Χαρακτηριστικά στους Ινδιάνους η μητέρα του Χουϊτζιλοπότστλι, Κοατλίκουε, (Εκείνη με το φιδίσιο ένδυμα), τελούσε το ιερό καθήκον της στο όρος του Ερπετού (Serpent Mountain), κοντά στην Τούλα, μαζεύοντας έναν θύσανο φτερών, όταν ανακάλυψε ότι ήταν έγκυος.
Όλοι τους γεννήθηκαν σε σπηλιές και πανδοχεία, εκτός του Βούδα, που γεννήθηκε κάτω από ένα δέντρο. Σχεδόν όλων η γέννηση συνοδεύτηκε από σημάδι στον ουρανό. Σχεδόν όλους τους κυνήγησαν όταν ήταν μωρά για να τους σκοτώσουν, αλλά δεν τα κατάφεραν με κανέναν. Σχεδόν όλοι νίκησαν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, το θάνατο. Θα φτάσουμε και στον Ζαφείρη στην Ήπειρο, το Μαγιόπουλο και τα άλλα ανοιξιάτικα δρώμενα.
Ομοιότητες με τη χριστιανική ιστορία της ανάστασης παρουσιάζει ένας μεξικανικός θρύλος για τον ινδιάνικο θεό (των αζτέκων) Κβετσαλκοάτλι. Οι αυτόχθονες, που ποτέ δεν είχαν έρθει σε επαφή με την Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή, πίστευαν ότι ο θεός τους αυτός είχε σταυρωθεί πάνω σ’ ένα ξύλινο σταυρό. Ο θεός είχε φτάσει για να σώσει τους κατοίκους, αλλά αυτοί στάθηκαν αγνώμονες.
Ο θεός των Αζτέκων Κετζαλκοάτλ, γιος µιας παρθένας γυναίκας που την έλεγαν Τσιµάλκα θυσιάζεται για να σώσει τους ανθρώπους. Η εκούσια προσφορά για τη λύτρωση του συνόλου εμφανίζονται αργότερα στο μοτίβο του ήρωα, ο οποίος αναλαμβάνει μέσω της προσωπικής του θυσίας να μετουσιώσει και να εξυψώσει ολόκληρο τον κόσμο.
Σύμφωνα με μια άλλη μεξικανική δοξασία, ο θεός Μπακάμπ σταυρώθηκε κι αυτός και μάλιστα, έμεινε πεθαμένος για τρεις μέρες, ενώ στο τέλος της τρίτης αναστήθηκε και αναλήφθηκε στους ουρανούς.
Στη Βαβυλώνα, που έφτασε στην ακμή της 7 αιώνες πριν γεννηθεί ο Χριστός, λατρευόταν ο θεός Μαρντούκ, που θεωρούταν δημιουργός και ο σωτήρας του κόσμου. Πιστευόταν λοιπόν ότι ο θεός αυτός πεθαίνει το Χειμώνα και ανασταίνεται την Άνοιξη. Υπήρχαν ημέρες θρήνου για το νεκρό θεό, όπου οι πιστοί προσκυνούσαν τον τάφο του και μεγάλο πανηγύρι όταν ανασταινόταν.
Και ο θεός Άττις λατρευόταν στην σημερινή Εγγύς Ανατολή, δύο αιώνες πριν τη γέννηση στη Βηθλεέμ. Ο Άττις πιστευόταν ότι αυτοτραυματίστηκε και πέθανε αλλά αναστήθηκε. Στα τέλη του Μάρτη γιορταζόταν η λύτρωσή του.
Και οι αιγυπτιακοί μύθοι περιλαμβάνουν ανάσταση. Ο θεός Όσιρης διαμελίστηκε από έναν κακό θεό αλλά έπειτα με πρωτοβουλία του Ρα μαζεύτηκαν τα κομμάτια του, ο θεός αναστήθηκε και έγινε κριτής στο βασίλειο των νεκρών. Η γιορτή προς τιμήν του Όσιρη τελούταν πριν την έλευση του χριστιανισμού αλλά και κατά τα πρώτα του βήματα.
Ο θεός Διόνυσος σύμφωνα με το μύθο διωκόταν από την Ήρα η οποία έστειλε τους Τιτάνες να τον σκοτώσουν. Αυτοί τον έκοψαν κομμάτια και τον έφαγαν, αφήνοντας μόνο την καρδιά του. Έπειτα ο Δίας τον ανέστησε. Την Άνοιξη γιορταζόταν η ανάσταση του Διονύσου. Οι ιερείς έκοβαν σε κομμάτια ένα ζωντανό ταύρο και οι πιστοί έτρωγαν κομμάτια από τη σάρκα του που συμβόλιζε το σώμα του θεού. Μεγάλες ομοιότητες με τη θεία κοινωνία των χριστιανών παρουσιάζει και η λατρεία του θεού Μίθρα, που λατρευόταν στη Μεσόγειο, από το 2ο π.Χ. αιώνα. Οι πιστοί του μιθραϊσμού συνήθιζαν να τελούν ένα λειτουργικό δείπνο, όπου έτρωγαν αγιασμένο ψωμί και έπιναν κρασί, σαν προσομοίωση του σώματος και του αίματος του θεού τους.
Η μετάληψη με το "Θείο" σώμα και αίμα ήταν μέρος των τελετουργιων τόσο των Κορυβαντικών, όσο και των Ορφικών μυστηρίων της Αρχαίας Ελλάδας. Στην μετάληψη των Ορφικών οι πιστοί, επιδίδονταν σε ομοφαγία ταύρου και οινοποσία, που συμβόλιζε το σώμα και το αίμα του Ζαγρεα. Πίστευαν ότι με αυτόν τον τρόπο καταέρχονταν σε αυτούς η θεότητα και γέμιζε τι ς ψυχές τους. Στα Κρητικά μυστήρια η προσφορά του Ζαγρέα Διόνυσου και η θυσία του Μινώταυρου - Ιερού Ταύρου Διονύσου στα Λαβυρινθικά, ήταν η θεία Δωρεά - κάθοδος της πνευματικής δύναμης, του συμβολικού ταυρείου αίματος, που αφού πέρασε από διάφορα στάδια και στα άλλα ελληνικά Μυστήρια των ιστορικών χρόνων, όπως και στα Μιθραϊκά των Περσών κ.λ.π. πέρασε και στα Χριστιανικά στους μετέπειτα αιώνες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου