Μύθοι και παραμύθοι

Στην αρχή για να κυβερνά κάποιος χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν έπρεπε να κάνει πραξικόπημα, τελευταία με τανκς. Μετά αποδείχθηκε λανθασμένη η εικασία του Ουμπέρτο Έκο ότι αρκεί να έχει τα τηλεοπτικά κανάλια. Χρειάζεται και μια πανδημία. 

Σε λίγο μας βλέπω εμάς κλεισμένους σπίτια μας και τους αλλοδαπούς τουρίστες ν' αλωνίζουν στην Ελλάδα. Εγώ δεν είμαι τουρίστας, ρε αδερφέ; Ή με θες μέσα για να περνάς στα βουβά τα ωραία σου νομοσχέδια και να χαρίζεις στη ζούλα κρατικό χρήμα μου σε κολλητούς σου; Δε ρωτάω για να μάθω, αλλά για να δω αν το παραδέχεσαι.

Μετά τα περιοριστικά μέτρα κυκλοφορίας πολιτών και ιδεών και αντιρρήσεων θα έχουμε είπαν επανεκκίνηση της οικονομίας. Τα κονομήσαμε δηλαδή, όπως προκόψαμε μετά την επανίδρυση κράτους. Η οικονομία κάνει κάθε τόσο εκκινήσεις, αλλά δε φτάνει πουθενά, δεν καταλήγει, δεν τερματίζει, δεν πιάνει ούτε καν πάτο.

Ελλάς η μόνη χρόνια της Ευρώπης που το κράτος, η κυβέρνηση δηλαδή που δυστυχώς είναι ιδιοκτήτης του κράτους, δεν δίνει χρήματα για να ωθούν οι μεσαίες επιχειρήσεις, αλλά για να κλείσουν. Δεν χρηματοδοτεί την εργασία, αλλά ελεεί την ανεργία. Είμαστε ελληναράδες, μοναδικοί στον κόσμο. Όταν οι Ευρωπαίοι έτρωγαν βελανίδια εμείς κόβαμε και τα επιδόματα ανεργίας.

Πριν τις εκλογές. «Τα δημόσια συστήματα υγείας είναι ένα βάρος που τροφοδοτεί τα ελλείμματα, πρέπει να δώσουμε ευκαιρίες στον ιδιωτικό τομέα, ο οποίος είναι πιο αποτελεσματικός από τα δυσκίνητα και σπάταλα δημόσια συστήματα». Μετά τις εκλογές κρεμόμαστε από τα δημόσια νοσοκομεία και τις ιδιωτικές κλινικές τις είδαμε και τις καμαρώσαμε ως υγειονομικές βόμβες χάριν του κέρδους του ιδιοκτήτη. 

Για τις σωτήριες επενδύσεις στη χώρα μας είδαμε μετά τις εκλογές ότι οι ιδιώτες είναι για τα εύκολα, τα κράτη για τα δύσκολα. Ιδιωτικοποίηση των κερδών, κοινωνικοποίηση των ζημιών.

Πριν τις εκλογές η επιδοματική πολιτική δημιουργεί τεμπέληδες. Μετά τις εκλογές είδαμε τα κουπόνια βάουτσερ να κάνουν την παιδεία ιδιωτική, όπως έγινε μετά τον τυφώνα Κατρίν στην Αλαμπάμα,  μετά τον καταστροφικό σεισμό του ᾿10  στην Αϊτή, μετά τη χρεοκοπία του  Ντιτρόιτ το ᾿13 και τον τυφώνα στο Πουέρτο Ρίκο το ᾿17. Αντί να φτιάξουν τα κατεστραμμένα σχολεία, μοιράζαν αμερικάνικα βάουτσερ για να πηγαίνουν τα παιδιά σε ιδιωτικά. Έτσι, απέλυαν καθηγητές, δασκάλους που δεν προσλαμβάνονταν από τα ιδιωτικά παρά μόνο λίγοι με εξευτελιστικούς μισθούς. Τελικά η ιδιωτική παιδεία βάουτσερ στοίχιζε στο κράτος δεκαπλάσια, αλλά τα λεφτά τα παίρναν φίλοι τους επιχειρηματίες.  Για το συγκεκριμένο μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα στο info-war του Άρη Χατζηστεφάνου.