Την Παρασκευή είχαμε επιστολή ακροατή μέσω του διαδικτύου:

«Αγαπητέ κύριε Κατσαλία…»,
(Έτσι το άκουσε από εμένα ή από εκείνον που του μετέφερε τι είπα)

«Στην πρωινή εκπομπή του ΟΑΣΙΣ 88 για την επέτειο κατεδάφισης του τείχους του Βερολίνου, μνημονεύσατε το τείχος του αίσχους, που οι Ισραηλινοί έχτισαν για να χωρίσουν το Ισραήλ από την δυτική όχθη.

»Παρ' όλο ότι ήμουν και είμαι αντίθετος με τέτοιου είδους κατασκευές που χωρίζουν λαούς, παλαιά εάν θυμάστε υπήρχαν ναρκοπέδια στα σύνορα. Αυτή τη κατασκευή σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία είχε αποτέλεσμα. Δηλαδή, τον περιορισμό των βομβιστικών επιθέσεων στο έδαφος του Ισραήλ.

»Θεωρώ ότι η αναφορά σας ήταν ατυχής. Μάλλον θα έπρεπε να αναφερθείτε στο τείχος της Λευκωσίας.

Φιλικά, Ζακ Δαυίδ».

Κανένα τείχος μεταξύ λαών δεν είναι καλό, κύριε Ζακ. Και το ναρκοπέδιο τείχος είναι. Ό,τι χωρίζει μόνο τραγούδι γίνεται καλό. Για να μειωθούν οι βομβιστικε΄ς ενέργειες υπάρχουν καλύτεροι πιο διπλωματικοί και πολιτικότατοι τρόποι από την ύψωση τείχους. Προφανώς δεν ακούσατε την εκπομπή, γιατί αναφέρθηκα και στο τείχος της Λευκωσίας -όπως το αποκαλείτε- και σε πολλά ακόμα μέχρι την Κορέα κι ακόμα παραρέα-αρέα.