Τι θυμάμαι από πρωθυπουργούς

“Έργα και ημέρες” γράφουν τα βιβλία της ιστορίας για πολιτικούς άνδρες, εμείς ξέρουμε έργα και λόγια. Έργα που έγιναν από τους ίδιους ή άλλους, έργα που δεν έγιναν, λόγια που ειπώθηκαν, υποτίθεται πως ειπώθηκαν ή δεν ειπώθηκαν ενώ έπρεπε. Κάποιοι είπαν ότι οι μεγάλοι ηγέτες χωρών μένουν στην ιστορία αν αφήσουν τρανταχτά κτήρια ή γέφυρες που έγιναν στη θητεία τους, οι περισσότεροι έμειναν για πολέμους που ξεκίνησαν, κέρδισαν ή έχασαν. Άλλοι έμειναν στην Ιστορία, άλλοι στα αζήτητα, οι τυχεροί σε ιστορικές γελοιογραφίες ή νούμερα επιθεωρήσεων. Άλλοι είναι γραμμένοι με χρυσά γράμματα, άλλοι με μαύρα γράμματα και παράλλοι στα παλαιότερα υποδημάτων ή σε ανδρικά γεννητικά όργανα. Κάποιοι έμειναν στην Ιστορία, κάποιοι έμειναν μετεξεταστέοι και στην ελληνική γλώσσα, άλλοι πέρναγαν όλα τα μαθήματα επειδή πήγαιναν σε ιδιωτικά ακριβά σχολεία και πανεπιστήμια.

Ο Χαρίλαος Τρικούπης στη μνήμη μου αδικείται από την ιστορία. Έστησε το σιδηροδρομικό δίκτυο της χώρας, έμεινε όμως με το “Δυστυχώς επτωχεύσαμεν”, για ένα ατυχές αγγλικό δάνειο που εκμεταλλεύτηκε η Βρετανική ηγεσία, έμεινε και για το “ανθ' ημών Γουλιμής” που σημάδεψε το πολιτικό του τέλος. Σήμερα τον ακούω σαν όνομα δρόμου όπου στεγάζεται το ΠΑΣΟΚ, που αδυνατεί να πληρώσει το νοίκι.

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος δείχνει στο μυαλό μου τη Μικρασιατική Καταστροφή, ενώ εξαιτίας του τυχοδιωκτισμού του δεν μπήκε στην ελληνική επικράτεια η Κύπρος και βγήκαν Ανατολική Θράκη με Ίμβρο - Τένεδο και η Βόρειος Ήπειρος. Πατέρας του δημοκρατικότατου ιδιωνύμου, αποτελεί τον πιο ευρηματικό πραξικοπηματία, που το 1916 δεν ανέτρεψε την εκλεγμένη κυβέρνηση, αλλά κουβάλησε μια δική του, “της Αμύνης τα Παιδιά”, που έγιναν και τραγούδι, στη Θεσσαλονίκη την οποία έχρισε πρωτεύουσα σε βάρος των χαμουτζήδων. Αργότερα η πόλη υποβαθμίστηκε σε συμπρωτεύουσα. Ως πρωτεύουσα είχε στην επικράτειά της τη Βόρειο Ελλάδα, τα νησιά του Αιγαίου και την Κρήτη. Χορηγός του ο πλούσιος γαμπρός του, σύζυγος της αδελφής του, κάποιος Κυριάκος Μητσοτάκης, βουλευτής της αυτόνομης Κρήτης. Τώρα το "Ελευθερίου Βενιζέλου" το ακούω σαν όνομα δρόμων, πλατειών, αγάλματος και ως ισπανικό όνομα αεροδρομίου, “El Venizelos”. Μου τον θυμίζει και το επώνυμο σύγχρονου πολιτικού, που ως αρχηγός του ΠΑΣΟΚ παραλίγο να το αφήσει εκτός Βουλής και από τότε αδυνατεί να ξαναβγεί βουλευτής. Ο υιός Ελευθερίου Βενιζέλου, Σοφοκλής, βγαίνει απ' το μυαλό μου σαν όνομα δρόμου ή πλατείας και μοιάζει πολιτικό ανέκδοτο με το οποίο δε γελά κανείς, αντιθέτως όσοι το ακούν βρίζουν.

Πλαστήρας και Παπάγος έμειναν ως δίδυμο, “Τι Πλαστήρας τι Παπάγος”. Ο πρώτος άφησε κι ένα όνομα τεχνητής λίμνης στην Καρδίτσα. Αυτός ήταν πρωθυπουργός στην εκτέλεση ως κατασκόπων του Μπελογιάννη και των συντρόφων του.

Ο Γεώργιος Παπανδρέου παππούς έμεινε στα κατάστιχά μου, διάολος είμαι, για μια μεταρρύθμιση στην Παιδεία, μια αποστασία κι έναν ανένδοτο αγώνα. Άφησε το “Μητσοτάκη κάθαρμα” και το “Γέρος της Δημοκρατίας”, έτσι μένει, όχι ως πρωθυπουργός βασιλέων στο Κάιρο και πρωθυπουργός Ελλάδος στην αρχή του Εμφυλίου Πολέμου, της σφαγής των αντιστασιακών της κατοχής.

Τον Μαρκεζίνη τον θυμάμαι ως πρωθυπουργό εβδομάδων της Χούντας με μόνο έργο του την εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973. Τραγούδι που ερμήνευσε ο Γιώργος Μαρίνος τον θυμίζει ως της Σαντορίνης τον ωραίο με το έγκλημά του στιγμιαίο και για τους παλιότερους έμεινε ως ένα πικρό χαμόγελο διαρκείας.

Τον γηραιό Καραμανλή τον θυμάμαι στο “Καραμανλής ή τανκς”, που κάπως έτσι το είπε ο Μίκης Θεοδωράκης, δεν εννοούσε όμως ότι αν δεν βγει πρωθυπουργός ο Καραμανλής θα επανέλθει η Χούντα. Το όνομα το θυμάμαι, πριν μάθω ότι επρόκειτο για πολιτικό, ως “Τρύπα του Καραμανλή”, στην παραλιακή πριν τη Λουμπάρδα. Τον έμαθα και ως τον μόνο άνθρωπο που πριν καν πεθάνει είδε τ' όνομά του σε λεωφόρο, στο μέρος που έκοψε από το δάσος της Πάρνηθας τρέμοντας μετά το 25% της Αριστεράς στις εκλογές του '56 και τ' ονόμασε “Θρακομακεδόνες”, κατά το υπουργείο Μακεδονίας – Θράκης, μετέπειτα άχρηστο υπουργείο Βορείου Ελλάδος, ενώ υπάρχει η αντίστοιχη περιφερειακή ενότητα. Τον θυμόμαστε και για ένα έργο υποδομής, που με την αντιπαροχή κατέστρεψε σχεδόν όλα τα νεοκλασικά της Αθήνας που την έκανε όλη Άνω – Κάτω Κυψέλη και Νέο – Παλιό Παγκράτι ή Παλιό – Νέο Κόσμο. Επί πρωθυπουργίας του δολοφονήθηκε και ο Γρηγόρης Λαμπράκης κάτι που τον άφησε στη μνήμη μας και ως Τριανταφυλλίδη σε αεροπορικό εισιτήριο. Στην τελευταία θητεία του ως πρωθυπουργός ολοκλήρωσε άλλο ένα έργο αποδομής, όταν με λεφτά του κράτους μας αγόραζε εργοστάσια που είχαν επί τούτου κατακλέψει και καταχρεώσει οι ιδιοκτήτες φίλοι του, μέχρι να τα κλείσει και να αφήσει τη χώρα χωρίς βιομηχανική βάση.

Ο Γεώργιος Ράλλης έμεινε στην ιστορία και στο μυαλό μου ως απερχόμενος πρωθυπουργός για το “Δε θέλω ου” στην τελευταία του προεκλογική ομιλία σε συγκέντρωση στο Σύνταγμα. Για να μην τον αδικούμε έμεινε και ως ροτακιστής σε ανέκδοτο, σύμφωνα με το οποίο έμπαινε σε μαγαζί γραβατών και ζήτησε μία γ(ρ)αβάτα με γ(ρ)αμμάς. Ο υπάλληλος του έδειχνε άλλες μέχρι που το μετέπειτα πρωθυπουργός του είπε ρητά, “Ή με γ(ρ)αμμάς ή φεύγω”.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου έμεινε στο παρελθόν μ' ένα σκάνδαλο Κοσκωτά παραμάσχαλα και για μία πρώην αεροσυνοδό στην Εκάλη.

Ο πατήρ Μητσοτάκης για μένα έμεινε στην ιστορία ως αποστάτης του Γεωργίου Παπανδρέου παππού, άφησε κι έναν αποστάτη Σαμαρά, αυτόν που τον έριξε από πρωθυπουργό τριετίας. Τον θυμάμαι και για τις ερασιτεχνικές υποκλοπές τηλεφωνημάτων πολιτικών του αντιπάλων, για την ατυχή ιδιωτικοποίηση των λεωφορείων της Αθήνας και για την γρουσουζιά που προκαλούσε η εμφάνισή του και η αναφορά στο όνομά του μέχρι πρόσφατα.

Ο Σημίτης έμεινε χαραγμένος στα παλιά μου τα παπούτσια με τα Ίμια, το “Ευχαριστώ τους Αμερικάνους”, το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου και συνεχίζει με τη μισή κυβέρνηση και το μισό Μαξίμου του υιού Μητσοτάκη.

Ο Κωστάκης Καραμανλής έμεινε στην ιστορία που ξέρω για μια αναφορά του σε κάποιους “νταβατζήδες” από ψησταριά στο Μοναστηράκι και για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου.

Ο Γιωργάκης Παπανδρέου αναφέρεται με το “Λεφτά υπάρχουνε”. Άλλα που έκανε ή δεν έκανε, είπε ή δεν είπε δεν αξίζουν.

Κάποιος τραπεζίτης Παπαδήμος, κάτοικος Νέας Υόρκης και τεχνοκράτης πρωθυπουργός της Ελλάδας ως παράδειγμα προς αποφυγήν.

Τον Σαμαρά ως πρωθυπουργό τον θυμάμαι μόνο για το σκάνδαλο Νοβάρτις. Για να μην τον αδικώ όμως, τον θυμάμαι και ως επίδοξο πρωθυπουργό, αποστάτη που έριξε τον συνάδελφό του αποστάτη Μητσοτάκη το καθαρό '93 και ως Μακεδονία αγάπη μου ουά-ουα, με το όνομα που επέτρεψε ο ίδιος να δοθεί στη Βόρειο Γείτονα, όταν ήταν υπουργός Εξωτερικών του ονόματα δεν ξαναλέμε.

Ο Τσίπρας άφησε μέχρι στιγμής ένα δημοψήφισμα κι ένα μνημόνιο.

Ο Μικρός Μητσοτάκης αφήνει από τώρα αποτύπωμα στην ιστορία το ολοκληρωτικό κάψιμο κάθε δάσους που αρπάζει φωτιά, μένει για τις αυθαίρετες ανεμογεννήτριες, όλους τους συγγενείς του που κονομάνε από το κράτος, για τα οικόπεδα στο Ελληνικό με φως – νερό – τηλέφωνο, τη διάλυση των πανεπιστημίων και των σχολείων της χώρας, συνεχίζει, αλλά θα μείνει για τις υποκλοπές τηλεφωνημάτων αντιπάλων φίλων, συνεργατών, συγγενών και συγγενών αυτών.

Μεγάλη αδικία επιφύλαξε η ιστορία για τον δημοκράτη Παπαναστασίου πρωθυπουργού, το όνομα του οποίου δόθηκε σε ασήμαντους δρόμους πόλεων.

Τουλάχιστον ο Περικλής έμεινε στην ιστορία για την Ακρόπολη και όχι για την κλοπή χρημάτων από την Αθηναϊκή Συμμαχία για να τη χτίσει, ούτε για τη σφαγή της Μήλου που ήθελε να φύγει από το ΝΑΤΟ της εποχής του. Εντάξει, έμεινε και στην πανδημία που σκότωσε και τον ίδιο.

ΑΡΙΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ
Παλιά έναν επικεφαλής χώρας τον θυμόμαστε για μια κουβέντα που αποδόθηκε σ' αυτόν, αργότερα για ένα κτήριο, μια γέφυρα, άντε μια λίμνη, τώρα αρκεί ένα σκάνδαλο και δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ.