Τα μπλόκα σώζουν τον τουρισμό μας.

Πρέπει κάποτε ως Έλληνες και ως άνθρωποι να βλέπουμε τα καλά

μετά από κάθε ταλαιπωρία μας. Με τα μπλόκα των αγροτών, εντάξει,

δε μπορούσαμε να κυκλοφορήσουμε με χίλια στις Εθνικές οδούς, εντάξει,

δεν μπορούσαν να έρχονται οι νταλίκες στην πόλη να μας τροφοδοτούν

με σάπια φρούτα στα τελάρα, αναγκαστήκαμε να βγαίνουμε στις νησίδες

και στα πάρκινγκ του Νικηταρά Κακλαμάνη να μαζέψουμε κάνα ραδίκι,

πάθαμε για καιρό τόσα και τόσα, αλλά έχουμε και το θετικό:

Με τα μπλόκα στις εθνικές οδούς αναγκαστήκαμε να κάνουμε παρακάμψεις

από επαρχιακούς δρόμους και δώσ’ του γυροβολιές. Έτσι είδαμε τις ομορφιές
της αθάνατης ελληνικής υπαίθρου χώρας. Σταματήσαμε σε κάνα χωριό,
τόσο δρόμο που τραβάγαμε, να χτυπήσουμε και κάνα κοψίδι,
τονώσαμε την αγορά στην περιφέρεια και μετά, γυρνώντας ξανά
στα καφενεία της πόλης μας μόνο γι’ αυτές τις απίθανες βόλτες
μιλάγαμε και στέλναμε χωρίς να το θέλουμε κι άλλους συμπολίτες μας
σ’ αυτούς τους απίθανους δρόμους του παλιού ελληνικού κινηματογράφου.

Λατέρνα φτώχεια και φιλότιμο. Η μόνη οδός που τηρεί τις κινηματογραφικές
μας παραδόσεις είναι η Κορίνθου Πατρών και αντιστρόφως.
Δε φτιάχνεται, δε συντηρείται καν, αν και πληρώνουμε τα κέρατά μας σε διόδια,
γιατί κρίθηκε διατηρητέος.