ΡΗΜΑΔ

      Οι πιο ισχυρές διαφωνίες της ΔΗΜΑΡ στην πρακτική του Σαμαρά αποτελούν το άλλοθι για την παραμονή στο κυβερνητικό σχήμα. Στα εσωτερικά της οι πιο ένθερμοι διαφωνούντες της ΔΗΜΑΡ με τον Κουβέλη αποτελούν το άλλοθι για την παραμονή στο κόμμα.
      Η ίδρυση της ΔΗΜΑΡ αποτέλεσε ευλογία για την ιστορική δικαίωση της αλήθειας. Μέχρι τη στιγμή της γένεσής της όλοι όσοι συμπαθούσαν τον Συνασπισμό αισθάνονταν ότι το ΚΚΕ Εσωτερικού δικαιωνόταν. Με την αποχώρηση του Κουβέλη όμως από αυτό το κόμμα, τη δημιουργία του δικού του που αμέσως και ίσως βιαστικά έγινε κυβερνητικό και μνημονιακό αποδείχθηκε ότι το 1968 κακώς φτιάχτηκε το ΚΚΕ Εσωτερικού. Τα στελέχη και μέλη του ΚΚΕ οι επίδοξοι μεταρρυθμιστές του (το «ανανεωτές» είναι πολύ συντηρητική θεώρηση) που αποχώρησαν ή παρέμειναν στον μέχρι την Παπαρήγα ενιαίο Συνασπισμό, έφτιαξαν ένα κόμμα που πήρε στις τελευταίες εκλογές σχεδόν 30% το μεγαλύτερο ποσοστό που πήρε ποτέ αριστερό κόμμα στην Ελλάδα. Πέτυχαν απίθανη συνεργασία ετερόκλητων αριστερών δυνάμεων κάτι που κι αυτό δημοσιογραφικά αποτελεί είδηση. Άρα οι αποχωρήσαντες του ’68 μάλλον έπρεπε να κάνουν την καρδιά τους πέτρα και να παραμείνουν στο ΚΚΕ.

      Οι επίγονοί τους σήμερα βρίζουν από το συνδικαλιστικό κίνημα μέχρι τις αριστερές κυβερνήσεις τη Νότιας Αμερικής ξεφτιλίζουν ή αποκαλύπτουν τι ακριβώς πρέσβευαν οι κάποτε υποτιμητικά καλούμενοι «αναθεωρητές». Με τον Θέμο Αναστασιάδη συμφωνώ μόνο στα όσα έγραφε στη Μαύρη Τρύπα της Ελευθεροτυπίας για τους Ρηγάδες. Είχε δίκιο ο πούστης. Πάντα μέσα στο σύστημα τα τυπάκια με τις τσάντες στον ώμο, τις ινδικές φούστες και τα μακριά κασκόλ. Και δεν λιγουρεύονταν μόνο μισθουλάκους σε δουλίτσες στο κρατικό ραδιόφωνο ή στην γενική γραμματεία Νέας Γενιάς. Η αριβιστική λογική τους έφτανε και το απέδειξε μέχρι και στη συμμετοχή σε κυβέρνηση που λατρεύει τη Μέρκελ. Να χαίρονται την προσφορά τους στην εικόνα της Αριστεράς.