Νυν κι ΑΕΙ: Με το μυστρί στο χέρι

Παρακολουθήσαμε την επιστημονική ημερίδα
που διοργανώνει κάθε πρώτη του μηνός
το Άνω Πανεπιστήμιο Φαρσάλων.
Παραθέτουμε απόσπασμα της ομιλίας του
δόκτορα Κουμπούρα. (Πρώην πρύτανης
του Εθνικού Πανεπιστημίου Άνω Λιοσίων, νυν επίτιμος καθηγητής
της Ανωτάτης Σχολής Ναυπηγών Μηχανικών-Ματσακονιτών Κουφονησίων)

«Οι Κασσάνδρες φωνάζουν, όχι άλλους τραγουδιστές,
όχι άλλους ηθοποιούς, όχι άλλες συγγραφείς μυθιστορημάτων παραλίας,
όχι άλλες εφημερίδες και περιοδικά, όχι άλλα τηλεοπτικά κανάλια και ραδιόφωνα,
όχι άλλα πανεπιστήμια. Έλεος!

Το καταγγέλλω. Στην Ελλάδα τα πανεπιστήμια είναι σαν τις μπύρες:
Μία είναι αρκετή, δύο είναι πολλές, τρεις όμως είναι λίγες.
Γι’ αυτό πρέπει να συνεχίσουμε. Ήδη κατακτήσαμε άλλη μία πρωτιά:
Διαθέτουμε το μεγαλύτερο ποσοστό φοιτητών στην Ευρώπη
και τους περισσότερους επιστήμονες με άχρηστα πτυχία.
Πήξαμε στους γιατρούς και τους δικηγόρους,
η συντριπτική πλειονότητα των οποίων κοπροσκυλιάζει στην Αθήνα
ενώ η Επαρχία βρίσκει γιατρούς μόνο τουρίστες το καλοκαίρι.
Άρα η πληθώρα επιστημόνων στην Αθήνα κάνει καλό στον τουρισμό μας.

Αλλά οι Κασσάνδρες επιμένουν. Σύμφωνα με την απλή λογική, λένε,
στην Ελλάδα θα έπρεπε να κλείσουν κάποιες απίθανες
πανεπιστημιακές σχολές ή τμήματά τους παρωχημένου αντικειμένου σπουδών.

Η Σχολή Οικονομικών Διευθυντών της Δώθε Παναγιάς, λένε οι Κασσάνδρες,
καλό θα ήταν να συγχωνευτεί με κάποιο τμήμα πανεπιστημιακής σχολής
της κοντινότερης πόλης. Το καταγγέλλω κι αυτό, μαζί με το παρακάτω:

Στις δύο σχολές που κλείνουν θα έπρεπε να ιδρύεται μία σύγχρονη.
Θυμίζουμε ότι όταν η πληροφορική ήδη εξουσίαζε τον κόσμο
καμία ανώτατη σχολή στην Ελλάδα δεν έφτιαχνε ένα αντίστοιχο τμήμα.
Το έκαναν αυτό κάποια τεχνικά πανεπιστήμια, (στην Ελλάδα τα λέμε ΤΕΙ)
οι πτυχιούχοι τους γίνονταν περιζήτητοι στην αγορά εργασίας
και τότε κάποιοι πανεπιστημιακοί ξύπνησαν και βάλανε μπροστά
τμήματα πληροφορικής στα ιδρύματά τους.
Ηλεκτρονικούς πότε ξεκίνησαν να βγάζουν τα πανεπιστήμια;
Πότε αξιώθηκαν αυτοί που κυβερνούν τη χώρα που γέννησε το Θέατρο
να ιδρύσουν σχολές θεατρικών σπουδών ανωτάτου επιπέδου;

Θέλουμε κι άλλα πανεπιστήμια. Το υπουργείο Παιδείας και Επισκόπων,
ευτυχώς δεν σκέπτεται ν’ αρχίσει να κλείνει σχολές, αλλά δεν ιδρύει νέες
με την απαιτούμενη ταχύτητα και καθυστερεί την ελεύθερη δημιουργία
ιδιωτικών πανεπιστημίων. Το καταγγέλλω.

Ποτέ και με τίποτα δεν πρέπει να ικανοποιούμαστε.
Ευτυχώς η πραγματικότητα επιβεβαιώνει τον ισχυρισμό μου.
Ήδη τέσσερις πανεπιστημιακές σχολές της Αθήνας και δύο του Πειραιά
βγάζουν οικονομολόγους.
Το Πάντειο δεν ξεχνά ότι «δικαιούται» να έχει Νομικό τμήμα,
γιατί σωστά οι κρατούντες το πιστεύουν ότι οι δικηγόροι
και λοιπές νομικές δυνάμεις είναι κάτι σπάνιο στην Ελλάδα.

Σε λίγο, κρατικό πανεπιστήμιο πρέπει να έχει και η Αγουλινίτσα
και η Κάτω Ποταμιά, ενώ παράλληλα, πρέπει να ετοιμάζεται
κάπου στην Πέρα Άρτα και μια ιδιωτική ιατρική σχολή,
για να στέλνει γιατρούς στην Αθήνα.
Και το Μπραχάμι να βγάζει αρχιτέκτονες.
Από το λόφο του Στρέφη να κατεβαίνουν κουτρουβαλώντας
νέοι πτυχιούχοι δασολόγοι, που χρειάζονται, αφού δεν έχουμε πια δάση.
Από το Πεδίον Άρεως να ξεχύνονται στην Πατησίων νέοι κτηνίατροι
και γεωπόνοι και να πλακώνονται στο ξύλο με τους Συγκοινωνιολόγους
του Πανεπιστημίου Πλατείας Αττικής.

Αυτό θα σημάνει τον υγιή ανταγωνισμό που θ’ ανεβάσει
την ποιότητα της Παιδείας στη χώρα μας και θα ρίξει τις τιμές.
Θα λύσει και το συνταξιοδοτικό, γιατί όπως πάμε, η μισή Ελλάδα
θα ψάχνει και τρίτη δουλειά για να πληρώνει την άλλη μισή
που συχνάζει σε πανεπιστήμια, έτσι οι ασφαλιστικές εισφορές θα είναι άφθονες.

Κι επειδή στο τέλος πάλι όλοι θα μιλάνε για έλλειψη Παιδείας,
πρέπει να ιδρύσουμε κι άλλα πανεπιστήμια.
Αν δεν το κάνουμε σύντομα, θα διαπιστώσουμε έντρομοι
ότι βρισκόμαστε βαθιά στο λάκκο με τ’ αγγούρια
και φερόμαστε όπως ο τύπος που μπήκε στο σουβλατζίδικο
και παρήγγειλε 99 σουβλάκια.
ΣΟΥΒΛΑΤΖΗΣ: Να τα κάνουμε εκατό;
ΤΥΠΟΣ: Εκατό; Και ποιος θα τα φάει, μωρέ;

Πάρε άλλο ένα, ρε. Δεν ξέρω ποιος θα τα φάει στο τέλος,
αλλά είμαι σίγουρος ότι κάπου θα βρει να τα βάλει.

Μια μέρα διάλειμμα, συνεχίζουμε αύριο.»