Στου WCιού την αγωνία

Εκεί που καθόμουνα χθες στο αναγνωστήρι με τη φραπεδιά μου παρά πόδα και το cd τέντα πάνω στο πλυντήριο…

Πριν το τραβήξω στα άκρα, ρε παιδί μου! Εκεί πάνω στη σφίξη είχα το ανάγνωσμα ανά χείρας.

Το Εσπρέσσο το εφημεριδάκι και με διαφώτισε για πολλά. Γύρισα στη σελίδα 23 και είδα το φως. Η ποίηση, έγραφε, μειώνει κατά 20% την κατανάλωση χαρτιού υγείας. Το λένε Γιαπωνέζοι μελετητές, έγραφε: "Όποιος διαβάζει ποίματα την ώρα που βρίσκεται στο αναγνωστήριο την τουαλέτα, δε χαλάει πολύ χαρτί από το ρολό".

Στην αρχή ζορίστηκα, μάγκα μου. Όχι μόνο γιατί δεν είχα φάει πολλά ζαρζαβάτια να μαλακώσω την εξάτμιση, αλλά ζορίστηκε και από το νόημα του αναγνώσματος. Δηλαδή ο Γιαπωνέζος διαβάζει ποίηση στη χέστρα και δεν του αρέσει; Μετά σκίζει μια – δυο σελίδες και σκουπίζεται μ’ αυτές; Ή μήπως η ποίηση τους φέρνει κωλόσφιξη; "Τότε να το αποφεύγω", είπα, γιατί άμα διαβάσω τίποτα Καρυωτάκη που ’ναι λυπησιάρης, πάνω στο σφίξιμο όχι μόνο δε θα βγαίνει τίποτα, αλλά θα σου τρέχουνε και δάκρυα. Άσε που άμα κατεβάσω κάνα Εμπειρίκο πάνω στη λεκάνη θα χρειάζομαι μετά κλύσμα για την απόφραξη κι όσο να ’ναι το αντριλίκι μου δεν τα σηκώνει κάτι τέτοια. Μην πάω από χέσιμο!

Μάλλον αλλού το πηγαίνανε οι Γιαπωνέζοι:

Άμα διαβάζεις ποίηση στην τουαλέτα, την ώρα της αυτοσυγκέντρωσης, λες, "Τι σκατά διαβάζω τώρα;" Κι απάνω στο σκούπισμα βλέπεις τι αφήνεις στο χαρτί υγείας και λες, μεγάλε ζωγράφισα, κέντησα, έγραψα ποίηση.

Και δε σου κάνει καρδιά να το πετάξεις το χαρτί, το διπλώνεις και το ξαναχρησιμοποιάς από την ανάποδη. Μισοποίηση-μισοκωλόχαρτο.