Από 11/5/07
Η Αγγλική γλώσσα απέτυχε παταγωδώς, υποχωρεί απέναντι στα Ισπανικά κι ενώνει όλους τους άλλους λαούς, αλλά όχι ντόπιους.
Την ίδια απόρριψη (μπορεί και πόρτα) τρώνε στο έδαφος των ΗΠΑ και κάτι άλλα ψιλολογίδια όπως Coca-Cola, τζην παντελόνια αντί για δέρμα και βλαχοαμερικάνικο ροκ. Αυτά ενώνουν μόνο ηλίθιους εκτός των συνόρων που παλεύουν να χαρακτηριστούν ως αμερικανάκια.
Οι χολιγουντιανές ταινίες δεν ενώνουν κανέναν εντός ή εκτός, γιατί βλέπονται στο σκοτάδι και μετά τη λήξη του βασανιστηρίου, στην έξοδο του σινεμά κανείς δε θυμάται την τύφλα του.
Τα ναρκωτικά εξακολουθούν να ενώνουν τους Αμερικάνους, αν και η ρήση του αείμνηστου ροκ σταρ ισχύει ακόμα: «Μάγκες, κόφτε τις μαλακίες. Τα ναρκωτικά είναι μόνο για τους πλούσιους. Τους φτωχούς τους σκοτώνουν.»
Κάτι κωμικοί διασκεδαστές, όπως Τραμπ και παλιότερα Μπους, ενώνουν για γέλια και για κλάματα μόνο.
Ο Θεός να ευλογεί την Αμερική, μέχρι να βρεθεί ο Άγιος που θα την ενώσει πραγματικά. Την Ευρώπη όμως, την ενώνει μόνο ο Διάολος.
Εδώ (ή εκεί) στην Ευρώπη τα πράγματα είναι τρις χειρότερα. Να φανταστεί κανείς ότι τη γηραιά ήπειρο την ένωσαν πραγματικά μόνο δύο παγκόσμιοι πόλεμοι, αλλά μη μιλάμε για τέτοια. Οι Ευρωπαίοι ούτε ν’ ακούσουν δε θέλουν για ένωση.
ΔΙΕΘΝΟΛΟΓΟΣ ΕΥΡΩΠΑΪΣΤΗΣ: «Δηλαδή θα συστεγάζονται Γερμανοί με Γάλλους; Γάλλοι με Άγγλους; Δες τι γίνεται το καλοκαίρι σε ελληνικά νησιά, όταν τύχει και βρεθούν στην ίδια μπάρα Άγγλοι μεθυσμένοι τουρίστες με Πολωνούς μεθυσμένους εργάτες: γίνεται της Ευρωπαϊκής Ένωσης το κάγκελο.» (στο κεφάλι) Εξού το Brexit που ακόμα δεν έχει αρχίσει.
Πρά(γ)ματι όμως, πώς γίνεται να βλέπουμε Σουηδούς συμπολίτες με Δανούς; Σέρβους με Ιταλούς; Μην πούμε για Τούρκους με Ολλανδούς. (Αυτοί δεν πλακώνονται, αλλά κάτι θα έχουν βρει μέχρι τότε.)
Η ιστορία έγραψε ότι οι Ευρωπαίοι όχι μόνο δεν ενώνονται, αλλά προκειμένου να το αποφύγουν αυτό, όταν έχουν το μαχαίρι στο λαιμό, μαζεύουν τα μπογαλάκια τους και την κοπανάνε.
Καμιά φορά συνεταιρίζονται και φτιάχνουν και άλλες χώρες, αλλά λίγοι-λίγοι. Έτσι, Ιρλανδοί, Άγγλοι και Γάλλοι πήγαν και φτιάξανε τη Βόρεια Αμερική. Πορτογάλοι τη Βραζιλία, Ισπανοί την υπόλοιπη Λατινική Αμερική, Εγγλέζοι κατάδικοι και Ιταλοί μαφιόζοι φτιάξανε την Αυστραλία, ενώ ψυχοπαθείς Ολλανδοί και Εγγλέζοι άρχοντες σκαρφιστήκανε τη Νότια Αφρική. Οι υπόλοιποι που μείναμε εδώ τι κάνουμε; Πλακωνόμαστε.
Κάτι πήγε να γίνει με την Ευρωπαϊκή Ένωση, (πώς λέγαμε "ΕΟΚ") αλλά εκεί, κάποιοι εφηύραν τα Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης, ώστε ο ένας Ευρωπαίος να κλέβει τον άλλο. Π.χ. Ο Έλληνας κωλοβαράει και κονομάει, ο Γερμανός κωλοβαριέται και πληρώνει. Αυτό όμως γίνεται και ακριβώς ανάποδα, αλλά μην το κάνουμε θέμα, θα διευρύνει το χάσμα.
Μας ένωσε λίγο το ΝΑΤΟ, αλλά πήγανε και βομβαρδίσανε τη Γιουγκοσλαβία κι άντε απ’ την αρχή να πλακωνόμαστε.
Κάτι σταρ πανευρωπαϊκού στυλακίου όπως Αμάντα Λιρ, Νάνα Μούχουρη, Ντέμης Ρούσος, Βίκυ Leandros, Τζόνι Χάλι-Day, είχαν τα όριά τους: μετά τον καλό γάμο, ξεκούραση απ’ τον αγώνα μέχρι θανάτου.
Το ότι είναι αδύνατη η εκ των άνω πολιτιστική προσέγγιση των λαών της Ευρώπης φαίνεται από το επίπεδο της τελευταίας προσπάθειας: το διαγωνισμό της Γιουροβίζιον, επιπέδου πάτωμα-ίσωμα, λιάδα.
Κάποιοι φαεινοί εγκέφαλοι που παράγουν τραβεστί σκέψη, ευελπιστούν ότι οι λογής-λογής Ευρωπαίοι θα καταφέρουν να μορφοποιήσουν ως πανεθνικό επίτευγμα ένα είδος τραγουδιού, ποπ, με αγγλικούς στίχους που όχι απλώς το έχουν φτιάξει προ ετών άλλοι, αλλά ξεπεράστηκε κιόλας ήδη από το τέλος της δεκαετίας του ’70. Δεν είναι τυχαίο που ποτέ το Ηνωμένο Βασίλειο δεν κούνησε το δαχτυλάκι του να κατοχυρώσει την ποπ μουσική, που είναι καθαρό προϊόν της γηραιάς Αλβιόνος.
Βέβαια με το Γιουροβίζιον, δισκογραφικές εταιρείες ου Ηνωμένου Βασιλείου ίσως πουλήσουν κάνα cd στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, που είναι 40 χρόνια πίσω, αλλά τι ψάχνεις τώρα που η δισκογραφία πέθανε;
Πιστεύει στα σοβαρά κάνας μαλάκας φτωχομπινές τραγουδιστής ότι υπάρχει έδαφος για ευρωπαϊκή καριέρα; Να ρωτήσει τη Βίσση και τη Βανδή. (αυτή βγήκε στην Ισπανική τηλεόραση ως αξιοθέατο: σύζυγος ποδοσφαιριστή τραγουδάει)
Πιστεύει κανείς μαλάκας ότι στα πέρατα της Ευρώπης, όταν κάποιου πόναγε η ψυχή του σιγοψιθύριζε τραγούδι των ΑΒΒΑ ή όταν άναβε το κέφι στους αρραβώνες βάζαμε στο πλατό για να χορέψουμε το Τσέγκις Χαν;
Την Ευρώπη την ενώνουν μόνο τσακωμοί. Τελευταία για κατοχύρωση εθνικών προϊόντων:
Οι Έλληνες τσακώνονται για τ’ αρβανίτικα ούζο, φέτα και τσάμικο, οι Τούρκοι για τον αραβικό μπακλαβά, οι Γάλλοι για το μπλε ροκφόρ, το κονιάκ και τον ρατσισμό ευγενών καθαρμάτων, οι Σκωτσέζοι διεκδικούν όλα τα μπουνίδια δικά τους, οι Ιταλοί όλα τα ιμιτασιόν, οι Ισπανοί το (γύφτικο) Φλαμέγκο και τις μάχες Ρεάλ των Καστιλιάνων και Μπαρτσελόνα των Καταλανών. Οι Φλαμανδοί Βέλγοι διεκδικούν τη βλακεία των Γαλλόφωνων, οι Γερμανοί την (τσέχικη) συνταγή μπύρας Πιλς, οι Σκανδιναβοί τις λυσσασμένες για σεξ καλοκαιρινές γυναίκες τους, αυτή είναι η Ευρώπη που μας ενώνει.
Αφού την ευρωπαϊκή αγορά την ενώνει μόνο η Κίνα, ας αφήσουμε τα ψευτοφεστιβάλ κι ας ψάξουμε για πιο φτηνό τραγούδι made in China. Αυτή η πολιτιστική ταυτότητα θα μας ενώσει, γιατί μόνο αυτή μας αξίζει.
Κορόιδα, τα γιουροβιζιον-παρα-τράγουδα θα ενώσουν τους Ευρωπαίους σε μια καρδιά και μια ψυχή, όπως κάποτε ένωσαν εμάς τους Έλληνες ο Δάκης, η Ελπίδα, ο Ρόμπερ Γουίλιαμς, η Μπέσι Αργυράκη και τόσοι άλλοι.
Ψευτοκουλτουριαραίοι του Άρλεκιν στην παραλία, μετά το διαγωνισμό παραδεχθείτε ότι τον είδατε. Μη σας πιάσει ξανά το σύνδρομο του μεγάλου αδελφού: «Εγώ δε βλέπω ριάλιτι, τυχάια στο ζάπινγκ πήρα μάτι, κατά λάθος, αλλά η Δώρα έκλαιγε ψεύτικα, γιατί ο ......»
Η ορθοδοξία, (χωρίς τους επισκόπους) ίσως κάποτε ένωσε τους Έλληνες εναντίον του Σουλτάνου και πολλών άλλων. Υπήρχε και το όραμα να φτιαχτεί ένα έθνος μία χώρα. Το ποπ τραγούδι γιατί να ενώσει τους Ευρωπαίους; Εναντίον τίνος εχθρού και για τη δημιουργία ποιας νέας αγοραίας υπόστασης;
ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ ΠΛΑΚΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΛΑΟΙ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΛΥ-ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ, ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΟ ΓΙΟΥΡΟ-ΒΥΖΙΟΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου