Συκοφάντης Μπαστούνι: Τα κονομήσαμε πάλι

To Bαπόρι-Γιάννης Σκαρίμπας

Νάναι ως νάχης φύγει
- με τους ανέμους -
καβάλα στο άτι της σιγής
κι όλα να πάης
και vάv' πολλά καράβια,
πολλή θάλασσα
- μεγάλα σύγνεφα πάνω -
οι άνθρωποι κι ο Μάης.

Κι' εντός μου εμένα να βρυχιέται
- όλο να τρέμει -
βαρύ ένα βαπόρι και κατόπι πάλι εσύ
κι ο Μάης κι οι ανέμοι
κι έπειτα πάλιν οι ανθρώποι, οι ανθρώποι.

Και νάναι όλα απ' ό,τι φεύγει
- και μένει -
σε μια πόλη ακατοίκητη,
κι εντός μου ακυβέρνητο,
όλο να σε πηγαίνει το καράβι
έξω απ' την τρικυμία τούτου κόσμου.

ΔΕΝ ΞΟΦΛΗΣΑΜΕ ΑΚΟΜΑ

Τίποτα δεν τέλειωσε ακόμα.

Δεν έχει ξεχαστεί.

Ακόμα περιμένω ν' αρνηθείς την τελευταία κοφτή ανάσα ή μαχαιριά σου.

Θέλω ν’ αλλάξει ο κόσμος.

Δε θέλω ν' αλλάξεις εσύ.

Ακόμα να μ’ αγαπάς.

Να στέκεσαι πλάι στους στύλους πάγου ή τις τρίχες του καρπού μου όταν τρέμει στ’ όνομά σου.

Κι ας μη στάθηκες ποτέ εκεί.

Κι ας μη μάθω ποτέ πού στεκόσουν κάθε π' άκουγα τ’ όνομά σου.

Ούτε αν έκανε κρύο εκεί.

Μάλλον εγώ δε θέλω ν’ αλλάξω.

Ίσως επειδή σ’ αγάπησα.

Ή δεν κατάφερα ποτέ ως τώρα κάτι καλύτερο στη ζωή μου, τη ζωή σου.

(ΔΤ)