ΑΠΟ ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΕΚΛΟΓΩΝ ΜΕΤΑ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Δεν ξέρω τι θα ψηφίσουν οι Ινδιάνοι του Μπραχαμίου, οι Κατσιμιχαίοι μας, αλλά πάντα ήθελα να σκέφτομαι ότι ψηφίζουμε το ίδιο μας σύνδρομο. Και κάποιες φορές σίγουρα πέσαμε μέσα και οι τρεις. Ή οι τέσσερις ή οι πέντε και βάλε, αλλά μην το παρακάνεις, μάστορα.

Δεν ξέρω αν είμαι αρκετά αριστερός ώστε να μου δώσουν επιτέλους οι κακοί δουλειά. Αλλά μ’ αρέσει αυτό που αρνούμαι να είμαι για χάρη άλλων.

Ο φίλος μου ο Ξυπόλυτος χάθηκε στο σκοτάδι του ΤΕΒΕ και των συντάξεών του.
Δε θα χαθεί ποτέ όμως η φιγούρα της Σοφίας που έπαιζε πιάνο στους άγνωστους φίλους μου του μπαρ της Δάφνης.
Και δεν ήξερε να παίζει, αλλά ήταν η Σοφία.
Οι στίχοι για χάρη της παραμένουν ίσως κολλημένοι στο εσωτερικό της μπάρας να τους παραλάβει ο Πάνος. Αλλά δεν τους έχει ανάγκη ούτε αυτός. Πόνεσε αρκετά από πολλές Σοφίες σαν και τις δικές μου.

Και το μπαρ έκλεισε οριστικά υποταγμένο στην κατοχή των αραχνών.

Προτιμάω τώρα να μείνω στην αληθινή Ικαρία μου, εκεί που σε γνώρισα πραγματικά για μια βδομάδα έστω, εκεί όμως που πάντα αμπελοφιλοσοφούσα ελεύθερος μαλάκας, παρά φτάσω κοντά στα πόδια σου κοπέλα μου, σε σένα, το μόνο άνθρωπο που δε βαρέθηκε ποτέ να χωρίζει από μένα.