Συκοφάντης Μπαστούνι: Τα κονομήσαμε πάλι

To Bαπόρι-Γιάννης Σκαρίμπας

Νάναι ως νάχης φύγει
- με τους ανέμους -
καβάλα στο άτι της σιγής
κι όλα να πάης
και vάv' πολλά καράβια,
πολλή θάλασσα
- μεγάλα σύγνεφα πάνω -
οι άνθρωποι κι ο Μάης.

Κι' εντός μου εμένα να βρυχιέται
- όλο να τρέμει -
βαρύ ένα βαπόρι και κατόπι πάλι εσύ
κι ο Μάης κι οι ανέμοι
κι έπειτα πάλιν οι ανθρώποι, οι ανθρώποι.

Και νάναι όλα απ' ό,τι φεύγει
- και μένει -
σε μια πόλη ακατοίκητη,
κι εντός μου ακυβέρνητο,
όλο να σε πηγαίνει το καράβι
έξω απ' την τρικυμία τούτου κόσμου.

Γενέθλιος θάνατος

Η μάνα μου δεν έμαθε πώς ντύθηκα γαμπρός

χωρίς μια βέρα ούτε γι’ αυτήν,

ούτε δυο κέρματα στα μάτια να πληρώσω στο βαρκάρη.

Δεν ξέρω ποιος λυπήθηκε, δε μου ’λειψε κανείς.

Περνάω την ώρα μου ξοδεύοντας ειδήσεις κάποιου αιώνα.

Η μάνα μου δεν έμαθε πώς πέθανα ξανά

όταν με βρήκε σ’ ένα γράμμα να γελάω για κάποια χρόνια.

Και πήγα κι έγινα οσμή του ιδρώτα στη φανέλα

που στέγνωνε όσο γέρναγε η σκόνη με τα λόγια στη ντουλάπα

Και πήγα κι έγινα ανάμνηση που ζήλεψε κι εμένα.

Ας ξαναζήσω, είπα κι ας μην ξέρω τι θ’ αφήσω να θυμάμαι.

Τη βρήκα σ’ ένα δρόμο να με ψάχνει μπρος σε πάγκους

που φόρτωναν για πούλημα οι ξένοι τα παιδιά τους

Η μάνα μου δεν έμαθε πώς δάκρυσε μετά

όταν της είπανε τα μάτια μου σβηστά πως την πονάω

Δεν κοίταζα όμως πια πεσμένο το ποδήλατο απ’ τη μάντρα

πριν τα γυαλιά πρεσβυωπίας που ’χα αφήσει να κρυφτούν μες στο τσεπάκι.

Το μαύρο μου πουκάμισο συνάντησαν στο πέτο δύο τρίχες του παππού

που άρχιζαν κι εκείνες να στολίζουν και ν’ αφήνουν το ξερό μου το κεφάλι

Έτσι ωραίο με φαντάστηκε, δεν άξιζα όμως τόσο, πίσω.

Ούτε, ζωή μου, άξιζα στη μάνα μου ποτέ μου να γυρίσω.