Τι να τα κάνω τα λεφτά, όταν δεν έχω πελάτες;

Οι μαγαζάτορες θα πάρουν το δεκαχίλιαρο της καταστροφής,
κατά το προπέρσινο πεντοχίλαρο της πυρκαγιάς.

Και; Θα έχουν και μια κρατική επιδότηση σ’ ένα κάποιο ίσως δάνειο,
για να ξαναφτιάξουν τα μαγαζιά τους.

Και; Φτάνουν αυτά; Τελείωσε η υποχρέωση; Όχι βέβαια!
Ένα μαγαζί πρέπει να είναι όμορφο, να έχει εμπορεύματα,
αλλά χρειάζεται και κάτι άλλο, ίσως το πιο σημαντικό.
Χρειάζεται πελάτες. Τι να το κάνω εγώ που θα ξαναφτιάξω
το μαγαζί μου και θα βαράω μύγες;

Κύριοι κυβερνήται ημών και ημών, δώστε λεφτά στον κόσμο.
Γίνετε κάποτε μικροί Τσάβες. Και δε μιλάμε για λεφτά της συμπόνιας.
Δε μιλάμε να δοθούν λεφτά στον λαό από δάνεια εξωτερικού
που θα τα πληρώσουν από την επομένη μέρα και τα παιδιά
και τα εγγόνια των Ελληνίδων και Ελλήνων ημών.

Δώστε δουλειά στον κόσμο. Έχετε προϋπολογισμό
χωρίς ουσιαστικά τίποτα για δημόσιες επενδύσεις.
400 εκατομμύρια € ακούγονται πολλά,
γι’ αυτή τη δουλειά όμως δεν είναι τίποτα.
Όταν πηγαίνεις στο καφενείο κι έχεις στην τσέπη σου
ένα κατοστάρικο είσαι άρχοντας.
Όταν όμως με αυτό το κατοστάρικο πας ν’ αγοράσεις αυτοκίνητο
τότε είσαι ρομαντικός αφελής. Το λένε και βιομήχανοι,
το λένε και μεγαλέμποροι: "Δε θέλουμε λεφτά εμείς. Θέλουμε πελάτες.
Δώστε δουλειά στον κόσμο. Κάντε επενδύσεις κι ας μπει μέσα
ο προϋπολογισμός, έτσι κι αλλιώς μέσα θα είναι. Τουλάχιστον
να έχει λεφτά ο κόσμος να ζει ν’ αγοράζει, να κινείται, να διασκεδάζει."

Πήγανε και τα δώσανε στις τράπεζες λες κι έχει σκοπό κανείς τραπεζίτης
να γίνει βιομήχανος στα ξαφνικά.

Θα μας τρελάνουν οι τύποι.