ΘΑ ΠΕΣΩ ΣΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΜΟΥ

Οι πολιτικές αντιπαραθέσεις βγαίνουν από την τηλεόραση και τις φτύνουμε στο πάτωμα του καφενείου. Ξέρω ότι στάζουν στο φωτεινό υπόγειο του χρόνου. Το βλέπω βαμμένο στα χρώματα όλων των μαθητικών τάξεων. Σηκώνομαι κι αφήνω την εφημερίδα αδίπλωτη στην καρέκλα.

Περνάω την πόρτα του καφενείου και βγαίνω στη βεράντα του παρελθόντος, φορτωμένος χίλια ερωτηματικά σαν φλούδια ξηρών καρπών στις χούφτες μου.

Τα πετάω στον αέρα και περιμένω να καταλαγιάσει το σύννεφο της απορίας. Μια-μια οι απαντήσεις τσιμπάνε το δόλωμα, βγαίνουν απ’ τις κρυψώνες τους κι αρχίζουν να ρωτάνε:

«Από πού κρατάει η σκούφια του μέλλοντος;»
«Με τι υλικά χτίζεται η κουβέντα του μαλάκα;»
«Πώς μιλούσαν οι σημερινές φίρμες όταν πήγαιναν σχολείο;»
«Από πού ήξερες όσα μόλις άκουσες στην τηλεόραση;»
«Πότε ξαναδιάβασες τη σημερινή εφημερίδα;»
«Ποια φτηνά λόγια κάποτε είπες κι εσύ;»

Παθαίνω κατάσταση και, όπως πάντα, χώνομαι στο σκονισμένο κάτω συρτάρι του γραφείου μου. Αρχίζω να λύνω μουντζουρωμένες ασκήσεις Γεωμετρίας μπας και ηρεμήσω.

Δεν τα καταφέρνω και διπλώνομαι στην παλιά μου ατζέντα. Από κει γλιστράω και μπαίνω στις γραμμές τηλεφώνου των παλιών μου συμμαθητών.

Στο καφενείο της παλιάς γειτονιάς τους κερνάω ένα κιβώτιο καραφάκια ούζο Πλωμάρι και λύνεται η γλώσσα τους.

Τα μάτια μου συναντούν δυο περασμένες ώρες που μου χαμογελούν κολλημένες στο ταβάνι μαζί με τον καπνό των τσιγάρων. Το μεγάλο τασάκι στις πλάκες πίσω απ’ τις τουαλέτες του σχολείου είναι πια γεμάτο.

Διαιρώ το λογαριασμό, μαζεύω τις αναμνήσεις από τα μαθητικά χρόνια και πληρώνω.

Παίρνω γι’ άλλη μια φορά ρέστα τη Β’ Λυκείου, από την πιο δημιουργική χρονιά στο μυαλό της παρέας.

Απέναντι στην οθόνη του υπολογιστή πετάω κιμωλίες στον πίνακα και μελετάω τα σημάδια που αφήνουν στα 16 χρόνια μου.

Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όσους πέταξαν μαύρη πέτρα στο σχολείο το 1980 και χάθηκαν στις πόλεις των ονείρων τους. Δεν τους συνάντησα ποτέ, αλλά θυμάμαι τις φωνές τους έτσι:

Ωραία τα καταφέραμε! Ξεφτιλίσαμε το Γκαραμανλή και τώρα θα μας φορτωθεί μια κακούργα πεθερά: Η Ντόρα Μητσοτάκη./Εδώ, ο κόσμος καίγεται και το ΠΑΣΟΚ χτενίζεται./Διασπαστείτε, κάνει τους άλλους να χαμογελούν./Διασπαστείτε, είναι μεταδοτικό./Δώστε τσόντα στο λαό./Θα γυρίσει ο τροχός, θα γαμήσει κι ο χοντρός./ΑΓΑΜΟΙ ΘΥΤΑΙ: «Η θεωρία καταρρέει, οι χοντροί είν’ οι ωραίοι.»/ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ: «Μην πηδάς απ’ τα μπαλκόνια, έχω κάτω τη βιγκόνια.»/ΑΙΝΙΓΜΑ-ΓΛΩΣΣΟΔΕΤΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΜΙΣΤΗ ΤΟΥ DVD: «Τρέμουνε τρεις Θέμοι κι όχι η Όλγα Τρέμη.»/«ΜΕ ΤΟ ΜΠΟΥΡΙ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ: (DVD ΧΩΡΙΣ ΠΕΡΙΚΟΠΕΣ) «Ξέρετε, όταν έλεγα να με βολέψετε, εννοούσα άλλο. Μα, τι κάνετε τώρα; Αχ, η φούστα μου. Μα, γιατί;» «Γιατί, συμβασιούχα, είπες πως θα μας πάρεις πίπες.»/ΚΟΜΜΕΝΕΣ ΣΚΗΝΕΣ: Ο ΤΥΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΠΟΥΡΕΣ, ΜΠΟΥΡΕΪΝΤΖΕΡ, Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΜΟΥΧΛΙΑΣΕ, ΕΠΙΑΣΕ ΜΠΟΥΡΙ, ΜΠΟΥΡΙ ΚΙ ΝΑ ΔΙΟΥΡΙΣΤΩ; ΜΠΟΥΡΙΣ ΝΑ ΜΕ ΔΙΟΥΡΙΣΕΙΣ, ΚΑΛΕ ΚΥΡΙΟΥΣ; ΜΑΣ ΚΕΡΑΣΕ ΜΠΟΥΡΙΚΑΚΙΑ. ΛΑΜΠΟΥΡΙ ΒΡΑΔΙΑ, ΦΑΓΑΜΕ ΣΚΟΥΜΠΟΥΡΙ ΚΑΙ ΜΙΑ ΜΠΟΥΡΙΖΟΛΑ.

Ευχαριστώ για την παρέα σας.