ΑΓΩΝΙΣΤΗΚΑΜΕ ΧΘΕΣ

Εμείς απεργήσαμε χθες αγωνιστήκαμε κατά των μέτρων, χάσαμε φυσικά, δεν το συζητάμε, τα μέτρα πέρασαν και θα περάσουν κι άλλα με άνεση. Είναι σαν τις διαμαρτυρίες του ποδοσφαιριστή στο ποδόσφαιρο.

-Αφού το σφύριξε, ρε αδερφέ, δεν αλλάζει, τι φωνάζεις;
-Για την επόμενη φορά. Να σκεφτεί τι θα σφυρίξει.

Άλλη μια μοναδικότητα της Ελλάδας:

Την απεργία δεν τη θέλουν οι απεργοί,γιατί χάνουν λεφτά, τη θέλουν όσοι δεν απεργούν, γιατί κονομάνε.

Να γίνει καμιά απεργία να βγάλουμε κάνα φράγκο κι εμείς με τις καφετέριες και τα ουζάδικα. Το κακό είναι ότι όλες οι πορείες καταλήγουν πάντα στη Βουλή πάντα κοντά στο Κολωνάκι. Να έχει και επεισόδια στην απεργία να βγάλουμε κάνα φράγκο παραπάνω κι εμείς οι βενζινάδες από τις μολότοφ.

Πήγα στη συγκέντρωση ήταν πολλά μπλοκ εγώ δεν πήγα σε κανένα γιατί είμαι ήδη σε μπλοκ επιταγών και μάλιστα ακάλυπτων. Άρα, κανένα μπλοκ δε με καλύπτει.

Καταγγέλλω φυσικά που η απεργία και αγώνας δεν έγιναν όπως αρμόζει στους Ελληναράδες, δηλαδή Παρασκευή ή Δευτέρα να κάνουμε τριήμερο με θάρρος και φοβέρα. Τσάμπα δώσαν τόσα λεφτά οι γονείς μας για τα εξοχικά του Σαββατοκύριακου; Να μην τα αναβαθμίσουμε; Να τα κάνουμε όχι δύο, αλλά τριών και τεσσάρων ημερών.

Στη συγκέντρωση το πιο άχρηστο και πιο βαρετό ήταν οι ομιλίες. Όποιος κατάφερνε να προσέξει τι λέγανε για 100 φορά οι συνδικαλιστές θα διαπίστωνε ότι λένε μόνο όσα γνωρίζουν οι ακροατές τους. Τότε γιατί τα λένε; Αν είναι ν’ ακούσω κάτι που γνωρίζω προτιμώ τραγούδια.

Πάντως καλά αγωνίστηκα, αλλά κατά βάθος είμαι με το κεφάλαιο. Το κεφάλαιο δεν είναι μαζί μου. Για την ώρα.