Μπλε παρέλα

Ζήτω η 25η Μαρτίου 1940, μολών λαβέ. Ή ταν ή την πατάν.

Με την κυβέρνηση συνανευθύνης για πρώτη φορά έχουμε παρέλαση όπου στην εξέδρα οι γυναίκες και οι άντρες των υπουργών φορούν πολλών χρωμάτων πλερέζες. Από βαθύ μαύρο μπλου-μπλακ, γαλάζιο, σιέλ. μπλεπράσινο πετρόλ, κυπαρισί νεκροταφείου, και πρασινογκαζόν.

Μετά από αίτηση στην Τρόικα όμως αύριο θα γίνει κατ’ εξαίρεσιν η κατόπιν εορτής γαλάζια παρέλασις, η παρέλα με τα μπλεεεεεεεε, , σαν περιπολικό με γύρο, μπλε, μπλε, παρελαύνουν οι μαθηταί και αι μαθήτριαί μας με τα μίνια τα μπλε-μπλε-μπλε, μπλε-μπλε-μπλε, πώς τους παν καλέ τα μπλε. Πρώτο άρμα εν μέσω νεφών με γαλανόλευκο χαρτοπόλεμο η γαλάζια γενιά της Ντόρας, τα Ντοράκια, με ντορείς να σε ντορώ, εν ντορώ τη δόξα, να Ντορής και ο Ψαρής, φιλελεύθερο αμάξι με δυο άλογα, το καρότο στο καλάμι καβάλα.

Από το Κούγκι βγαίνουν οι Καμένοι και φωνάζουν «Ελεύθεροι Έλληνες ή Σαμαράς» . Η Χρυσή Αυγή μεσημέριασε. Ακολουθούν τα γαλάζια παιδιά με τη φουστανέλα στους Γράμμους, τα Βίτσια και τη Σαμαριά στο φουρνέλο και λέμε το ψωμί Ψωμιάδη. Εν-δυο, εν-δυο φστανέλλα τσαρούχ’ φούντα φέσ’. Μας φεσώσανε, Μήτρο μουουουου! Η Ελλάδα ποτέ δεν μαθαίνει. Δεν την πνίγει αλήθεια καμιά. Λίγο μόνο δεν είν’ φεσωμένη και ξανά για τα χρέη τραβά.

Το όχι το είπε ο Θόδωρος Καραϊσκάκης στους Πέρσες που του είπαν στη γλώσσα τους Μολών Σαβέ. Ροκ επιτυχία της εποχής, «Του Κιτς μαν κλαίει».