Τι λε, ρε κατακαημένε; Με φέρεις προ εκπλήξεως.
Η Ζήμενς προεκλογικά έδινε επισήμως λεφτά στο κόμμα που κέρδισε;
Με ξαφνιάζεις. Δεν το περίμενα ποτέ.
Πώς; Η Ζήμενς τάιζε βουλευτές και των δύο κομμάτων της μάσας;
Πέφτω απ’ τα σύννεφα.
Τι πράμα; Ε, λοιπόν, όχι. Μέχρι εδώ! Έτσι που το πας,
στο τέλος είσαι ικανός να μου πεις ότι και το Μητσοτακέικο
τ’ άρπαζε από τη Ζήμενς. Αυτό το τελευταίο ειδικά,
αδυνατώ διά να το πιστέψω.
Η Ζήμενς, ρε, συμμετέχει και κερδίζει όλους τους διαγωνισμούς
για κρατικές προμήθειες. Δε μπορεί να έκανε τέτοια πράγματα.
Θα σήμαινε, «Σε πληρώνω για να βγεις και μετά μου δίνεις
και τρώω κι εγώ και πληρώνουν τα κορόιδα.» Αδιανόητο.
Δεν γίνονται τέτοια πράματα στην Ελλάδα μας.
Εμείς ρε, έχουμε τη Μακεδονία μας,
έχουμε τους Μητροπολίτες μας, (που μπορεί να ντο μπαίρνουν,
αλλά τουλάχιστον δε μπαντρεύονται) έχουμε τον Παρθενώνα μας,
(που γκρεμίσαμε επί Βυζαντίου) έχουμε τη ΔΕΗ μας,
είχαμε τον ΟΤΕ μας!
Εμείς, ρε, μπορεί να είμαστε και λεβέντες και ό,τι άλλο,
αλλά κλέφτες δε θα γίνουμε ποτέ. Δε γκάνουμε τέτοια.
Σιγά μη μπζάχνουμε ποιος είναι ο μεγαλύτερος κλέφτης
να το μπζηφίσουμε μπας και κονομήσουμε κι εμείς κάνα κόκκαλο.
Σε λίγο θα μου πεις ότι γινόμαστε δουλικά για να μας διορίσουν.
Εμείς, ρε; Εμείς που έχουμε τα ουίσκια μας, (από το Ρέντη)
εμείς που έχουμε τ’ αυθαίρετά μας, (με φως-νερό-τηλέφωνο)
εμείς που ’χουμε αρχαίες ρίζες ελιές και ξέρουμε από ηλιέλαιο,
εμείς που μας έχεται η όρεξη να πολεμήσουμε τους οχτρούς
αφού περάσουμε τα 60 μας, εμείς που 'χουμε το Γκούγια μας,
εμείς που έχουμε τα κωλ-λιστεία μας, εμείς που 'χουμε κούτελο
και σε υπόληψη όλα τα πουτανάκια μας, δε μπα να ’ναι και τηλεπαρουσάστριες,
εμείς πουλημένα τομάρια, ρε;
Εμείς που έχουμε τα νεύρα μας αλλά δεν ξεσπάμε εκεί που πρέπει.
Εμείς πουλημένοι, ρε; Εμείς που νοικιάζουμε Αλβανούς για να δέρνουμε;
Ουδείς Έλλην τ’ άρπαξε από τη Ζήμενς.
Κι αν δε με πιστεύεις, τράβα κατηγόρα τους, ρώτα τους και θα δεις
το ίδιο θα σου πουν κι εκείνοι, ότι δε ντάρπαξαν.
Α' στα διάλα πια!.....
Επειδή ακούστηκαν ορισμένα πρωτάκουστα σχετικά με τον πρόσφατο γάμο ομοφυλοφύλων στην Τήλο και το αν υπάρχει διάταξη νόμου που να το επιτρέπει κλπ, επισημαίνω ότι κανένας δεν έκανε τον κόπο να να ρωτήσει τον κατεξοχήν ειδήμονα της εφαρμογής του κοινοτικού δικαίου στην ελληνική έννομη τάξη και στην υποχρεωτική ερμηνεία των κανόνων του εσωτερικού δικαίου σύμφωνα με το κοινοτικό δίκαιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρόκειται για τον καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου κύριο Παυλόπουλο, που τυχαίνει να είναι σήμερα και ο κατεξοχήν αρμόδιος υπουργός που θα κληθεί να εκδώσει εγκύκλιο στους δημάρχους και προέδρους κοινοτήτων της χώρας για την εφαρμογή των διατάξεων του πολιτικού γάμου και σύνταξης των ληξιαρχικών πράξεων.
Διαβάστε τι γράφει σε σύγγραμμά του:
«Όταν πρόκειται για την ερμηνεία και την εφαρμογή οποιωνδήποτε άλλων, προγενεστέρων ή μεταγενεστέρων της Κοινοτικής Οδηγίας διατάξεων του εθνικού δικαίου, το ΔΕΚ δέχεται ότι ο εθνικός δικαστής οφείλει να προβαίνει στην ερμηνεία και εφαρμογή του δικαίου αυτού, πάντα μέσα στα πλαίσια του δυνατού, υπό το φως του κειμένου και του σκοπού του κοινοτικού δικαίου, προκειμένου να επιτύχει το στόχο, που καθορίζεται από αυτή, και να συμμορφωθεί έτσι προς τις διατάξεις του άρθρου 189 παρ. 3 της Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Κοινότητας (Βλ. Απόφαση Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου C-21/04, 4 Ιουλίου 2006, Κωνσταντίνος Adeneler and others ver. Ellinikos Organismos Galaktos. Στη συγκεκριμένη περίπτωση θα πρέπει οι διατάξεις του εσωτερικού δικαίου και συγκεκριμένα οι διατάξεις περί γάμου να ερμηνευτούν «υπό το φως του κειμένου και του σκοπού των αντίστοιχων διατάξεων του κοινοτικού δικαίου (ισότητα ανδρών και γυναικών, οιουδήποτε γενετήσιου προσανατολισμού ως προς τα δικαιώματα τέλεσης γάμου κλπ).
Τέλος ο εθνικός δικαστής στην προσπάθεια του να εναρμονίσει, π.χ. με τις μεθόδους που ήδη εκτέθηκαν, το εθνικό δίκαιο με το ευρωπαϊκό κοινοτικό δίκαιο, δεν έχει «διέξοδο διαφυγής». Λόγω της αρχής της υπεροχής του κοινοτικού δικαίου υποχρεούται να μην εφαρμόσει τη διάταξη του εθνικού δικαίου, η οποία αντιτίθεται τόσο στο πρωτογενές, όσο και στο παράγωγο κοινοτικό δίκαιο. Η υποχρέωση αυτή εμφανίζεται ακόμη περισσότερο έντονη και επιτακτική, όπως είναι ευνόητο, στην περίπτωση κατά την οποία έχει ήδη προηγηθεί απόφαση του ΔΕΚ, η οποία και έχει κρίνει, με δύναμη δεδικασμένου κατά τις κείμενες κοινοτικές διατάξεις, την αντίθεση μιας διάταξης του εθνικού δικαίου προς το ευρωπαϊκό κοινοτικό δίκαιο (Βλ. Πρ. Παυλόπουλου εγγυήσεις του δικαιώματος δικαστικής προστασίας στο Ευρωπαϊκό Κοινοτικό Δίκαιο, σελ. 83-84, Εκδόσεις Σάκκουλα, 1993).»
Αν υπάρχουν όλα αυτά γραμμένα, χρειάζεται να ψάχνουμε στο λεξικό του Μπαμπινιώτη και να ρωτάμε τους παπάδες;