8/2/17

Οι φυλλάδες ποτέ δεν πεθαίνουν

Μέχρι τώρα οι εφημερίδες πάντα βρίσκουν νέους αναγνώστες ή χρήστες.

Όταν βγήκε ο κινηματογράφος όλοι λέγανε ότι θα πέθαινε το θέατρο, που δεν πέθανε, απλώς έχασε τους θεατές που κουβαλούσε σα να έκλεβε από τον κινηματογράφο που δεν υπήρχε ακόμη. Με το που εμφανίστηκε, κάποιοι θεατές του θεάτρου είδαν ότι αυτός τους έκανε περισσότερο, κάποιοι άλλοι που δεν πήγαιναν καν θέατρο άρχισαν να πηγαίνουν κινηματογράφο, που δημιούργησε το κοινό του, μοιράστηκε ξανά η πίτα, το θέατρο εξέτασε το κοινό που του έμεινε και προσαρμόστηκε και τελικά όλα καλά κι όλα ωραία. (Χθες ήσουν μ’ άλλονα παρέα, αλλά δε βαριέσαι!...)

Όταν βγήκε η τηλεόραση ψιθυριζόταν ότι πέθαινε ο κινηματογράφος. Κολοκύθια. Απλώς κάποιοι από τους θεατές του κινηματογράφου ουσιαστικά ανήκαν στην τηλεόραση, που τους πήρε ξαναμοιράστηκε η πίτα και όλοι συνέχισαν όπως παλιά.

Αργότερα, με τα βίντεο δεν κόπηκε η τηλεόραση, όπως έλεγαν κάποιοι «ξύπνιοι», ούτε χρεοκόπησαν τα κανάλια!..

Με τα κινητά, με το διαδίκτυο, δεν πεθαίνει ούτε η δισκογραφία, ούτε οι εφημερίδες. Απλώς χάνουν κοινό που δεν τους ανήκε.

Βαρέθηκα να πεθαίνουν τα πάντα και όλα δίπλα μας να είναι.

Ή θα πεθάνουν ή δεν θα πεθάνουν. Με τις αμπελοφιλοσοφίες τους δεν αλλάζει τίποτα.

Δεν υπάρχουν σχόλια: