Κάνει τον Ομπάμα να μοιάζει κοριτσάκι
TΗΕ TΙΜΕS
Της Αlice Μiles
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 4 Σεπτεμβρίου 2008 - «ΤΑ ΝΕΑ»
"Tην αποκαλείτε γυναίκα; Κρατά περήφανη όπλα και πυροβολεί όπου βρει ευκαιρία.
Τάσσεται με πάθος εναντίον των εκτρώσεων
και ποζάρει σ΄ έναν καναπέ ντυμένο με αρκουδοτόμαρο,
ενώ ήταν τόσο επιθετική στο μπάσκετ, ώστε την φώναζαν
«Σάρα Μπαρακούντα».
Κάνει τον Μπάρακ Ομπάμα να μοιάζει με κοριτσάκι.
Θεωρείτε ότι ενθουσιάζει τα πλήθη;
Μια πρώην εστεμμένη σε καλλιστεία, που έδωσε στα παιδιά της
ονόματα από ένα προάστιο (Ουίλοου), ένα σνόουμομπιλ (Πολάρις)
και ένα άθλημα (Τρακ- στίβος). Την αποκαλείτε μητέρα;
Η μητέρα μιας εγκύου, ανύπαντρης 17χρονης κόρης,
η οποία θα περνά τώρα την πιο δύσκολη περίοδο της ζωής της,
αποφασίζει αυτή τη στιγμή να είναι υποψήφια
για την αντιπροεδρία, βάζοντας την ευάλωτη κόρη της
κάτω από το μικροσκόπιο ολόκληρου του πλανήτη;
Ωραία μητέρα! Ναι, η Σάρα Πέιλιν είναι υποψήφια για πρόεδρος.
Οποιοσδήποτε αντιπρόεδρος ενός 72χρονου άνδρα
που εμφάνισε στο παρελθόν τέσσερις φορές καρκίνο,
πρέπει να ετοιμάζεται για την προεδρία.
Εάν η πολιτική είναι σαπουνόπερα, ιδού η ταινία του Χόλιγουντ:
Είναι σκληρή, είναι όμορφη, είναι «μητέρα» και οδεύει
για τον Λευκό Οίκο.
Εάν κάποιος πρέπει να παρουσιάσει τις γυναίκες
στη διεθνή πολιτική σκηνή, σας παρακαλώ, , σκέφτομαι,
ας μην είναι η Πέιλιν.
Και ταυτόχρονα σκέφτομαι ότι κάπου μέσα μου την θαυμάζω.
Μπορεί να μισώ αυτά που πιστεύει,
αλλά μου αρέσει ότι έχει το κουράγιο να τα διακηρύσσει.
Την αντιπαθώ που αντιδρά στις εκτρώσεις, την θαυμάζω όμως
που αποφάσισε να έχει ένα παιδί με σύνδρομο Ντάουν.
Διαφωνώ με το ότι εξέθεσε με τέτοιο τρόπο την έφηβη κόρη της,
θαύμασα όμως τις δηλώσεις για το άρρωστο μωρό της:
«Τον κοιτάζω», είπε, «και βλέπω σε αυτόν την τελειότητα.
Ναι, μπορεί να έχει ένα παραπάνω χρωμόσωμα.
Αλλά σκέφτομαι: στον κόσμο μας τι είναι κανονικό
και τι είναι τέλειο;».
Τελικά αποτελεί ένα περίεργο υβρίδιο γυναίκας.
Συγκεντρώνει πάνω της τόσες αντιφάσεις,
ώστε ίσως η Σάρα Πέιλιν να είναι το πιο χαρακτηριστικό
είδος σημερινής γυναίκας..."
Εμείς επειδή δεν έχουμε την πολυτέλεια να σκεφτόμαστε έτσι,
παλεύουμε να σκεφτούμε χωρίς να το συνειδητοποιούμε.
Παλεύουμε δηλαδή να σκεφτόμαστε καλύτερα.
Και πάνω στη σκέψη μας ήρθε πως ευτυχώς που υπάρχουν πουτάνες,
ευτυχώς που υπάρχει και η ποίηση. Έτσι, ούτε παράδεισο,
ούτε Κόλαση χρειαζόμαστε ώστε να ζούμε καλύτερα
για χάρη κάποιων άλλων.
...ένα υπέροχο ποίημα που έχει γράψει ένα παιδί
από την Αφρική και προτάθηκε από τα Ηνωμένα Έθνη
ως το καλύτερο ποίημα του 2006.
Όταν γεννιέμαι, είμαι μαύρος
Όταν μεγαλώσω, είμαι μαύρος
Όταν κάθομαι στον ήλιο, είμαι μαύρος
Όταν φοβάμαι, είμαι μαύρος
Όταν αρρωσταίνω, είμαι μαύρος
Κι όταν πεθαίνω, ακόμα είμαι μαύρος
Κι εσύ λευκέ άνθρωπε
Όταν γεννιέσαι, είσαι ροζ
Όταν μεγαλώνεις, γίνεσαι λευκός
Όταν κάθεσαι στον ήλιο, γίνεσαι κόκκινος
Όταν κρυώνεις, γίνεσαι μπλε
Όταν φοβάσαι, γίνεσαι κίτρινος
Όταν αρρωσταίνεις, γίνεσαι πράσινος
Κι όταν πεθαίνεις, γίνεσαι γκρι
Και αποκαλείς εμένα έγχρωμο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου