Γιατρέ μου,
Όλη μου τη ζωή νομίζω ότι υπηρετώ τη σάτιρα σε επιθεωρήσεις, ραδιόφωνο, τηλεόραση, στο διαδίκτυο, παντού. Από χθες η πουτάνα η ζωή έφερε στην εξουσία τον πολιτικό χώρο για τον οποίο με κατηγορούσαν όλοι ως υποστηρικτή όταν αμφισβητούσαν την αντικειμενικότητά μου (που στη σάτιρα προφανώς δεν υπάρχει) επειδή, λέγαν, ανήκω εκεί. Δίκιο είχαν. Κατακεραύνωνα και κορίδευα τους πάντες, ακόμα και τον εαυτό μου πλην του κόμματός μου. Η σάτιρα μετράει άμα απευθύνεται στην εξουσία ή σε κάτι πάνω από τον "σάτιρο". Πώς θα πατήσω κάτω το χώρο για τον οποίο με πάτησαν κάτω και μάλιστα όχι μία φορά; Πώς θα σατιρίσουμε την αριστερά εξουσία, γαμώ το κερατό μου;
Πάντα σε τέτοιες στιγμές θυμάμαι την ιστορία με έναν φίλο που γνώρισα ως σκηνοθέτη που σπούδασε κινηματογράφο στο Λονδίνο διηγούμενο ότι ήταν φοιτητής του ΜΜΕ, μέχρι τη μέρα που έπιασε τον πατέρα του και του είπε ότι δε θα γίνει Παύλος Τσίμας.Αμέσως τότε εγώ, ως "σάτιρος", φαντάστηκα τον (εκπληκτικό, όπως τον γνώρισα και στην οθόνη) πατέρα του να τραβά το μαλλί του και να λέει: "Δε θα γίνεις Τσίμας; Αααααα! Και τι θα γίνεις; Πρετεντέρης;" Δεν ζητώ συγνώμη από τον συνάδελφο Πρετεντέρη. Ένεκα σάτιρας αυτό σκέφτηκα και το χάρηκα. Πώς θα συνεχίσω όμως και ποιον θα κοροϊδέψω; το (όποιο) κοινό μου ή την (όποια) τέχνη μου; Το κακό είναι ότι η σάτιρα δεν έχει κοντά ποδάρια, έτσι δεν την πιάνει κανείς κι εμείς τρέχουμε ακόμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου