Ανοιχτές Κυριακές

Έχω ένα μαγαζί με δύο υπαλλήλους.
Το άνοιξα την περασμένη Κυριακή
μπας και κονομήσω τίποτα και έπεσα μέσα.
Κονόμησα τίποτα. Μπήκα μέσα σούμπιτος.

Ήρθαν τρεις πελάτες και δυο πορείες διαμαρτυρίας.
Ο ένας πελάτης αγόρασε ένα ζευγάρι κάλτσες με πιστωτική.
Εγώ τώρα πρέπει να πληρώσω μεροκάματα
στους εργαζόμενους που απασχολώ,
συν 75% για την αργία που μου δούλεψαν.
Ποιος ψώνισε τελικά; Μήπως εγώ
που την ψώνισα και άνοιξα το μαγαζί κυριακάτικα;
Εντ φακ την ελεύθερη αγορά μου και το νομάρχη μέσα.

Ευτυχώς, όπως κάθε μέρα, έτσι και την Κυριακή,
κρατούσα σφιχτά το χέρι της γυναίκα μου.
Πάντα κρατιόμαστε χέρι - χέρι.
Αν την αφήσω, πάει και ψωνίζει.

Ο εξοχότατος κύριος νομάρχης Σγουρός
έβγαινε στα κανάλια και διερρήγνυε
τα ιμάτιά του να μην ανοίξουν τα εμπορικά μαγαζιά Κυριακή.
Τότε λειτουργούσε ως νομάρχης. Όταν όμως από το ΠΑΣΟΚ
του είπαν, όπως και σε όλους εμάς με ανακοίνωσή τους,
ότι τα θέλουν ανοιχτά τα μαγαζιά, τότε ο εξοχότατος
κύριος νομάρχης θυμήθηκε ότι είναι πολιτικάντης
και δέχτηκε κι αυτός τη φωνή του λαού, που λέει το λαμόγιο,
όταν είναι να κάνει τη λαμογιά του.

Θέλει να βγει και βουλευτής ο άνθρωπος,
τι να του πούμε εμείς; Να βγει, να βγει μπας
και ησυχάσει η νομαρχία.

Ευχαριστούμε την κατάσταση που μας έδωσε μια πρόγευση
τι είδους αλλαγή θα κάνει μια διακυβέρνηση του άλλου μεγάλου
κυβερνητικού κόμματος. Όχι ότι δεν είδαμε τόσα χρόνια,
αλλά μια υπενθύμιση είναι πάντα καλοδεχούμενη.
Ένα κυβερνητικό κόμμα συνηθείας ενδιαφέρεται
μόνο να σχηματίσει κυβέρνηση. Έτσι δεν είναι;

Για να παραμείνει όμως ένα κόμμα στο Μαξίμου
και λίγο στην κυβέρνηση χρειάζεται λεφτά.
Όχι κατ’ ανάγκη στην τσέπη του, ασχέτως
του ότι κυκλοφορούν και λαμόγια στους διαδρόμους
και τα υπουργικά γραφεία. Κάποιος πρέπει να πληρώνει
τις προεκλογικές δαπάνες μεγαλοβουλευτάδων,
όπως λέμε μεγαλοδικηγόρων ή μεγαλογιατρών.
Το πάρε δώσε είναι πάρε δώσε.
Ο μεγαλοβουλευτής που μπορεί να είναι και υπουργός,
υφυπουργός πρέπει να τα δώσει πίσω.
Με καμιά δουλίτσα του δημοσίου
που θ’ ανατεθεί στον κύρη του.
Στην Ελλάδα έχουμε άμεση ανάθεση
μετά από μειοδοτικό διαγωνισμό. Είμαστε απίθανοι.
Γενικά η κυβέρνηση πρέπει να γλιτώνει λεφτά
από φόρους στους μεγαλοεπιχειρηματίες
για να τους πληρώνουμε εμείς
που έχουμε μεγάλη καρδιά.
Γι’ αυτό σήμερα και μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις
έχουν τον ίδιο φορολογικό συντελεστή, όσα και να βγάζουν
και μέσα να μπαίνουν.

Τα υψηλά εισοδήματα σε όλες τις σοβαρές χώρες του κόσμου
για πάνω από ένα ποσόν φορολογούνται παραπάνω,
μπας και δει κάνα φράγκο το κράτος και μπας και κοπεί
η όρεξη για αμύθητα κέρδη επί πτωμάτων.
Εδώ, τίποτα, τα ίδια θα πληρώνουμε όλοι.
Κι εμείς που δεν έχουμε κι αυτοί που τους τρέχουνε από τα μπατζάκια.
Και μη με ρωτήσει κανείς γιατί.