Δευτέρα τα θέατρα και οι γκόμενες αργούν

Σήμερα δεν έχω λεφτά. Τα ξόδεψα χθες αγοράζοντας ένα παντελόνι σε κατάστημα αλυσίδας σε εμπορικό κέντρο. Το πλήρωσα περισσότερο, αλλά όταν ψωνίζω Κυριακή αποκαλύπτω ότι έχω μεγάλη ανάγκη το εμπόρευμα. Ο μαγαζάτορας το ξέρει αυτό και του βάζει καπέλο. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και στα βενζινάδικα. Τα υπόλοιπα γνωστά: να ανοίγουν Κυριακές και τα σκυλάδικα και οι δημόσιες υπηρεσίες για να τονωθεί η αγορά. Μπορείτε να συνεχίσετε μόνοι σας τον συλλογισμό.

Η Δευτέρα στο καφενείο ξεκινάει συνήθως από το ποδόσφαιρο, γιατί είναι πιο θεαματικό τα σαββατοκύριακα από την πολιτική. Πράγματι, η πολιτική δε μπόρεσε να προσφέρει το απρόσμενο του Ολυμπιακού Σταδίου, όπου αγώνα Γ΄ Εθνικής παρακολούθησαν 20.000 θεατές. Σίγουρα δεν πήγαν να δουν την Τριγλία Ραφήνας. Πήγαν για να αισθάνονται επιτέλους ξανά πρωταθλητές. Οι ΑΕΚτζήδες. Στην πολιτική κανένας υποβιβασμός δεν διαθέτει μεγαλείο. Όσο μικραίνει η ΔΗΜΑΡ τόσο την κυριεύει ο διχασμός. Το ίδιο συμβαίνει και με τα εισοδήματά μας. Όσο αδειάζει η τσέπη μας τόσο μας τρώνε τα διλήμματα: να πληρώσω το ρεύμα ή τη δόση του στεγαστικού; Την άλλη μέρα: να πληρώσω την εφορία ή την ασφάλεια του αυτοκινήτου; Συνεχίστε μόνοι σας, παρακαλώ, γιατί δεν αισθάνομαι καλά.

Παλιά μια οικογένεια που είχε ιδιόκτητο σπίτι κυκλοφορούσε με λεωφορείο. Η οικογένεια που είχε ιδιόκτητο αυτοκίνητο έμενε στο ενοίκιο. «Αυτοκίνητο ή σπίτι» ήταν το ερώτημα των δεκαετιών ’60 και ’70. Τώρα ευτυχώς γλυτώσαμε από τα διλήμματα. Ούτε αυτοκίνητο, ούτε σπίτι. Το αυτοκίνητο δε μπορείς να το συντηρήσεις, το σπίτι δε μπορεί να σε συντηρήσει. Παλιά αν δεν είχες δουλειά είχες χρέη. Τώρα και να έχεις δουλειά πάλι θα έχεις χρέη. Ένα νέο ερώτημα αιωρείται στον αέρα: «Παλιά δεν πλήρωναν φόρο οι πλούσιοι, πληρώναμε μόνο εμείς, αλλά τα λεφτά έφταναν γιατί οι παροχές υπέρ μας ήταν λίγες. Ούτε σήμερα πληρώνουν φόρους οι πλούσιοι, πάλι πληρώνουμε μόνο εμείς οι φτωχοί, αλλά τα λεφτά δε φτάνουν παρ’ όλο που οι παροχές είναι πολύ μικρότερες. Θα πεις είναι και το χρέος, το μεγαλύτερο δηλαδή λάθος που έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου: τον Γιωργάκη που είδε κάποτε το χρέος της χώρας μας μικρό, αλλά  δε μπορούσαμε να το εξυπηρετήσουμε. Έτσι πήγε στο ΔΝΤ που μας το έκανε μεγαλύτερο. Αλλά ας μη συνεχίσω, δε οδηγούμαστε έτσι πουθενά. Καλό είναι να μιλάμε για τα ευχάριστα, όχι για τα δυσάρεστα που μας τυχαίνουν. Το κακό είναι ότι τα ευχάριστα τυχαίνουν σε άλλους.

Συμφωνώ, δεν είναι σίγουρο ότι θα μας σώσει ο Τσίπρας. Το σίγουρο είναι ότι με αυτούς που έχουμε σήμερα θα καταστραφούμε τελείως. Με τη διπλή δολοφονία αποκαλύφθηκε άλλος ένας λόγος που παραμένει ισχυρή η Χρυσή Αυγή: δεν έχουν καλούς εχθρούς. Έχουν όμως πολύ καλούς-δυνατούς φίλους, ολόκληρα μνημόνια, ολόκληρη κυβέρνηση, ολόκληρα σχολικά βιβλία ιστορίας που τους υποστηρίζουν.  Οι τροϊκανοί έρχονται και ζητάνε κι άλλα. Περιττή πληροφορία. Και μόνο το «έρχονται» αρκεί. Έχετε δει κανέναν να βιάζεται να πάει κάπου για να δώσει;