«Ο Αντώνης ο βαρκάρης ο σερέτης / έπαψε να ζει ρεμπέτης / θέλει πλούτη και παλάτια / και της Κάρμεν τα δυο μάτια.
»Επαράτησε τη βάρκα στο λιμάνι / κάτω στο Πασαλιμάνι / τραγουδάει κι όλο πίνει ταυρομάχος πάει να γίνει
»Μα ο άκαρδος ο ταύρος τον σκοτώνει / και στη γη τονε ξαπλώνει / σαν τον βλέπει η Κάρμεν κλαίει / πάει κοντά του και του λέει
»Αχ Αντώνη μου, βαρκάρη μου σερέτη / τώρα μένω νέτη σκέτη / μες στον κόσμο η καημένη / χήρα παραπονεμένη.»
Οι στίχοι υπογράφονται από την Πιπίτσα Οικονόμου, ψευδώνυμο του εργοδότη της Μίνωα Μάτσα. Το ερμήνευσαν πρώτοι δισκογραφικά ο Μάρκος Βαμβακάρης και ο Απόστολος Χατζηχρήστος. Η μουσική είναι -και δεν είναι- του Σπύρου Περιστέρη, αφού βασίστηκε στη μουσική άλλου τραγουδιού, που ακούστηκε στην ταινία “Carmen la de Triana” (1938) με τίτλο «Antonio Vargas Heredia». ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
Οι στίχοι αφηγούνται κάτι από την υπόθεση της ταινίας που προβλήθηκε την Ελλάδα το 1939.
Η ιστορία της Κάρμεν από την Τριάνα πέρασε σε στίχους από τον στιχουργό Μιχάλη Γαϊτάνο που έγραψε πάνω στην αυθεντική μουσική που τους έντυνε, για επιθεώρηση με τίτλο «Κάρμεν”, που ανέβηκε στο θέατρο Μικάδο της Θεσσαλονίκης. Από κει το «Αντόνιο Βάργκας Χερέδια» κυκλοφόρησε και σε δίσκο την ίδια χρονιά με τη φωνή της Δανάης:
Antonio Vargas Heredia, el Gitano
«Έχει δύο χείλια, γαρούφαλου χρώμα / και δυό μάτια μαύρα που φλόγες σκορπάνε / και όπου περάσει ακούς μ’ ένα στόμα / Αχ, Αντόνιο Βάργκας Χερέδια Τσιγγάνε
»Πηγαίνει μονάχος προς το μονοπάτι / να ‘βρει των τσιγγάνων τρελή συντροφιά / και όπως τον λούζει χλωμό το φεγγάρι / του δίνει πιο πλάνα ακόμα ομορφιά
»Αντόνιο Βάργκας Χερέδια / με την μεγάλη καρδιά / ποθώ πολύ τα φιλιά σου / έστω και για μια βραδιά
»Για το γερό σου το κορμί / μιλάνε κάθε στιγμή / τρελές κοπέλες που ποθούν / μαζί σου να φιληθούν.
»Τα κορίτσια της Σιέρρα Μορένα / μπορούνε για σένα και να σκοτωθούν / Αντόνιο Βάργκας Χερέδια / μπορούνε για σένα και να σκοτωθούν.»
Αργότερα, ο Παναγιώτης Τούντας κυκλοφόρησε σε δίσκο την δικιά του εκδοχή, «Τηλεγράφημα στην Κάρμεν», σε στίχους του Β. Μαυροφρύδη. Ακούστηκε από τον Στράτο Παγιουμτζή και τον Στελλάκη Περπινιάδη:
«Απόψε Καρμεντσίτα μου / μπαρκάρω απ’ τον Περαία / και στη Σεβίλλη έρχομαι / να κάνουμε παρέα. / Γλυκιά μου Κάρμεν έρχομαι, / κοντά να γνωριστούμε / και δίχως άλλο κούκλα μου / ταιράκια να γινούμε. / Να δείς μπουζούκι να σταθείς / με ανοιχτό το στόμα, / που θα ξεχάσεις, ξέρε το / και τον Χερέδια ακόμα. / Κι από τον ταύρο, ξέρε το, / δε θα ‘χω αβαρία, / γιατί έξι χρόνια έκανα / χασάπης στα σφαγεία».
Λίγο αργότερα πάλι ο Μίνως Μάτσας «φέρνει» στην Αθήνα και την πρωταγωνίστρια που υποδύθηκε την Κάρμεν. Και αυτό σε μουσική πάλι του Σπύρου Περιστέρη, χωρίς δανεισμένα μέτρααπό το σάουντρακ. Ερμηνεία Μάρκος Βαμβακάρης και Στράτος Παγιουμτζής:
«Ήρθε η Κάρμεν στην Αθήνα / η Ιμπέριο Αρτζεντίνα / την κληρονομιά να πάρει / του Αντώνη του βαρκάρη...»
Λίγο μετά την «πετυχημένη καριέρα» του, ο Αντώνης ο βαρκάρης έβαλε το χακί από τον στιχουργό του και ακούστηκε πάλι από τον Μάρκο Βαμβακάρη και τον Απόστολο Χατζηχρήστο σε τραγούδι που κυκλοφόρησε σε δίσκο στο τέλος του 1940 με τίτλο «Το όνειρο του Μπενίτο»:
«Ο Μπενίτο κάποια νύχτα ζαλισμένος / είδε όνειρο ο καημένος, / πως βρισκόταν στην Αθήνα σε μια φίνα λιμουζίνα. / Μα σα ξύπνησε και ρίχνει ένα βλέμμα, / είπε κρίμα να ‘ναι ψέμα, / ένα τέτοιο μεγαλείο, / βρε παιδιά, δεν είν’ αστείο / Φέρτε πένα διατάζει και μελάνι, / τηλεσίγραφο μας κάνει, / μα του λέμε εν τω άμα, / αν βαστάς κάνε το θαύμα. / Δεν περάσανε παρά ολίγες μέρες / κι οι θαυματουργές μας σφαίρες, / το τσαρούχι κι η αρβύλα κάναν στον Μπενίτο νίλα, / το τσαρούχι κι η αρβύλα / κάναν στον Μπενίτο νίλα. / Βρε Μπενίτο μη θαρρείς για μακαρόνια / τα Ελληνικά κανόνια, / τα ‘χουν χέρια δοξασμένα, / παλικάρια ανδρειωμένα».
Σημείωση: «Τριάνα» είναι τ’ όνομα λαϊκής συνοικίας της Σεβίλης, από κει και η «Τριάνα του Χειλά», αρχικά ταβέρνα της λεωφόρου Συγγρού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου