ΑΛΗΤΕΣ-ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ & ΑΛΛΟΙ ΧΑΝΟΙ

Από πού κι ως πού ρουφιάνοι είναι οι δημοσιογράφοι; Αφού ξέρουμε όλοι ότι:

1) Όποιος θέλει να καρφώσει προϊστάμενο, συνεργάτη ή ανταγωνιστή του, δεν έχει να κάνει πολλά. Απλώς πηγαίνει και τον καρφώνει σ’ ένα δημοσιογράφο.

2) Η Αστυνομία με το που υποπτεύεται κάποιον για έγκλημα ή με το που ξεκινά να τον συλλάβει έχει ήδη ειδοποιήσει τους δημοσιογράφους κι έχει δώσει ονόματα, διευθύνσεις και το φάκελο του ατόμου που εμπλέκεται και άλλων που υποθέτει ότι έχουν σχέση με την υπόθεση.

3) Ένα υπουργείο, ένα Μαξίμου, ένας πολιτικός που θέλει ή δεν θέλει να γίνει κάτι ή θέλει να δοκιμάσει τις αντιδράσεις του κόσμου, το αφήνει να διαρρεύσει σε δημοσιογράφους, «και βλέπουμε».

4) Όταν μία ΠΑΕ θέλει να προλάβει και να μη γίνει μεταγραφή ενός ποδοσφαιριστή σε άλλη ΠΑΕ, πολύ απλά το λέει σε αθλητικογράφο. Έτσι, μετά τη ρουφιανιά η επικείμενη μεταγραφή μπορεί να ματαιωθεί ή να γίνει από τρίτη ΠΑΕ.

5) Όταν ένας έμπορος θέλει να ρίξει τις πωλήσεις ανταγωνιστικού προϊόντος, πολύ απλά σφυρίζει σε δημοσιογράφο τα αποτελέσματα μιας έρευνας που το κατατάσσει στα «πιθανώς επικίνδυνα» για την υγεία του καταναλωτή.

Αν οι δημοσιογράφοι βαπτίζονται «ρουφιάνοι» επειδή τα λένε στον κόσμο τότε ο κόσμος που θέλει να ενημερώνεται τι είναι; Ασφαλίτης;

Ίδιες ή παρόμοιες με τις παραπάνω ρουφιανιές γίνονται και στο χώρο του θεάτρου, του τραγουδιού, της παραγωγής τηλεοπτικών προγραμμάτων, στην Εκκλησία, στις Ένοπλες Δυνάμεις, παντού. Ρουφιάνοι όμως σ' αυτές τις περιπτώσεις δεν είναι οι δημοσιογράφοι, αλλά κάποιοι που δεν έχουν το θάρρος να βγουν να πουν στα ίσα αυτό που ξέρουν και ν’ αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Φυσικά και υπάρχουν ρουφιάνοι δημοσιογράφοι. Δεν είναι όμως όλοι. Η ρουφιανιά ευδοκιμεί καλύτερα σε πολλούς άλλους κλάδους της όμορφης κοινωνίας μας.

ΑΛΗΤΕΣ-ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ-ΣΚΟΥΠΙΔΟΜΑΝΙ