Α(Παππα)πολογία

Δεν είμεθα ναζισταί, κύριε πρόεδρα. Είμεθα εθνικισταί, δηλαδής οπαδοί του Εθνικού Πειραιώς, όπως άλλοι είναι παναθηναϊκισταί, άλλοι ολυμπιακισταί και άλλοι ΑΕΚισταί.

Αμάν πια με τους Έλληνες. Μην τολμήσει κάποιος να φορέσει αγκυλωτό σταυρό και να χαιρετάει με αντίστοιχο τρόπο, αμέσως να τον βγάλουν ναζιστή. (Δεν επρόκειτο για μίαν απλήν απολογίαν. Ήτο πραγματική ΑΠαππαρολογία)

Ο Γκουσγκούνης διαψεύδει οποιαδήποτε σχέση του ιδίου με τις τσόντες, τις υπερ-ρεαλιστικές ταινίες. «Δηλαδή επειδή κυκλοφόρησε μια ταινία μου όπου εγώ γυμνός έχω την άλλη στα τέσσερα και της λέω, κράτα τοίχο γιατί θα ζμπρώξω γερά, πα να πει ότι έπαιζα σε τσόντες;»

Μουσικό διάλλειμα τώρα, άσμα αφιερωμένο εξαιρετικά από τον Ηλία τον Λοκατζή σε φίλους του στον Κορυδαλλό: «Αδόλφια μου, αλήτες, πουλιά».

Δύο είναι τα άκρα: το συνταγματικό τόξο και το ταγματα(σφα)λίτικο βέλος.