Για να κοιμούνται οι παλιοί και να παθαίνουν οι νέοι

Μετά την τελευταία πυρκαγιά μάζεψα τους μεγάλους
και τους είπα να μην ανησυχούν, γιατί σε 30 χρόνια
τα δάση θα ξαναγίνουν. Δεν τους ενδιέφερε.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί.

Τους εξήγησα ότι είναι παράλογο να κυνηγάει ο εισαγγελέας
εκείνους που αγόρασαν πανάκριβα το Γερμανό.
Δεν τον αγόρασαν με δικά τους λεφτά. Πρέπει, τους είπα,
να κυνηγήσουνε εκείνους που τους έδωσαν τα λεφτά.
Ακόμα τρέχουν οι δικοί μου και δεν ξέρω
ποιος τους κυνηγάει. Μάλλον ο ένας τον άλλο.

Την Κυριακή στο οικογενειακό τραπέζι για να τους νευριάσω
θα τους αναλύσω γιατί στην Ελλάδα το μαχαίρι δε φτάνει ποτέ
στο κόκκαλο. «Σηκώνουμε το μαχαίρι», θα πω, «να το μπήξουμε
στο κρέας μέχρι το κόκκαλο. Ώσπου να κατέβει όμως το χέρι μας,
άλλα χέρια θα έχουν αρπάξει το κρέας για να το φάνε,
το κόκκαλο για να το ρίξουν στα κορόιδα να το γλείψουν
και το μαχαίρι θα το έχουν αρπάξει για να το πουλήσουν
από το υπουργείο Εθνικής Αμύνης».

Όχι, θα κάνω κάτι χειρότερο και θα βγάζουνε καπνό από τ’ αφτιά.
Θα τους στείλω ραβασάκια που θα γράφουνε:
«Παραλάβαμε χάος», «Δε γίνονται όλα από τη μια μέρα στην άλλη»,
«Θα έρθουν καλύτερες μέρες», «Το πετρέλαιο φταίει για όλα»,
«Υπάρχει διεθνής ύφεση στην οικονομία», «Έχουμε ελεύθερη αγορά
και δεν παρεμβαίνουμε», «Η προηγούμενη κυβέρνηση φταίει»,
«Ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός», «Άγαμοι Θύται»,
«Μια λεμονιά θ' ανθίσει στη γειτονιά»...

ΠΡΑΣΙΝΑ