Ο καπιταλισμός είναι βλάκας

Στην Ελλάδα ο ανταγωνισμός είναι πολύ ελεύθερος να μην υπάρχει. Η αγορά είναι απολύτως ελεύθερη να μας τα παίρνει από παντού.

Είμαι πλούσιος γιατί είμαι έξυπνος, όπως και ο πατέρας και ο παππούς μου.

Υπάρχουν αυτοδημιούργητοι πλούσιοι στην Ελλάδα τα κονόμησαν με αρπαχτή δημοσίου χρήματος επειδή είχαν καλή γνωριμία, πλούσια θα είναι και τα παιδιά και τα εγγόνια τους, αλλά δεν επεκτεινόμαστε.

Πουλάω κάτι, ακόμα και παροχή ηλεκτρικού ρεύματος ή αεροπορικών εισιτηρίων. Όποτε θέλω ανεβάζω την τιμή. Σύμφωνα με τον άγραφο νόμο της αγοράς θα χάσω πελάτες από κάποιον ανταγωνιστή μου που πουλάει φτηνότερα. Ναι;

Αμ δε!… Στην πολιτική αεροπορία είμαι μονοπώλιο, άσε που γενικά μετά την αύξηση της τιμής η κυβέρνηση παίρνει λεφτά από τους φτωχούς, από τον προϋπολογισμό, τα δίνει σαν σε πελάτες μου και αυτοί τα δίνουν σε μένα. Δηλαδή, αν τα λεφτά δε φτάνουν για ακόμα και για αγορά θερμοσίφωνα, τσοντάρουν οι υπόλοιποι.

Οι πλούσιοι μοιράζονται τα κέρδη που φτιάχνονται κυρίως από κρατικό χρήμα και οι φτωχοί μοιράζονται τη φτώχεια τους.

Κάποτε πρέπει να καταργηθεί ο όρος “δημόσιο χρήμα”. Είναι το χρήμα του φτωχού που πληρώνει φόρους. Σαν να λέμε, το τραμ το τελευταίο.

Οι φτωχοί πληρώνουν πολύ περισσότερο φόρους από τους πλούσιους, όχι γιατί μπορούν, όπως επιτάσσει το Σύνταγμα, αλλά επειδή είναι περισσότεροι και δεν έχουν μερίδιο εξουσίας.

Το σπίτι είναι κάτι χειρότερο από το στεγαστικό δάνειο. Στο δίνουν όταν δεν το έχεις ανάγκη, όπως το δάνειο, αλλά στο παίρνουν πίσω όταν δεν μπορείς να μείνεις αλλού.

Όταν ο φτωχομεσαίος τα βόλευε μια χαρά στο νοίκι οι τράπεζες του έδιναν με το ζόρι στεγαστικό δάνειο για να πάρουν σπίτι που δεν χρειάζονται. Τώρα, με τα ενοίκια στον ουρανό, οι τράπεζες παίρνουν πίσω τα σπίτια. Συμπέρασμα: τα σπίτια είναι δανεικά. Προς επούλωσιν αυτής της αδικίας τώρα οι τράπεζες παίρνουν, μέσω δικών τους φαντ(άσματα), και σπίτια που δεν αποκτήθηκαν με στεγαστικό δάνειο. Κι ο ψεκασμός συνεχίζεται.