Σέρνω το Ευρώ μου βήμα

Αναρτήθηκε πριν ένα χρόνο ακριβώς 

Είδα το σύνθημα σε τοίχο και θυμήθηκα τη μισή μου ζωή. Την άλλη μισή την είχα θυμηθεί πέρσι κι ας μη με θυμάται εκείνη. Το σύνθημα: «Σε κάθε γωνία υπάρχει μια φυτεία. Η φούντα δεν τελείωσε το '73». Τότε βρήκα στο μυαλό μου ότι πολλές φορές η λύση είναι χειρότερη από το πρόβλημα και τα υποκατάστατα χειρότερα από τα ναρκωτικά. Με το ηλεκτρονικό τσιγάρο που πήρα για λύση, ας πούμε, καπνίζω περισσότερο. Από δύο πακέτα πήγα στα 500 GB. Κάποτε είχα περιορίσει αισθητά το τσιγάρο. Κάπνιζα μόνο μετά το σεξ στο επίπεδο φυσικά του παντρεμένου. Δηλαδή ένα με δυο τσιγάρα το μήνα. Μετά ξεκίνησαν τα προβλήματα στο στήθος γιατί ο γιατρός μου είπε να το πάω στα δέκα τσιγάρα τη μέρα. Εννοούσε να το περιορίσω στα δέκα, αλλά εγώ δεν το έψαξα, πάντα κάνω αυτό που μου λένε οι γιατροί χωρίς δεύτερη σκέψη.

Τέλος πάντων λύθηκε η παρεξήγηση και ξεκίνησα πάλι το τσιγάρο του παντρεμένου. Ήθελα όμως να το αυξήσω. Όλη μου τη ζωή πίστευα πως είμαι καλός στο κρεβάτι, αφού μέχρι τώρα δεν μου ’χει παραπονεθεί κανένα. Στο πανεπιστήμιο με βαθμολογούσαν στην κλίμακα μπήχτερ, όμως στο σπίτι δεν τα καταφέρνω τόσο καλά. Νέα δικαιολογία χρησιμοποίησε η γυναίκα μου στο κρεβάτι χθες βράδυ: «Με πονάει η μέση της εβδομάδας», είπε και μετά μου έβαλε τις φωνές γιατί βρήκε στο κινητό μου τρεις αναπάντεχες κλήσεις. Τι να πω εγώ, πέταξα ένα «Σβήσε το φεγγάρι. Μαζεύει κουνούπια». Δε μπορώ να πω ότι χώρισα με τη γυναίκα μου. Απλώς βρισκόμαστε σε ερωτική εφεδρεία.

Όχι πως πάσχω από μανία καταξίωσης, αλλά πολύ θα ήθελα να με πιάσει μια μέρα η γυναίκα μου γυμνό με μια γκόμενα στο σαλόνι. Εγώ δε θα επικαλεστώ την τετριμμένη εξήγηση. Θα της πω απλά: «Αγάπη μου, δεν είμαι αυτό που νομίζεις». Με πήρε ο ύπνος και είδα εφιάλτη: πράγματι μ’ έπιασε η γυναίκα μου στα πράσα, αλλά πριν ανοίξω το στόμα μου με προλαβαίνει η γκόμενα και της λέει: «Αγάπη μου, δεν είμαι αυτή που νομίζεις».

Το άλλο πρωί είπα να το ρίξω έξω από ένα ανθοπωλείο από αυτά που σήμερα φυτοζωούν. Ήμουν σίγουρος πως η τύχη ευνοεί τους τυχερούς και δεν έπεσα έξω. Έπεσα στο πάτωμα. Όρμησα σαν καμάκι σε υαλοπωλείο όπου δεν είναι ανάγκη να είσαι ταύρος για να τα κάνεις μπάχαλο και επιτέθηκα σε μια ωραία ατθίδα που θεώρησα επιπέδου, ψαγμένη γκόμενα από αυτές που τις λένε στοχαζόμουνα. «Ποιο τραγούδι σου αρέσει περισσότερο, μωρό μου, να το κάνω πραγματικότητα;» Και τι μου απαντά εκείνη; «Θα σ' αγαπούσα πιότερο / αν είχες κι ένα κότερο». Μπορώ να το κάνω βοντεοκλίπ», της απάντησα μάζεψα τ’ αυτιά μου κι έφυγα. Η γκόμενα ήταν στόκαρο. Και τσόκαρο και στόκος. Μια και μιλάω για γλώσσα, μετά από τραγούδια, θυμήθηκα πως τα ρήματα «στραγγαλίζω» και στριγγλίζω» έχουν ένα κοινό: το κοινό της Τσαλιγοπούλου. Δε θέλω ν’ ακούω γυναίκες που ξέρουν τραγούδια.

Άφησαν ελεύθερο και τον Εφραίμ…. Οι μοναχοί του τον υποδέχτηκαν στο Βατοπέδι ψάλλοντας, «Τη υπερμαχω στρατηγω τα μισθωτηρια». Κι εκεί που τα σκεφτόμουν αυτά αφαιρέθηκα και πάτησα λεφτά. «Πάλι σκατά θα πάρω», είπα και εξαφανίστηκα στο γραφείο όπου κάνω πως δουλεύω για το αφεντικό που κάνει πως με πληρώνει. Ναι, στο τυχερό παιχνίδι της ζωής διαλέγω πάντα τη ρουτίνα 2. Αλλά είμαι αισιόδοξος δεν υπάρχει δε μπορώ, λέω, υπάρχει δε γαμιέται. Και τελικά επιλέγω το δεύτερο. Δε βλέπω βελτίωση στη ζωή μου, όχι βέβαια επειδή κάποιοι θέλουν να κάνουν κακό στη χώρα μου. Εγώ δεν πιστεύω στις θεωρίες συνωμοσίας, γιατί θεωρώ ότι κάτι άλλο κρύβεται από πίσω τους. Και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς στ’ αρχίδια τους.