ΜΑΥΡΗ ΠΙΠΑ

ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ: Η τηλεοπτική ώρα εννοούμε. Άργησε λίγο γιατί ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. τα πήγε πολύ καλά στις εκλογές, οπότε δε μπορούσε να θέσει θέμα ηγεσίας το ίδιο βράδυ και μάλιστα ο ίδιος ο πρόεδρός του. Μακάρι να βλέπουμε καθημερινά στα δελτία ειδήσεων δυο-δυο τα στελέχη του χώρου αυτού να πλακώνονται μεταξύ τους προβάλλοντας τις θέσεις του κόμματός τους και τελικά να την πληρώνει το ΚΚΕ, η ΝΔ και ο ΛΑ.Ο.Σ. φοβούμενοι ότι θα έρθει αργά ή γρήγορα και η δική τους σειρά.

ΑΓΟΡΑ: «Μόλις περάσει ένα κύμα ανατιμήσεων από τα σούπερ-μάρκετ, έχουμε πάγωμα των τιμών μέχρι το επόμενο κύμα. Εσύ, καταναλωτή σερφάρεις πάνω σ’ αυτά τα κύματα και βγαίνεις απ’ το κατάστημα στην παραλία με το μαγιό.» (Κατά το λαϊκέστερον, «Με το σώβρακο.»)

Ο πατέρας μου και οι συνάδελφοί του κατεβαίνουν σε απεργία για να τους περιλάβουν τα ΜΜΕ με τους δημοσιογράφους τους και να μάθει ο κόσμος το πρόβλημα του κλάδου τους. Έτσι παίζει το ενδεχόμενο πολιτικού κόστους για την Κυβέρνηση κι έχουν να ελπίζουν.

ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ ΣΤΟ ΡΑΦΙ: Οι δημοσιογράφοι είναι άτυχοι. Απεργούν και δεν υπάρχει κανείς να προβάλει την κινητοποίηση και τα αιτήματά τους. Βέβαια το έχουν ήδη κάνει οι ίδιοι μια μέρα πριν και θα το ξανακάνουν μια μέρα μετά την απεργία τους, αλλά τότε κυριαρχούν άλλα θέματα και τα αιτήματά τους πάνε στον πάτο. Αλλά πώς είναι δυνατόν ν’ απεργούν ο Τράγκας και ο Τριανταφυλλόπουλος για χάρη των εργαζομένων τους; Από σύνταξη δεν πολυπάσχουν οι ίδιοι.

ΤΣΑΜ(Π)ΙΚΟ ΜΑΓΚΙΚΟ: Το κακό με τους «αντάρτες» βουλευτές της ΝΔ δεν είναι που -δεν πα να λένε- τελικά δεν θα εμποδίσουν την ψήφιση κανενός νόμου, αλλά που όση τσάμπα μαγκιά και να πουλήσουν, θα ξαναβγούν βουλευτές, επειδή οι υπόλοιποι είναι χειρότεροι. Οι Δεξιοί μπορεί να είναι δημοκράτες, αλλά αντάρτες όχι.

ΦΡΟΥΔΕΣ ΕΛΠΙΔΕΣ: Πολύ θα ήθελα έναν ραδιοφωνικό μουσικό σταθμό, όπως ο Φλας ενόσω απεργούν οι δημοσιογράφοι του. Μ’ αρέσουν και τα κανάλια όταν μεταδίδουν κάργα ταινίες, αλλά μου λείπουν τα διασκεδαστικά δελτία ειδήσεων. Μου λείπουν και οι απρόσμενοι σχολιασμοί σε αγώνες ποδοσφαίρου, οι ασύμμετρες ελληνικούρες, αλλά και η «αντικειμενικότητα» κάποιων αθλητικατζήδων στις κρίσιμες φάσεις. (Δεν αναφερόμαστε στον Σωτηρακόπουλο, τον Χελάκη και κάποιους άλλους)