Όπου φέικ και μάλαμα

Κάθε ψεύτικο νέο που διασπείρεται στην κοινωνία, ακόμα κι αν διαψευσθεί αμέσως, αποφέρει σε κάποιους σημαντικό κέρδος. Ωφελείται η προπαγάνδα, μπορεί να πέφτει και παραδάκι. Εμείς όμως θεωρούμε εκφραστικό μέσον τη φάρσα, άρα κάποια ψεύτικα νέα αποτελούν έργα τέχνης.

Υπόθεση Νοβάρτις: Ο σημαντικότερος προστατευόμενος μάρτυς δεν είναι άλλος από τον Άδωνη Γεωργιάδη.

• Δεν στέκει πουθενά ο ισχυρισμός του ότι βρέθηκε τις προάλλες στις ΗΠΑ για να βρει δικηγόρο προκειμένου να στείλει εξώδικο στην γνωστή φαρμακοβιομηχανία. Αυτό μπορούσε να το κάνει ό,τι ώρα ήθελε από το σπίτι του στην Αθήνα. 
• Επιπλέον ξάφνιασε που έβγαινε συνεχώς φωτογραφίες σε γνωστά κτήρια της Ουάσιγκτον. Προφανώς ως προστατευόμενος μάρτυς του FBI δε μπορούσε να συναντηθεί με τ’ αρμόδια στελέχη της ομοσπονδιακής αστυνομίας στα γραφεία της, ούτε φυσικά σε μυστήριο χώρο, γιατί θ’ αποκαλυπτόταν αμέσως, αφού πάντα όλα και κάποιος παπαράτσι των ακολουθούσε. Δεν συζητάμε, φυσικά για τηλεφωνικές συνομιλίες, που από καιρό δεν θεωρούνται ασφαλείς με κανέναν απολύτως τρόπο. Η λύση ήταν απλή: πλάτη με πλάτη σε δημόσιους χώρους συνομιλεί με στελέχη του FBI που εμφανίζονταν κι αυτά ως επισκέπτες. Όπως είδαμε όλοι ποτέ δεν φάνηκε να κοιτάζει κάποιον που βρισκόταν κοντά του, κλασικό ξεκάρφωμα, όταν έχουμε κρυφή συνομιλία. 
• Θυμίζουμε μια δήθεν αποστροφή του λόγου του σε γνωστό τηλεοπτικό κανάλι της ομογένειας: «Εγώ δεν είμαι προστατευόμενος μάρτυς, αλλά προστατευόμενος απρίλυς, αργότερα και μάυς».

     
Ο Χαρίλαος Φλωράκης δεν πέθανε το 2005

• Μετά την εκλογή της Αλέκας Παπαρήγα στη θέση του Γενικού Γραμματέα του ΚΚΕ ο πρώην ηγέτης Χαρίλαος Φλωράκης άρχισε να βλέπει θετικά την μετεξέλιξη του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου, -μετέπειτα ΣΥΡΙΖΑ- δικό του έργο, με συνδημιουργό τον Λεωνίδα Κύρκο. 
• Η συμπάθεια του Χαρίλαου για τον ΣΥΝ δεν πέρασε απαρατήρητη από την ηγεσία του Περισσού, που του έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου. Έτσι, μετά από μία καθοριστική συνάντηση στον πέμπτο όροφο του «Μέγαρου του Λαού», ο Χαρίλαος είχε να επιλέξει ανάμεσα στη διαγραφή, ιστορικό διασυρμό του και στον σκηνοθετημένο θάνατό του. 
• Δεν είναι τυχαίο αυτό που του ξέφυγε σε δήλωσή του, όταν ακούσαμε εμβρόντητοι από άθεο να λέει ότι θέλει να ταφεί κάπου ψηλά στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Ραχούλα Καρδίτσας για να έχει θέα. 
• Ο Χαρίλαος Φλωράκης, αν ζει ακόμα, βρίσκεται σε κάποιο βουνίσιο απομονωμένο, έρημο μέρος, πιθανότατα στον Γράμμο ή το Βίτσι της Πίνδου. Αυτός είναι και ο λόγος που κανένα υψηλά ιστάμενο κομματικό στέλεχος, από τον «θάνατο» του Χαρίλαου Φλωράκη και μετά δεν έχει ποτέ περιοδεύσει σ’ αυτά τα μέρη.

 
Δεν έγιναν ποτέ οι πρώτοι Ολυμπιακοί Αγώνες στην Αθήνα το 1896.

• Θυμίζουμε δεν υπήρχαν επίσημες εθνικές συμμετοχές, μόνο ατομικές, κάτι πολύ βολικό για την απάτη. Οι εθνικές αποστολές θ’ άφηναν ίχνη επίσημων εγγράφων. 
• Αυτό όμως δεν είναι τίποτα μπροστά σ’ ένα απλό ερώτημα που όμως δε μας έρχεται στο μυαλό, ακριβώς γιατί είναι τόσο απλό: γιατί δεν σημειώθηκε σ’ αυτούς τους αγώνες ούτε ένα παγκόσμιο ρεκόρ; 
• Το λέμε, γιατί αγώνες είχαμε, όχι όμως ολυμπιακούς, απλώς κάποιες αθλητικές συναντήσεις έγιναν για τα μάτια του κόσμου. Άλλωστε δεν υπάρχει κανένα ιστορικό ντοκουμέντο που να μας διαφωτίζει πότε ξεκινούσαν οι αγώνες της κάθε ημέρας, που δεν ξέρουμε ούτε πόσο διαρκούσε. 
• Η κινηματογραφική καταγραφή του «γεγονότος» είναι συνεχώς αποσπασματική. Γιατί άραγε; Μήπως επειδή κανένα αγώνισμα δεν διεξαγόταν ταυτόχρονα με άλλο; Πουθενά στα πλάνα που αποτελούν τη «μαρτυρία» δεν διακρίνουμε ταυτόχρονη διεξαγωγή ούτε καν δύο αγωνισμάτων. Είναι δυνατόν να είχαμε ένα-ένα τ’ αγωνίσματα; Σε τέτοια περίπτωση πόσο καιρό θα διαρκούσαν αυτοί οι ολυμπιακοί αγώνες;
• Σήμερα τι θυμόμαστε περισσότερο, σχεδόν αποκλειστικά από τους δήθεν Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896; Τη μάχη για τη νίκη στα 100 μέτρα ή στο άλμα εις ύψος; Όχι. Μόνο τη νίκη του Σπύρου Λούη στον πρώτο μαραθώνιο. Αυτή η «νίκη» και η θεοποίηση του Λούη ήταν απαραίτητη ψεύτικη -φτιαγμένη- είδηση για να μείνει στη μνήμη των Ελλήνων ένα γεγονός που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Ο λαός μας διψούσε τότε για μια εθνικά περήφανη νίκη και ο Λούης ήταν πολύ εύκολο προκάλυμμα για να είναι γεγονός που έλαβε χώρα στην πραγματικότητα. Γιατί δεν υπάρχει κινηματογραφικό φιλμ που καταγράφει όλη τη διαδρομή από τον τύμβο του Μαραθώνα ως το Παναθηναϊκό Στάδιο;
• Πόσο βοήθησε η εθνική έπαρση που απέφεραν οι αγώνες στην απόφαση του βασιλέως να υποκύψει στην πίεση της εθνικής παράταξης με τους στρατηλάτες της κακιάς ώρας να κηρύξουμε ξανά πόλεμο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, επιπόλαιη κίνηση που απέφερε για μας την εθνική ταπείνωση του 1897;
• Αλήθεια είναι τυχαίο ότι για την κατασκευή του «Καλλιμάρμαρου» επετράπη η λατόμηση του Πεντελικού όρους, σε μέρος που ανακηρύχθηκε σε αρχαιολογικό χώρο, μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς; Γιατί δεν υπάρχει ούτε ένα στοιχείο που να δείχνει ότι τόσα κυβικά μάρμαρο βγήκαν για το στάδιο και τόσα χρησιμοποιήθηκαν; Μιλάμε για την εποχή που το πεντελικό μάρμαρο ήταν πολύτιμο, άξιζε το βάρος του σε ασήμι και την ίδια περίοδο είχαμε την ανέγερση πάμπολλων νεοκλασικών μεγάρων για κατοικία επιφανών μελών της αναπτυσσόμενης αστικής τάξης. 
• Πώς βλέπουμε ότι οι «αγώνες» έδωσαν συν τοις άλλοις και το άλλοθι για το πρώτο μπάζωμα του Ιλισσού, που συνέχισε ο Μεταξάς στα τέλη του ᾿30 και ολοκλήρωσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ως υπουργός Δημοσίων Έργων και αντιπαροχής είκοσι χρόνια μετά;
• Τέλος, να θυμίζουμε και την απορία που γέννησε στην παγκόσμια κοινή γνώμη η γέννηση  κάποιων ανεξήγητων «Μεσολυμπιακών Αγώνων» που δεν κατέστη δυνατόν να διεξαχθούν το 1902 και διεξήχθησαν το 1906, θεσμός που καταργήθηκε πριν καλά-καλά καθιερωθεί. Τους έλειπαν πλάνα από τους δήθεν πρώτους ολυμπιακούς αγώνες ή δεν είχε ολοκληρωθεί το ξεκίνημα της καταστροφής του φυσικού περιβάλλοντος της Αττικής;