ΣΑΝ ΠΑΛΙΟ ΒΕΡΜΟΥΤ ΚΑΜΠΑΣ

Από 20/6/2007
Ρε μεγάλε, αυτό το μήνυμα εγώ το πρωτόστειλα.
Τώρα θα το λαμβάνω κι όλας;

Τέτοια μηνύματα από προώθηση μοιάζουν με τα βερμούτ Καμπάς των αρχών της δεκαετίας του ’70. Σε γιορτή ή και απλή επίσκεψη, όποιος δεν ήθελε να ζοριστεί να φανταστεί και να επιλέξει δώρο έπαιρνε ένα βερμούτ Καμπάς. Μόνο ο πρώτος όμως το αγόραζε από το κοντινότερο στον προορισμό του ζαχαροπλαστείο. (φούρνο πιο σωστά, γιατί κάβες τότε ήταν σπάνιες) Οι υπόλοιποι επιστράτευαν ένα εκείνα που τους είχαν κάνει δώρο και το πηγαίναν να το προσφέρουν σε άλλους. Δεν ήταν παράξενο αν κάποιο σημάδι στο μπουκάλι του βερμούτ Καμπάς που σου χάριζαν αποδείκνυε ότι κάποτε το είχες κάνει δώρο εσύ, αλλά αφού και για σένα δώρο ήταν, τι να πεις. Πώς να βρεις το δίκιο που δεν έχεις! (Το δώρο δεν δωρίζεται, εκτός αν είναι βερμούτ Καμπάς) Θα ήθελα να έγραφε ο Κραουνάκης, δίπλα στο τσιγάρο "22" του μπλε πακέτου, ένα τραγούδι γι’ αυτό το περίφημο βερμούτ που μας μεγάλωσε μαζί με τους γονείς μας, πολλοί εκ των οποίων σήμερα λείπουν, αλλά στο τραγούδισμα των κλασικών οινοπνευματικών ονείρων τους θα είναι παρόντες και θα κρυφογελάνε μέσα από υγρά μάτια με τα κατορθώματά τους, που συναντούν τρέχοντας το χρόνο σαν παλιά ασπρόμαυρη ταινία προσεχώς.
Μετά τιμής,

Δημήτρης Τσακαλίας