που μου την έφαγε και τον ευχαρίστησα πολύ.»
Δεν κατάλαβα τι μου ζητούσε να κάνω, αλλά ευτυχώς
μετά από λίγο συνήλθε και δε θυμότανε τίποτα.
Ποιος όμως είχε βρει κι έριξε το ψαροκόκαλο στο δόξα πατρί
του συναδέλφου μου και μας έκανε την υπόθεση μαλλιά κουβάρια;
Θα τον έβρισκα σίγουρα, γιατί εγώ ήμουνα γάτος
εκδικητής με τη μάσκα του Ζορό.
Μετά από ενδελεχή έρευνα βρήκα την άκρη να ξετυλίξω το κουβάρι.
Ο ύποπτος είχε αδερφό Σιαμαίο.
Αλλά εκείνος δεν ήταν Σιαμαίος, γιατί ήταν ετεροθαλής.
Ο δράστης και εισαγωγέας ντόπας ήταν Πέρσης
που παλιά ήταν τσοπανόσκυλο όπως και ο πατέρας του ο Πρόπερσης.
Βαρέθηκε να κυνηγάει λύκους και ζούσε πια σε χωριό
που δεν έχει τσοπάνηδες. Πού όμως;
Το αστυνομικό μου δαιμόνιο τα κατάφερε πάλι.
Βέβαια, το ψιλοανάκρινα πριν μου ξεράσει τη λύση.
-Υπάρχει, ρε Δαιμόνιο, τσοπάνης χωρίς πρόβατα;
-Όχι.
-Άντε, γεια σου! Άρα;
-Άρα ψάχνεις το χωριό που δεν έχει πρόβατα.
Και φυσικά τα υπόλοιπα ήταν άνω-κάτω, αλλά για μένα παιχνιδάκι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου