Δημοσιογραφία ή θάνατος

Η δημοσιογραφία στην Ελλάδα είναι στα καλύτερά της με την ελευθερία στα χαμηλά πούσια της Μενδώνη.

Ή τ' αρπάζεις ή πεθαίνεις, λένε οι κακοί. Εμείς όμως μπορούμε να το βλέπουμε και θετικά. Δηλαδή και λεφτά παίρνεις και ζεις.

Η Αστυνομία οφείλει να φυλάει τους μαφιόζους, ώστε εκείνοι να ντρέπονται να προβαίνουν μπροστά τους σε δολοφονίες κινδυνεύοντας να πάνε φυλακή.

Οι δολοφονίες με συμβόλαιο δεν ενοχλούν το κυβερνητικό έργο, γιατί γίνονται στο πλαίσιο αυτορύθμισης της αγοράς.

Σε μια φυσιολογική χώρα η δολοφονία αστυνομικού συντάκτη θα ήταν αυτοκτονία του οργανωμένου εγκλήματος, όπως πολύ απλά αυτοκτόνησε η Χρυσή Αυγή σκοτώνοντας αντιφασίστα τραγουδιστή-μουσικό.

Καθόλου απίθανο σε λίγο ο δολοφονημένος δημοσιογράφος να λέμε ότι πέθανε από φυσικά αίτια.

Η δημοσιογραφία για κάποιους πολιτικούς τους συστήματος είναι το "αγροτικό" για να μπουν στη Βουλή. Καλά να πάθουν, αφού δεν έχουν πατέρα πολιτικό.

Το να είσαι σ' ένα τηλεοπτικό κανάλι, μια εφημερίδα κι ένα ραδιοφωνικό σταθμό, είναι ό,τι πρέπει για να βρεθείς σε γραφείο τύπου υπουργού, απ' όπου μόνο θα πληρώνεσαι επειδή απλώς θα προσέχεις μη βγει και μάλιστα απροειδοποίητα κάτι αρνητικό για το αφεντικό στον αέρα.

Μπορείς ν' ασχοληθείς με τη δημοσιογραφία αν θες να γίνει καλός εκβιαστής.

Και κομματάρχης γίνεσαι με τη δημοσιογραφική καρέκλα παρέα σου και ακόλουθος μητροπολίτη, εφοπλιστή, ό,τι κατεβάσει η όρεξή σου. Αν δεν δραστηριοποιηθείς έτσι θα πεθάνεις ή από την πείνα ή όχι από την πείνα, πάντως όχι χορτάτος.