Το ντιμπέιτ πήγε καλά, χθες το βράδυ. Καλά για ποιον, δεν ενδιαφέρει κανέναν.
Χθες το βράδυ είχαμε τον ημιτελικό, απόψε τον τελικό και την Κυριακή 4η Οκτωβρίου τις αμφισβητούμενες φάσεις.
Για το δημολόγο του διαδικτύου ΓΑΠ και Κωστάκης 5,5 χρόνια τα μόνο που συμφώνησαν ήταν να κάνουν ένα ντιμπέιτ να συζητήσουν πού διαφωνούν.
Σε μια τηλεοπτική αναμέτρηση αρχηγών δε λέγονται όσα πρέπει να λέγονται, το ξέρουμε, αλλά λέγονται περισσότερα απ’ όσα μπορεί ν’ ακούσει ο μέλλων ψηφοφόρος από τις τηλεοπτικές ομιλίες, τουλάχιστον των κυβερνητικών ηγετών.
Για το ελληνικό βλαχοντιμπέιτ κανείς δε μπορεί να πει ότι είναι στολίδι ούτε για την δημοσιογραφία, ούτε για την πολιτική, είναι απλώς μια κακή αντιγραφή του αμερικάνικου.
Εκ του ντιμπέιτ οι αμερικανοί ψηφίζουν πρόεδρο της δημοκρατίας τους με βάση την εικόνα την εντύπωση και όχι το πρόγραμμα. Και καλά κάνουν, αφού τα καθήκοντα του προέδρου που θα επιλεγεί δεν έχουν να κάνουν με την καθημερινή τους ζωή. Γι’ αυτό έχουν τον κυβερνήτη της πολιτείας τους. Εδώ όμως δεν είναι έτσι, άρα δεν είναι σωστό είναι στοιχείο ελλείμματος Δημοκρατίας ν’ αποφασίζει ο πολίτης με βάση την τηλεοπτική εικόνα.
Από αυτό το 6πολικό στημένο ντιμπέιτ δε κέρδισε ούτε η πολιτική, ούτε η δημοσιογραφία, όμως ήταν καλό να ασχολείται όλος ο κόσμος στην Ελλάδα με αυτό. Οι παπαριές, ερωτήματα λάιφ στάιλ αν οι πολιτικοί αρχηγοί θα στέκονται όρθιοι ή σε καρέκλες λύθηκε από τον σκιτσογράφο των ΝΕΩΝ Τάσο Αναστασίου: όρθιοι πάνω στις καρέκλες τους. Πού να τις αφήσουν.!...
Ποιος κέρδισε από το ντιμπέιτ; Πάντως όχι οι τηλεθεατές στο τέλος. Εκεί οι πολιτικοί αρχηγοί κάνανε τις εξαγγελίες τους, αλλά είχαν μπροστά τους ότο κιου και διάβαζαν τις εξαγγελίες τους. Πολλοί από σας με ξέρετε από τηλεοπτικές εκπομπές μου, εγώ το πρώτο που έμαθα ήταν διαβάζοντας το κείμενο στο ότο κιου να κουνάω το πρόσωπο και το κεφάλι ώστε να μη φαίνεται η κίνηση των ματιών ότι και καλά το διαβάζω. Οι πολιτικοί μας αρχηγοί δεν το ξέραν αυτό και καρφώθηκαν. Εγώ το θεωρώ ξε-φτί-λα.
Από τους δημοσιογράφους, τους ιδανικούς αυτόχειρες, συνομολογήθηκε ότι το καλύτερο σημείο του ντιμπέιτ ήταν όταν ο ένας πολιτικός αρχηγός έθετε ερωτήματα σε έναν άλλο. Πρώτον ήταν ατυχείς οι επιλογές τους, δεν γνώριζαν ότι ερωτώντας κάποιον του χαρίζεις τηλεοπτικό χρόνο ν’ απαντήσει και να κάνει εντύπωση που θα μείνει. Το καλύτερο, λοιπόν που θα μπορούσαν να κάνουν οι πολιτικοί αρχηγοί θα ήταν ο ένας να κάνει ερώτηση στον εαυτό του και ν' απαντάει.
Από τους χαμένους ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ως πρόεδρος της ΝΔ. Χαρακτηριστικά, για την απίθανη επίδοση των κυβερνήσεών τους στο κάψιμο δασών τι είπε; Ότι κάηκε όλη η Καλιφόρνια και η μισή Αυστραλία.
Ο πρωθυπουργός Καραμανλής μέσα σ’ όλα δυο φορές, ναι, το επανέλαβε, προσπάθησε να μας πείσει ότι το πανεπιστημιακό άσυλο φταίει που δεν έχουμε να πληρώσουμε τα χρέη μας στους φίλους του τραπεζίτες, το πανεπιστημιακό άσυλο, αυτή η δημοκρατική κατάκτηση που δεν τηρείται από την πανεπιστημιακή κοινότητα όπως πρέπει, ότι το πανεπιστημιακό άσυλο φταίει, είπε ο Κώστας Καραμανλής που δεν έχουμε λεφτά να πληρώσουμε τα φροντιστήρια των παιδιών μας και τα νοσοκομεία των γονιών μας. Δε λέω άλλα, αύριο, καλώς ή κακώς θ’ ασχολούμαστε με επαγγελματία αρχηγό της ΝΔ και όχι με αυτόν τον ιστορικό ερασιτέχνη.
Χαμένος του τηλεοπτικού σόου ντιμπέιτ, πολιτικός ηγέτης ή δημοσιογράφος δεν έχει σημασία, αφού είναι σόου, λοιπόν ένας από τους χαμένους ήταν ο Σρόιτερ, το κύριο όνομά του το αγνοώ. Μου έδωσε την εντύπωση ενός ανήλικου παιδιού που οι γονείς του το αναγκάζουν να μπει σε συζήτηση μεγαλύτερών του καλεσμένων στο σαλόνι του σπιτιού του νονού του.
Από τους δημοσιογράφους, συγνώμη, αλλά μοναδικός τσεκουράτος ήταν ο Κωνσταντάτος μακριά από το δημοσιογραφικό φιρμιλίκι όλων των άλλων.
Από Παπαρήγα και Καραμανλή δεν κατάλαβε την τύφλα μου. Και οι δύο είχαν κάποιο λόγο ο καθένας να μην απαντά στην ερώτηση που του απηύθυναν.
Ο Γιώργος Παπανδρέου τα κατάφερε, απλώς δεν έχασε από το ντιμπέιτ.
Νικητές, σίγουρα ο Τσίπρας και ο Χρυσόγελως των πράσινων οικολόγων. Ο Τσίπρας νέος, άνετος, σοβαρός και σαφής, ο Χρυσόγελως πλην αυτών, εμφανίστηκε ως μια καλή εναλλακτική λύση απέναντι στην παρουσία του ανεκδιήγητου, με συγχωρείτε, αυτό πιστεύω, του αντιπαθέστατου βραδύγλωσσου Τρεμόπουλου, που δεν τον πάω, ρε παιδί μου!... Τι κάνουμε;
ΤΟ ΜΑΛΑΚΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΧ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου