ΕΠΙ(ΔΙΑ)ΣΤΡΟΦΗ ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ

Έπαθα αμνησία, Μήτσο! Θυμάμαι ήμουν υπουργός, αλλά δε μπορώ να θυμηθώ τι υπουργός ήμουνα. Ούτε θυμάμαι αν ήμουν υπουργός του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ.

Το μόνο που θυμάμαι ότι δεν ήθελα να τα βάλω με τους μεγαλοεπιχειρηματίες γιατί δεν ήθελα να χάσω την εύνοιά τους.

Εντάξει, δεν είναι πολλοί οι επιχειρηματίες υψηλής στάθμης… και να μη μας ψήφιζαν, το κόμμα δε θα έχανε πολλούς ψήφους, εμένα όμως δε μ’ ένοιαζε αν θα βγει το κόμμα μου στην κυβέρνηση, αλλά πρώτ’ απ’ όλα να βγω εγώ βουλευτής.

Βέβαια, πάντα υπάρχει η περίπτωση άμα τσαντίσεις τους νταβατζήδες, εκείνοι ν’ αρχίσουν να σου κάνουν σαμποτάζ στην οικονομία.

Θα πεις, και τότε πάλι μπορεί η κυβέρνηση να βγάλει παράνομο το σαμποτάζ και να τους κλείσει μέσα.

Ποιος όμως θα είναι ο πρώτος υπουργός που θα ζητήσει κάτι τέτοιο; Θα προλάβει να το πει σε όλους τους συναδέλφους του; Μήπως μέχρι να το ακούσει ο πρωθυπουργός θα έχει ήδη πάει σπίτι του ο επαναστάτης υπουργός; Πού να μπλέκεις τώρα με τέτοια!

Ας το ξεκινήσει ο πρωθυπουργός το ζόρικο. Εμείς οι υπουργοί στο γλείψιμο.

Αν οι μεγαλοεπιχειρηματίες παντός καιρού είναι νταβατζήδες, ποιοι είναι οι πουτάνες;