ΣΥΖΙΡΑ

• Ως σύγχρονη παρουσιάζεται η άποψη ότι για μια συλλογικότητα καλό είναι να τοποθετεί επικεφαλής ένα απαστράπτον πρόσωπο τη διεύθυνση να έχουν κάποιοι φωτισμένοι εγκέφαλοι και τη διοίκηση έμπιστοι. Δεν είναι όμως τόσο σύγχρονη η άποψη και η εφαρμογή της.
• Στο ΠΑΣΟΚ του 1974 απαστράπτον πρόσωπο και φωτισμένοι εγκέφαλοι ήταν ένα και το αυτό, γι’ αυτό άλλωστε εμφανίστηκε και το μονομελές όργανο του Προέδρου ο οποίος εκλεγόταν στο συνέδριο δια βοής. Διοίκηση το αλάνθαστο χάος της φύσης.
• Στη ΝΔ, πάντα από την ίδρυσή της οι φωτισμένοι βρίσκονται εκτός κόμματος, κατέχουν την εξουσία και το κόμμα είναι εργαλείο τους. Διοίκηση του κόμματος κάποια γκόλντεν μπόις με το μάτι στα οικονομικά.
• Στο θνησιγενές κόμμα του Αβραμόπουλου το απαστράπτον πρόσωπο δεν είχε πίσω του ή πάνω του φωτισμένους, δεν ήταν φωτισμένο κι εγκατέλειψε την προσπάθεια.
• Στο Κομμουνιστικό Κόμμα Σοβιετικής Ένωσης του 1924 ο επικεφαλής εξαφάνισε τους φωτισμένους κι έγινε με το ζόρι απαστράπτον πρόσωπο. Διοίκηση η γίγας της γραφειοκρατίας.
• Στην Αριστερά με εξαίρεση τον Μπερλιγκουέρ του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας και τον Τσίπρα, υπάρχουν μόνο φωτισμένοι εγκέφαλοι. Τα λοιπά και πιο σημερινά άσκηση για το σπίτι.

Στον ΣΥΡΙΖΑ έχουμε το φαινόμενο κάποιοι να αμφισβητούν το αποτέλεσμα των εσωκομματικών εκλογών πριν αυτές διεξαχθούν ξεχνώντας ότι μπορεί να είναι οι ίδιοι νικητές. Παραδέχονται προκαταβολικά την ήττα τους; τότε γιατί συμμετέχουν; Η αλήθεια που τους δικαιολογεί ή καλύτερα, εξηγεί τη σκέψη τους, είναι ότι στην Αριστερά τέτοιες εκλογές διαδικασίες ήταν μια ζωή τυπικές, απλώς επιβεβαίωναν την απόφαση που είχε πάρει κάποια πνευματική, “θεϊκή” μη οντότητα πανταχού παρούσα, αόρατη, υπεράνω όλων. Άμυνα η συνωμοσιολογία της καταστροφής με πρώτο πλάνο τον εισοδισμό.

Η νόμοι της αγοράς εφαρμόζονται καλύτερα οπουδήποτε αλλού. Η Ιστορία εξηγεί απλά: Κασσελάκης και Αχτσιόγλου είναι δύο θαυμάσια παραδείγματα για να φανεί κάτι που έτσι κι αλλιώς ισχύει στην πιάτσα: μόνο το υψηλό ρίσκο μπορεί ν’ αποφέρει μεγάλο ο κέρδος στην επιτυχία και φυσικά μεγάλο κόστος σε περίπτωση αποτυχίας. Το χαμηλό ρίσκο αποφέρει χαμηλά κέρδη και μικρή απώλεια στην αποτυχία. Στην πολιτική πιάτσα η μικρή απώλεια δεν δηλώνει ήττα, αλλά το μικρό κέρδος δεν αποτελεί επιτυχία. Στην πολιτική όσο μειώνεις το ρίσκο τόσο βυθίζεσαι στη θέση του μη νικητή, αυτού που θα τον εξαλείψει η φθορά ανυπομονησίας, σκιά της χαμένης υπομονής.

Τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει κάποτε να μάθουν ποιος δαίμονας πρότεινε να εκλέγεται ο πρόεδρος και η κεντρική επιτροπή με καθολική ψηφοφορία. Έτσι, ο πρόεδρος ένα μονομελές όργανο αποφασίζει χωρίς να έχει να δώσει λόγο σε κανένα όργανο μέχρι να λήξει η θητεία του. Οτιδήποτε πει είναι γραμμή του κόμματος. Η κεντρική επιτροπή από την άλλη δεν είναι υποχρεωμένη να εφαρμόζει αποφάσεις του συνεδρίου, που καταντά μία συνάντηση για εκθέσεις ιδεών.

ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΙΣΤΟ / Δελτίο ειδήσεων 21/9 ώρα 12 μεσημέρι: “Φωτιές έχουν πάρει οι τιμές στα ράφια ενός σούπερ μάρκετ…” Ποιανού σούπερ-μάρκετ, κυρία μου; Να το ξέρουμε να το κατακεραυνώσουμε. Αν ανέβασε ξαφνικά τις τιμές ένα σούπερ-μάρκετ, τότε λες το όνομά του μην τσουβαλιάζουμε μαζί του και τα άλλα. Γιατί το έκανε; Γιατί δεν το έκαναν τα άλλα; Μας βάζεις να πελαγοδρομούμε. Μήπως ήθελες να πεις “ΤΩΝ” σούπερ-μάρκετ; Γιατί δεν είπες να ησυχάσουμε; Δεν είδε το δελτίο η αρχισυνταξία του μέσου; Δεν ήταν εκεί; Δεν το άκουσε; Τι ακούει αν όχι τα δελτία ειδήσεων που δεν ξόδεψε ένα δίλεπτο να τα διαβάσει πριν μεταδοθούν;