Δευτέρα 29 Απριλίου η Δευτέρα του Πάσχα, αργία, η Τρίτη εργάσιμη, αλλά κάνουμε ατομική απεργία, για να φτάσουμε αγωνιστικά στην Τετάρτη που είναι Πρωτομαγιά. Κατοχυρώνουμε άλλο ένα άτυπο πενθήμερο με χλιδή, εκδρομές, εξοχικά και βόλτες στο Λονδίνο, όχι πια στο Παρίσι. Να γιατί καταβαραθρώθηκε το συνδικαλιστικό κίνημα, να πώς διεφθάρη η εργατική συνείδηση.
Συμπέρασμα: Η παραμονή της Πρωτομαγιάς δεν είναι αργία; Είναι απεργία.
Τη μεγάλη Παρασκευή πολλοί θα πονέσουν τόσο τον εγκόσμιο θάνατο του Κυρίου που θ’ αρρωστήσουν και δεν θα πάνε στη δουλειά τους τιμώντας έτσι το θρησκευτικό αίσθημα και το συνδικαλιστικό κίνημα. Για να γίνουν καλά πηγαίνουν στα χωριά τους ή σε κάνα νησάκι για καθαρό αέρα. Οι εργοδόται θα χρειαστούν Μητσοτάκη πρωθυπουργό για να πάρουν επιτέλους λίγο ακόμα πολύ αέρα.
Οι εργαζόμενοι πονούν στην ψυχή βαθιά και δε σταματούν ν’ αγωνίζονται, με συνέπεια κι αυτοί, δυναμικά και λεβέντικα στα λιβάδια και τις ταβέρνες της επαρχίας.
Όλοι ονειρεύονται ένα καλύτερο κόσμο μετά από μια μεγαλειώδη ταξική νίκη από της οποίας κι εφεξής θα έχουν κατοχυρώσει νέα κεκτημένα όπως: καινούργιο αυτοκίνητο, καινούργιο τετραήμερο ή καμιά χορεύτρια στη μπάρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου