Το ξέρω, στα δημοσιονομικά κατέχω τη βλακεία της άγνοιας. Αφού όμως εφαρμόζεται (διορθωμένη από δημοσιογράφους) όποια μαλακία προτείνει κάθε κολλεγιόπαις, που πληρώνεται πλουσιοπάροχα από το υπουργείο Οικονομικών, γιατί να μην κάνω κι εγώ τις δικές μου προτάσεις;
1) Ενιαίο το μισθολόγιο-βαθμολόγιο. Αφού οι δημόσιοι υπάλληλοι θα παίρνουν (όπως και οι μαθητές) βαθμούς για τις επιδόσεις τους κάθε τρίμηνο, θα παίρνουν και το μισθό τους κάθε τρίμηνο.
2) Κανείς μισθός, καμία αμοιβή ή παροχή σε ρευστό. Όλες μέσα σε χρεωστικές κάρτες. Έτσι θα δίνουμε την εικόνα της ρευστότητας, θα ελέγχουμε τη φοροδιαφυγή και θα ξαναφέρουμε στο κοινό τον καταναλωτισμό και με καλή ψυχολογία αγοράς. (Δεν θα βλέπεις το χρήμα να φεύγει και να σου χαλάει τη διάθεση)
3) Αν μία επιχείρηση π.χ. που προμηθεύει άλλες επιχειρήσεις έχει πρόβλημα είσπραξης, τότε μπορεί να πληρώνει (πιστωτικά πάντα) τους υπαλλήλους της με ποσά που της χρωστάνε άλλοι και μάλιστα με 20% μεσιτεία για την είσπραξη.
4) Για να πληρώσεις κάποιον θα μπορείς πλην της κάρτας να χρησιμοποιήσεις διπρόσωπη επιταγή χρέους. Εκδίδεται με ένα ποσό και δύο ονόματα. «Να πληρώσει ο κ. Τάδε (που μου χρωστάει τα κέρατά του) το ποσόν αυτό στον κύριο Ταδόπουλο». Φυσικά η επιταγή αυτή όταν οπισθογραφηθεί γίνεται χρήμα. Και ο κύριος Ταδόπουλος μπορεί να πληρώσει με τον ίδιο τρόπο.
Καλά είναι τα τέσσερα μέτρα που προτείνω. Την άλλη βδομάδα πάλι. Δεν σπάμε την κεφάλα μας για το αν μπορούν να εφαρμοστούν, αυτό είναι δουλειά των δημοσιογράφων, που θα την κάνουν και με το παραπάνω. Έτσι δε θα σπάσουμε με την κεφάλα μας τον τοίχο.
Δεν είναι δυνατόν να μην εκφράσω κι εγώ ως κρατικοδίαιτος ένα παράπονο: (Κατά το πάντα φταίνε κάποιοι άλλοι) «Τελικά οι δημοσιογράφοι υποβιβάζουν τις διαρθρωτικές αλλαγές σε διορθωτικές».
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Παίρνοντας μέτρα στο πόδι ουδέποτε θα δεις λεφτά στο χέρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου