Μίλα μου με στίχους

Με τον Νίκο Μωραΐτη έγινε σφεντόνα ο όρος, που δεν αποδίδεται σε επάγγελμα, “στιχουργός”. “Μιλάω με ποιητές, όχι στιχουργούς” ο ένας, “...ένα κόμμα υπεράνω στιχουργών” ο άλλος και χίλια μύρια ακόμα ο παράλλος. Με την απλή λογική θα παρακαλούσα, όταν χρησιμοποιούμε ως χαρακτηρισμό το "στιχουργός" και πολύ περισσότερο στον πληθυντικό αριθμό, καλό θα ήταν να μιλάμε για στίχους. Άμα ένας στιχουργός -ή κακόσημα στιχούργος, κατά το κακούργος- κάνει, πει μια βλακεία μη λες "οι στιχουργοί". Εκτός αν τα βλέπεις διπλά. Ούτε καν στιχουργός μην πεις, αφού δεν το γράφει ως στιχουργός, αλλά, στην περίπτωσή μας, ως επίδοξος πολιτικός σχολιαστής. Για τραγούδια σε στίχους μου δεν θα γράψει κανείς "ο μαθηματικός Δημήτρης Τσακαλίας". εκτός αν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος. Τον Νικήτα Κακλαμάνη τον χαρακτηρίζουμε ως βουλευτή, πρώην υπουργό ή πρώην δήμαρχο σύμφωνα με το περιεχόμενο του θέματος. Γιατρό τον λέμε μόνο όταν μιλάμε για θέματα υγείας. Με λίγα λόγια δεν είμαστε όλοι οι στιχουργοί πολιτικοί Καραγκιόζηδες. Οικονομία στον όρο παρακαλώ. Υπηρετούμε μια μορφή τέχνης. Τίποτα παραπάνω ή λιγότερο. Δεν ήταν και δεν είναι πολιτικά σούργελα οι στιχουργοί μας. Φέρθηκε ποτέ έτσι ο (και δημοσιογράφος) Λευτέρης Παπαδόπουλος, που δεν έκρυψε ποτέ την κομματική του προτίμηση; Ο Μάνος Ελευθερίου; Ο Πυθαγόρας; Θέλετε να μιλήσουμε για τους στίχους του Αλέκου Παναγούλη και την πολιτική του δράση; Συγκρίνεται η πολιτική αντίληψη που εξέφραζε ο Μανώλης Ρασούλης με τα άστοχα, άκομψα ερασιτεχνικά πολιτικά σχόλια του ονόματα μην ξαναλέμε; Ελπίζω να σας έδωσα λόγους να μη βάζετε όλους τους στιχουργούς στο ίδιο τσουβάλι με τη γάτα.