Γλώσσα λαχάνουσα

Από την Ελλάδα των πέντε θαλασσών του Βενιζέλου, εθνική πανωλεθρία, περάσαμε στις πέντε Ελλάδες του Μητσοτάκη, Ελλάδα των δώδεκα οικογενειών.

Δεν μπορεί να υπάρχει κυβέρνηση ηττημένων, γιατί τότε θα είχαμε αντιπολίτευση νικητών. Αυτός που σχηματίζει κυβέρνηση είναι ακόμα και γι' αυτό το λόγο νικητής.

Σήμερα όμως, το θέμα μας είναι γλώσσα:

Έχουμε νέα ελληνικά και αρχαία ελληνικά. Δεν ακούσαμε για παλαιά ελληνικά, ούτε σύγχρονα ελληνικά, ούτε και μεσαιωνικά ελληνικά αν και υπήρχαν, ενόσω κυριαρχούσαν τα λατινικά επισήμως, τα αρβανίτικα στην ηπειρωτική Ελλάδα, μαζί με σλάβικα, βουλγάρικα στους Πομάκους, μακεδονικά, βλάχικα, τούρκικα, τσακώνικα, ρωμανιώτικα στους Ελληνοεβραίους, λαντίνο, ισπανοεβραϊκά στους Σεφαραδίτες, ρομανί που μιλάνε, αλλά δεν γράφουν οι Ρομά, αραβικά σε πολλά νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, που τα λέμε έτσι, αν και δεν μιλήσαμε ποτέ για Δυτικό Αιγαίο. Εμφανίστηκε το Τουρκετζίαν, αλλά όχι ακόμα το Γρικετζίαν. Μητσοτάκη έχουμε, μη θεωρείς τίποτα αδύνατον.

Δύο ημίονοι δεν κάνουν έναν όνο. Ημίονος είναι μισός γάιδαρος, το άλλο μισό είναι άλογο. Το όνομα όμως βγαίνει από τον όνο, γιατί αν έβγινε από τον ίππο θα είχαμε ημίππος και θα το μπερδεύαμε με το ή μήπως. Αν το κάναμε ήμιππος θα μας διόρθωναν με το ή μήπως. Λίγο σαφέστερη προσέγγιση όνιππος, όχι Ιππόνος, υπόνος, ή πόνος. Να πούμε το τέλειο; “Αλογάιδαρος”. Μουλάρι δεν είναι ζώον, είναι ΖΩΟΝ! Είναι βρισιά.